Tιμή στη μνήμη του αναρχικού Χριστόφορου Μαρίνου είναι ο αγώνας ενάντια στη λήθη, η ανάδειξη και όχι η συγκάλυψη των συνθηκών μέσα στις οποίες εξοντώθηκε από το κράτος. Όπως έγινε τότε, το 1996-97, με την ανοιχτή καταγγελία του κράτους, της συνεργασίας και της συνοδοιπορίας μαζί του, καθώς και με την αναρχική συγκέντρωση στην Αθήνα, το λιμάνι του Πειραιά και την παρέμβαση στο πλοίο “Πήγασος”...

Όποιος ασχολείται σήμερα με το ζήτημα συγκαλύπτοντας πρόσωπα και καταστάσεις θα πρέπει να γνωρίζει ότι η στάση όλων τον Ιούλη του 1996 είναι γνωστή και δεν μπορεί να καλυφθεί όσο και να θέλει κανείς να το κάνει.

Αν νομίζει κανείς ότι με το πέρασμα του χρόνου η μνήμη χάθηκε, επειδή κάποιοι νεώτεροι ίσως δεν ξέρουν και κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να θυμούνται, κάνει λάθος. Όπως σωστά γράφτηκε: “Τίποτε δεν έχει ξεχαστεί, σε τίποτε και σε κανέναν δεν έχει δοθεί χάρη”.

*