Μέσα από πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, συζητήσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, διακίνηση έντυπου υλικού αντιπληροφόρησης, καθώς και παρεμβάσεις στο δρόμο, το Ungdomshuset αποτελεί εδώ και 24 χρόνια ένα ζωντανό σημείο αναφοράς για όσους ασφυκτιούν στον πολιτισμό της εξουσίας, του κέρδους και της εξατομίκευσης.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο κτίριο, που χτίστηκε το 1898 με χρήματα που συνέλλεξαν εργάτες για να χρησιμοποιηθεί ως κοινωνικό κέντρο, αποτελεί ένα χώρο συνδεδεμένο με την ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων. Στο “σπίτι του λαού”, όπως ονομάστηκε από τους εργάτες, πραγματοποιήθηκε το 1910 το πρώτο διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο γυναικών (σ.σ. ανάμεσά τους ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η Κλάρα Τσέτκιν, η Αλεξάνδρα Κολοντάι) που αποφάσισε την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας. Επίσης, το 1919 εκεί οργανώθηκε και από εκεί ξεκίνησε η διαδήλωση συνδικαλιστών εργατών που επιτέθηκε στο χρηματιστήριο της Κοπεγχάγης μένοντας γνωστή ως “η εισβολή στο χρηματιστήριο”.

Σε πλήρη εναρμόνιση με την ευρύτερη κατασταλτική πολιτική που ασκείται σε βάρος των καταλήψεων στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, ο δήμος βρίσκει αφορμή το 1996, όταν ξεσπά μια φωτιά στον 1ο όροφο του κτιρίου, να ασκήσει μια σειρά από πιέσεις στους καταληψίες με στόχο την εκδίωξή τους. Αφού αποτυγχάνει, προχωρά στην πώληση του κτιρίου το 1999.

Οι νέοι νόμιμοι ιδιοκτήτες -μια χριστιανική σέχτα που λέγεται Fader-huset (“το σπίτι του πατέρα”)- ασκούν διώξεις σε βάρος της κατάληψης με σκοπό την εκκένωσή της. Μάλιστα, στις 31 Δεκέμβρη του 2001, περίπου 50 μέλη της σέχτας εισβάλλουν στο κτίριο που είναι προς στιγμήν άδειο, αλλά οι καταληψίες μαζί με αλληλέγγυους το ανακαταλαμβάνουν.

Παράλληλα ξεκινά μια καμπάνια αντιπληροφόρησης και αντίστασης από την πλευρά του Ungdomshuset που βρίσκει αλληλέγγυους πολλούς από τους ανυπότακτους νεολαίους της Κοπεγχάγης.

Οι δύο δίκες που γίνονται γι’ αυτή την υπόθεση (το 2003 και το 2006) καταλήγουν στις 28/8/06 σε τελεσίδικη δικαστική απόφαση σύμφωνα με την οποία οι ιδιοκτήτες δικαιούνται να κάνουν έξωση στους καταληψίες.

Τις επόμενες μέρες πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης και αντίστασης στην επαπειλούμενη καταστολή (κατάληψη παλιού στρατιωτικού οχυρού, street party, αναγραφή συνθημάτων, κατάληψη της δανικής πρεσβείας στο Όσλο της Νορβηγίας, αλλά και επιθέσεις σε τράπεζες, αντιπροσωπείες και σε περιπολικά της αστυνομίας από νεολαίους της Κοπεγχάγης).

Στις 22-24 Σεπτέμβρη 2006, η κατάληψη διοργανώνει τριήμερο εκδηλώσεων. Στις 23/9 πραγματοποιείται διαδήλωση αλληλεγγύης στους δρόμους της Κοπεγχάγης με τη συμμετοχή 3.000 ατόμων. Το τριήμερο κλείνει με μια πορεία-πάρτυ δρόμου Reclaim the Streets με κεντρικό σύνθημα “Αν πάρουν το σπίτι μας θα πάρουμε ολόκληρη την πόλη”, όπου συμμετέχουν γύρω στα 1.000 άτομα. Η αστυνομία είναι προκλητική, αρχικά εμποδίζει τον κόσμο να κατευθυνθεί προς το κέντρο της πόλης, ενώ αργότερα επιτίθεται και προσπαθώντας να εγκλωβίσει ένα μέρος των διαδηλωτών πραγματοποιεί μαζικές συλλήψεις. Γίνονται συμπλοκές και συγκρούσεις με τους μπάτσους, ενώ οι συλληφθέντες φτάνουν τους 263. Σε 250 περίπου από αυτούς απαγγέλλονται κατηγορίες και αφήνονται ελεύθεροι.

Στα μέσα του Οκτώβρη, οι καταληψίες ειδοποιούνται εγγράφως ότι πρέπει να εγκαταλείψουν το χώρο μέχρι το πρωί της 14ης Δεκέμβρη 2006.

Όσο όμως ο κλοιός της καταστολής σφίγγει γύρω από το Ungdoms-huset, η αποφασιστικότητα των καταληψιών να υπερασπίσουν το χώρο τους μεγαλώνει.

Στις μητροπόλεις της Ευρώπης-φυλακή, τα αφεντικά επιχειρούν να πνίξουν κάθε φωνή που αντιμάχεται την εξουσία τους, ενώ ο πολιτισμός της εμπορευματοποίησης τείνει να αλώσει κάθε κομμάτι γης. Μέσα σε αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα, οι κατειλημμένοι κοινωνικοπολιτικοί χώροι ως ορατά σημεία αντίστασης, ως φορείς έμπρακτης απαξίωσης του κόσμου της εξουσίας, του κέρδους, της ιδιοκτησίας, της διαμεσολάβησης των αναγκών, βρίσκονται αντιμέτωποι με την επιθετικότητα της καταστολής και της κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης.

Από την κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37 στην Αθήνα -έναν κοινωνικοπολιτικό χώρο συνδεδεμένο άμεσα εδώ και 18 χρόνια με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, που αντλεί από τον ευρύτερο χώρο της αντίστασης στο κράτος και τα αφεντικά και συνεισφέρει σε αυτόν όσο είναι δυνατό• αλλά και ένα χώρο που αποτελεί στόχο τόσο του κράτους και των παρακρατικών όσο και αρπακτικών που ορέγονται την κερδοσκοπική του εκμετάλλευση- εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην κατάληψη Ung-domshuset που απειλείται με εκκένωση και σε όσους αντιστέκονται στα σχέδια καταστολής της.

Απέναντι στα κατασταλτικά σχέδια, τις δικαστικές αποφάσεις και τις απειλές για εκκένωση, ορθώνεται η επιλογή της υπεράσπισης των κατειλημμένων χώρων.

Στην Αθήνα, στην Κοπεγχάγη και παντού, στα πλαίσια του ευρύτερου αγώνα για έναν ελεύθερο κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, η μόνη προοπτική που αναγνωρίζουμε στους αυτοοργανωμένους συλλογικούς χώρους αντίστασης είναι αυτή της εξάπλωσής τους.

*