Σύντροφοι, συντρόφισσες,

μέσα στην πραγματικότητα της εντεινόμενης κρατικής καταστολής, με την επιλεκτική στόχευση στους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές, και της πολύμηνης ομηρίας συντρόφων που αιχμαλωτίστηκαν σε στιγμές του αγώνα, είναι λογικό όχι μόνο να υπάρξουν επιμέρους πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε κρατούμενους, συζητήσεις και κινήσεις, αλλά επιπλέον αποτελεί και ένα διαρκές ζητούμενο η συνάντηση για την ενδυνάμωση επιμέρους κινήσεων και τη συλλογική αντιμετώπιση του ζητήματος της καταστολής και της απελευθέρωσης των φυλακισμένων συντρόφων.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη και εξαιτίας της έλλειψης ενός συλλογικού εδάφους απάντησης στην καταστολή και αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές, μια συνθήκη επιτακτικής ανάγκης για δραστηριοποίηση πάνω σε αυτά τα ζητήματα, εμφανίστηκε ένα κάλεσμα αλληλεγγύης στους κρατούμενους, ανοιχτό με την έννοια της ευρείας απεύθυνσης στον αναρχικό χώρο, συνοδευόμενο από τον ρητό αποκλεισμό συγκεκριμένων συντρόφων.

Και επειδή προφανώς ήταν αδύνατο να δοθεί μια πολιτική εξήγηση, για το ποια είναι αυτά τα κριτήρια πάνω στο ζήτημα της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους που καθιστούν ένα κάλεσμα "ανοιχτό" προς όλους και "κλειστό" προς συγκεκριμένους συντρόφους, εκείνοι που αποφάσισαν τον αποκλεισμό δεν κατέθεσαν άλλο πέραν της προσωπικής τους διάθεσης…

Έτσι, σύντροφοι που θέλουν να αγωνιστούν για τους φυλακισμένους καλούνται, στο όνομα της αλληλεγγύης στους κρατούμενους, να αποδεχτούν ως όρο τον αποκλεισμό άλλων συντρόφων, δηλαδή να υιοθετήσουν άκριτα και να συμμεριστούν τις "διαθέσεις" αυτών που καλούν, ασχέτως με το ζήτημα της υπόθεσης των φυλακισμένων αγωνιστών.

Σε ένα ουσιαστικότερο επίπεδο, έχουμε το παράδοξο να τίθεται ως προϋπόθεση για την έκφραση της συντροφικότητας και της έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους κρατούμενους, η προώθηση και η αποδοχή της αντισυντροφικότητας μεταξύ των αναρχικών. Αυτό, στο βαθμό που δεν βρίσκει αντιστάσεις, οδηγεί στην εμπέδωση μιας εξαιρετικά κοντόφθαλμης αντίληψης, αλλότριας προς τους αναρχικούς -όπως και η ίδια η διαδικασία- και οικείας σε άλλους πολιτικούς χώρους που θέλουν να "διαχειρίζονται" υποθέσεις κρατουμένων: Την αντίληψη που βλέπει την υπόθεση της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αποσυνδεδεμένη από τον ευρύτερο αγώνα, ανεξάρτητη από την υποχώρηση και την υπονόμευσή του μέσα από πρακτικές απαξίωσης των συντροφικών σχέσεων.

Αν η αλληλεγγύη είναι αυτή που οπλίζει τον αγώνα μας απέναντι σε ένα πάνοπλο σύστημα, δεν βλέπουμε πώς ακριβώς "βοηθάει" αυτό τον αγώνα η διάχυση, μέσω αποκλεισμών, της αντισυντροφικότητας, ούτε πώς "βοηθάει" τους κρατούμενους η απόπειρα αποσύνθεσης του χώρου από τον οποίο προέρχονται και στον οποίο αναφέρονται. Και φυσικά δεν κατανοούμε τις πράξεις αλληλεγγύης είναι εκείνες που υποδηλώνουν και προωθούν ταυτόχρονα αποκλεισμούς συντρόφων...

Όταν προαπαιτούμενο για την εκδήλωση της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους συντρόφους είναι η αποδοχή του αποκλεισμού άλλων συντρόφων, αυτό που προωθείται τελικά δεν είναι βέβαια η αλληλεγγύη, αλλά η διάλυση και η απαξίωση κάθε σχέσης, ακόμα και της πιο στοιχειώδους συντροφικότητας και αλληλεγγύης που διέπει και συνέχει τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές απέναντι στο κράτος και πλάι στους φυλακισμένους τους...

Οι σύντροφοι που δέχονται να κλείσουν τα μάτια μπροστά σε αυτή την εξόφθαλμα αντισυντροφική κατάσταση και να συμμετάσχουν στο όνομα της αλληλεγγύης στον αποκλεισμό συντρόφων στους οποίους δεν έχουν να προσάψουν τίποτα -πέραν της μακρόχρονης κι αδιαπραγμάτευτης αλληλεγγύης τους προς όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές- κάνουν ένα σοβαρό λάθος. Οι ευθύνες για αυτή την απαράδεκτη κατάσταση δεν μπορούν να μετριαστούν με το να επικαλείται κανείς τη διαφωνία του με ένα επιβεβλημένο πλαίσιο αποκλεισμών, όταν παράλληλα το αποδέχεται σιωπηλά με τη συμμετοχή του σε κινήσεις που θέτουν αυτό το πλαίσιο ως απαραίτητη προϋπόθεση. Ένα πλαίσιο το οποίο άλλοι σύντροφοι, προς τιμήν μακροχρόνιων σχέσεων συντροφικότητας και αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν μέσα σε κοινούς αγώνες, αρνήθηκαν ξεκάθαρα...

Η ξεκάθαρη άρνηση μιας τέτοιας αντισυντροφικής κατάστασης που προωθείται στο όνομα της αλληλεγγύης αφορά κάθε σύντροφο κι όχι μόνο αυτούς στους οποίους σήμερα στοχεύει άμεσα, όπως και το πρόταγμα μιας γνήσιας χωρίς αυτοπεριορισμούς αλληλεγγύης αφορά τον καθένα μας, όποιος αγωνιστής κι αν διώκεται κι όχι μόνον όταν διωκόμαστε εμείς ή οι φίλοι μας.

Η αντίσταση στην κρατική καταστολή και η απελευθέρωση των φυλακισμένων ως αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα είναι και το μόνο πλαίσιο που μπορούμε να δούμε για την έκφραση αλληλεγγύης σε κάθε κρατούμενο με βάση την πολιτική και κοινωνική του ταυτότητα ως αγωνιζόμενου και όχι με βάση διαπροσωπικές σχέσεις...

*