Εδώ και 5 μήνες βρίσκομαι προφυλακισμένος στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού κατηγορούμενος για τα γεγονότα που συνέβησαν στη διαδήλωση του Ε.Κ.Φ. την 6η Μάη. Είναι δύσκολο να φανταστείς πως είναι να ξυπνάς το πρωί για να συμμετάσχεις σε μια διαδήλωση και να κοιμάσαι επί πέντε ολόκληρους μήνες πίσω από τα κάγκελα. Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει λοιπόν η εκδίκηση του “δημοκρατικού” κράτους τους;

Η εμπειρία της φυλακής είναι κάτι που αποτυπώνεται μέσα σου και σε κάνει να δεις την καταπίεση της εξουσίας με μια καινούρια πιο σφαιρική ματιά. Όλα αυτά που είχα ακούσει για τις φυλακές και άλλα τόσα που μου ήταν άγνωστα αποτελούν καθημερινά γεγονότα εδώ μέσα. Η αδιαφορία, η αποχαύνωση των κρατουμένων με ψυχοφάρμακα, ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση, οι εξοντωτικές ποινές και οι αυτοκτονίες είναι ενδεικτικά γεγονότα της κατάστασης που επικρατεί εδώ.

Όσον αφορά την υπόθεσή μας, αυτή την εβδομάδα οι μπάτσοι καταθέτουν στην ανακρίτρια. Η κατασκευή ενόχων είναι μια συνήθης πρακτική της εξουσίας. Η περίπτωσή μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Κατηγορούμαστε για “φθορά ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, κατασκευή και χρήση εκρηκτικών, επίθεση κατά αστυνομικών (απόπειρα ανθρωποκτονίας!!), ρίψη αντικειμένων, αντίσταση κατά της αρχής κ.α. “ Οι διαδικασίες που χρησιμοποίησε η ανακρίτρια στην υπόθεσή μας κάθε άλλο παρά νόμιμες είναι. Ο ρόλος των μπάτσων όσον αφορά τις καταθέσεις τους θυμίζει ατάλαντους κομπάρσους, παρ’όλα αυτά, αυτές οι κακοστημένες καταθέσεις αρκούν για να μας στερούν την ελευθερία μας για τόσο πολύ καιρό.

Με την ολοκλήρωση των καταθέσεων θα πρέπει να κλείσει ο φάκελος και να πάρουμε επιτέλους τις δικογραφίες. Η αδικαιολόγητη αργοπορία είναι ένα εργαλείο που έχει χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση της υπόθεσης απαλλοτρίωσης αστυνομικού υλικού (Γ. Καλαϊτζίδης, Π. Ασπιώτης, Π. Καρασαρίνης) από την ίδια ανακρίτρια.

Η αλληλεγγύη είναι από τα λίγα πράγματα που πραγματικά μου δίνουν κουράγιο εδώ μέσα. Όσο δυναμώνουν οι φωνές σας τόσο δυναμώνει η θέληση για αγώνα. Είναι ο κρίκος που μας συνδέει ξεπερνώντας τα καγκελόφραχτα παράθυρα απ’ όπου η ελευθερία φαντάζει τόσο κοντά συνάμα είναι τόσο μακριά. Γι’ αυτό λοιπόν και θεωρώ ότι με οποιοδήποτε τρόπο κι αν εκφράζεται μόνο καλό μπορεί να κάνει στην υπόθεσή μας. Μόνο δύναμη μπορεί να δώσει στα ήδη σπασμένα νεύρα μου.

Δεν ζητάμε και ούτε παρακαλούμε τον κρατικό μηχανισμό να μας αφήσει απ’ τα γρανάζια του, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την άμεση απελευθέρωσή μας.

*