Το 1998 φτάνει στην Ελλάδα, για την αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, η Όλγα Μπ. από την Ουκρανία. Οι σωματέμποροι της υπόσχονται, όπως και σε πολλές άλλες κοπέλες, ότι θα εργαστεί ως χορεύτρια σε νυχτερινό κέντρο. Εκεί την υποχρεώνουν να κάνει σεξ με τους "πελάτες". Εκείνη αρνείται. Τότε ο σωματέμπορος καταφεύγει στο μπάτσο Νικόλαο Μπρικόλια, ο οποίος βιάζει τη 19χρονη Όλγα σε ένα ξενοδοχείο. Η Όλγα δραπετεύει από το νταβατζή της, καταφεύγει στη Ζάκυνθο όπου και δουλεύει για να πληρώσει κάποιον να σκοτώσει το βιαστή της. Κάποια στιγμή συλλαμβάνεται επειδή δεν έχει χαρτιά. Τότε καταγγέλλει το περιστατικό. Μέσα στις δικαστικές αίθουσες "βιάζεται" για δεύτερη φορά. Η λεπτομερής εξιστόρηση της σεξουαλικής κακοποίησής της, η συνάντηση με το βιαστή της, η απαξιωτική στάση των δικαστών και η εξουσιαστική φύση του δικαίου που διαπνέεται σαφώς από τον έμφυλο, ταξικό και φυλετικό ρατσισμό, οδηγούν στην ολοκλήρωση του εφιάλτη. Να σημειώσουμε ότι η Όλγα δεν κλήθηκε καν να καταθέσει, ενώ ο Μπρικόλιας αθωώθηκε και πλέον υπηρετεί κανονικά.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η γυναίκα που υφίσταται την καταναγκαστική πορνεία, εκδίδεται κατά μέσο όρο 1.048 φορές κάθε χρόνο, σύμφωνα με στοιχεία που αφορούν τη δεκαετία από το 1990 μέχρι το 2000, ενώ ο μέσος όρος "χρήσης" της είναι 20 μήνες. Μετά είτε δουλεύουν πλέον ως πόρνες είτε επιστρέφουν στην πατρίδα τους με το φόβο του στιγματισμού.

Κακοποίηση, ασθένειες και νοσήματα, με πιο διαδεδομένο τον ιό του AIDS, μόνιμες σωματικές βλάβες, αυτοκτονίες στα μπουντρούμια-φυλακές, βιασμοί, ψυχολογική βία, δολοφονίες κοριτσιών, κατεστραμμένη σεξουαλική ζωή, βασανιστήρια, απαγωγές, απελάσεις και υποταγή στις ορέξεις σωματεμπόρων και "πελατών", συνθέτουν το σκηνικό της φρίκης που βιώνουν καθημερινά γυναίκες παγκοσμίως, τη στιγμή που συμπυκνώνεται στα πρόσωπά τους η έμφυλη, ταξική και φυλετική εκμετάλλευση και καταπίεση.

Η γλώσσα δεν αποτελεί ένα ουδέτερο εργαλείο, αντιθέτως κατασκευάζει και αναπαράγει συγχρόνως συγκεκριμένες αξίες, πρότυπα και συμπεριφορές, που συνάδουν με τις επιδιώξεις της κυριαρχίας, σε σχέση με το εκάστοτε εξουσιαστικό κοινωνικό- πολιτικό πλαίσιο. Απεικονίζει τελικά τις διακρίσεις, τις ιεραρχήσεις και αξιολογήσεις, αλλά και κατασκευάζει την έμφυλη ανισότητα και καταπίεση στις διάφορες εκφάνσεις της.

Για αυτούς τους λόγους, δε θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο trafficking, αλλά αυτόν της καταναγκαστικής πορνείας, του δουλεμπορίου των γυναικών, διότι πιστεύουμε ότι ανταποκρίνεται πληρέστερα, στον εξαναγκαστικό, βίαιο, σεξιστικό, εξουσιαστικό και εκμεταλλευτικό χαρακτήρα αυτής της πραγματικότητας.

Σ' έναν εξουσιαστικό, πατριαρχικό, καπιταλιστικό κόσμο, οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στη φτώχια, την εκμετάλλευση και καταπίεση, υφίστανται περισσότερες διακρίσεις και αποκλεισμούς, λόγω του φύλου τους. Πολλαπλοί κοινωνικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, πολιτισμικοί παράγοντες ωθούν και τις γυναίκες στην μετανάστευση.

Οι γυναίκες μετανάστριες στην Ελλάδα, προέρχονται κυρίως απ' τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και απ' την Ασία, ενώ στην Ελλάδα τις περιμένουν σ' έναν επίσης πατριαρχικό κόσμο, νέοι αποκλεισμοί και ιεραρχήσεις. Η ταξική τους θέση στη χώρα προέλευσής τους και η ανάγκη τους για επιβίωση, τις οδηγεί σ' ένα ακόμα πιο απάνθρωπο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Στο πρόσωπο άλλωστε της μετανάστριας συμπυκνώνεται η ταξική, φυλετική και κατά φύλο καταπίεση και εκμετάλλευση, που απορρέει από μία εξουσιαστική, καπιταλιστική, πατριαρχική κοινωνία.

Η ταξική της λοιπόν θέση, την εξαναγκάζει να υφίσταται ένα άθλιο εργασιακό καθεστώς, όπου η ίδια εμφανίζεται κοινωνικά απαξιωμένη και είναι κακοπληρωμένη, σε θέση πλήρους εξάρτησης προκειμένου να εξασφαλίσει τους ελάχιστους όρους για την επιβίωσή της. Οι δουλειές που αναλαμβάνει, έχουν να κάνουν με την ταξική της θέση μέσα σε μία καπιταλιστική κοινωνία, έχουν όμως συγχρόνως να κάνουν και με τα έμφυλα στερεότυπα και τους κατά φύλο ρόλους, μέσα σε μία επίσης πατριαρχικά δομημένη κοινωνία.

Η γυναίκα μετανάστρια καταπιέζεται λόγω του φύλου, της τάξης και της καταγωγής της, ενώ μέσα απ' τους διάφορους κρατικούς, εξουσιαστικούς μηχανισμούς και θεσμούς, επιχειρείται όπως συμβαίνει και με τους μετανάστες γενικότερα, ο επίπλαστος διαχωρισμός μεταξύ "ντόπιων" και "ξένων" γυναικών, προβάλλοντας το ζήτημα της φυλετικής καταγωγής, κατασκευάζοντας ρατσιστικά και εθνικιστικά στερεότυπα, δημιουργώντας εχθρούς μεταξύ των ίδιων των προλετάριων γυναικών, που υφίστανται και την έμφυλη καταπίεση.

Επιπλέον τα προβλήματα των μεταναστριών γίνονται μέσω αυτού του επίπλαστου διαχωρισμού, "αόρατα" για τις υπόλοιπες γυναίκες, που θεωρούν ότι δεν τις αφορούν, αφού βρίσκονται σε θέση υπεροχής σε σχέση μ' αυτές. Η αντίληψη όμως αυτή, συνεπάγεται σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και γι αυτές τις ίδιες και εδραίωση των όρων της κυριαρχίας.

Ο ρατσισμός λοιπόν που υφίστανται οι μετανάστριες αποσκοπεί στη κατασκευή μίας επίπλαστης ταύτισης των συμφερόντων των υπόλοιπων γυναικών με αυτά του κράτους και της πατριαρχίας, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται η εσωτερική κοινωνική συνοχή, από τη μεριά των συμφερόντων του κράτους, ενώ σε διεθνές επίπεδο ο ρατσισμός, κάτω απ' την επίδραση των νέο- αποικιακών διεθνών σχέσεων, οδήγησε στο διαχωρισμό μεταξύ κρατών παραγωγής- εξαγωγής και κρατών εισαγωγής- κατανάλωσης του σύγχρονου αυτού δουλεμπορίου.

Η καταναγκαστική πορνεία αποτελεί ένα σημείο όπου συναντώνται η έμφυλη, ταξική αλλά και φυλετική εκμετάλλευση, ένα σημείο όπου σ' αντίθεση με την παραδοσιακή πορνεία, δεν υπάρχει καμία ψευδαίσθηση ελεύθερης επιλογής, ψευδαίσθηση η οποία είναι ούτως ή άλλως κοινωνικά προκαθορισμένη.

Η καταναγκαστική πορνεία δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παθογένεια του πατριαρχικού, καπιταλιστικού συστήματος, αλλά πτυχή και εκδήλωσή του.

Η πορνεία γενικότερα άλλωστε αποτελεί μία σχέση εξουσίας, ενώ στα πλαίσια του καπιταλισμού εμπορευματοποιούνται οι σεξουαλικές σχέσεις και επιδεινώνονται οι σχέσεις εκμετάλλευσης σε βάρος των εκδιδόμενων γυναικών.

Σ' έναν κόσμο λοιπόν, όπου η γυναίκα έχει το διπλό ρόλο να καταναλώνει και να καταναλώνεται, η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως σεξουαλικό εμπόρευμα, πάνω στο οποίο ο άντρας στην περίπτωση της καταναγκαστικής πορνείας, φτάνει να έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου.

Επιπλέον, η καταναγκαστική πορνεία αποτελεί μέρος της συνολικότερης έμφυλης βίας που υφίστανται οι γυναίκες μέσα σε μία πατριαρχική κοινωνία, βία η οποία διαπερνά το σύνολο των κοινωνικών τους σχέσεων και αγγίζει ακόμα και τις πιο απλές καθημερινές τους στιγμές.

Η καταναγκαστική πορνεία μπορεί να είναι ένα απτό και ακραίο παράδειγμα έμφυλης βίας, όμως αυτό δε σημαίνει ότι οι πιο άδηλες μορφές της, που κινούνται ακόμα και στο επίπεδο ενός βλέμματος ή μιας χειρονομίας, δεν είναι καταπιεστικές και βίαιες.

Μέσα λοιπόν σ' αυτά τα πλαίσια, η σεξουαλικότητα της γυναίκας χρησιμοποιείται ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου εναντίον της, τοποθετώντας το σώμα μέσα σ' ένα πολιτικό- οικονομικό πεδίο που το καθιστά χειραγωγήσιμο.

Η σεξουαλικότητα χρησιμοποιείται τελικά ως ένας τρόπος πρόσβασης των διαφόρων εξουσιαστικών μηχανισμών στο σώμα οι οποίοι δρουν σ' ένα επίπεδο βιοεξουσίας, αφού καθορίζουν την ύπαρξη στο σύνολό της.

Η αλλοτριωμένη σεξουαλικότητα είναι ένας τρόπος με τον οποίο κατασκευάζεται κοινωνικά η σωματική υπόσταση. Έτσι, οργανώνεται μία σεξουαλικότητα οικονομικά χρήσιμη και πολιτικά ασφαλής, που συντελεί στην πραγμοποίηση της γυναίκας, πραγμοποίηση η οποία στην καταναγκαστική πορνεία παίρνει την πιο ακραία έκφρασή της.

Σε μία πατριαρχική κοινωνία, όπου η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος αλλά και ολόκληρης της ύπαρξης της γυναίκας θεωρείται ως κάτι που αντιβαίνει τη "φύση" της, η συνθήκη αυτή, στην καταναγκαστική πορνεία, εκδηλώνεται χωρίς κανένα προκάλυμμα ή προφάσεις.

Όταν η σεξουαλικότητα του άντρα εμφανίζεται ως επιθετική και κατακτητική, σ' αντίθεση μ΄ αυτή της γυναίκας που εμφανίζεται ως παθητική και υποταγμένη πάντα απ' την οπτική γωνία του άντρα, στην καταναγκαστική πορνεία, η γυναίκα βρίσκεται σε μία θέση πλήρους υποταγής και εκμετάλλευσης από τον άντρα, του οποίου θεωρείται "φύσει" δικαίωμα η διαχείριση της σεξουαλικότητάς της, με βάση τις δικές του ορέξεις και επιθυμίες. Επιθυμίες που κι αυτές ορίζονται κοινωνικά και πολιτικά, μέσα σ' ένα σύστημα βασισμένο στην εξουσία ανθρώπου σε άνθρωπο το οποίο οδηγεί στην αλλοτρίωση της σεξουαλικότητας τόσο της γυναίκας, όσο και του άντρα, με τη διαφορά ότι η αλλοτριωμένη σεξουαλικότητα του άντρα φέρει τα χαρακτηριστικά του καταπιεστή, του κυρίαρχου αυτής της σχέσης.

Έτσι, το γυναικείο σώμα αναπροσδιορίζεται και συγκροτείται εκ νέου ως ένα αντικείμενο, του οποίου το νόημα και το περιεχόμενο έχει συγκροτηθεί έξω απ' αυτό, με σκοπό την αναπαραγωγή των υφιστάμενων σχέσεων κυριαρχίας, ενώ η θυματοποίηση και ο πατερναλισμός απέναντι στη γυναίκα και το σώμα της, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μία ακόμα έκφανση της πατριαρχίας και των στερεοτύπων που αναπαράγει, μέσω των οποίων αναπαρίσταται η γυναίκα ως ανίκανη να αυτοδιαθέσει την ύπαρξη της χωρίς την καθοδήγηση και την προστασία του άντρα.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο στο φάσμα της εντατικής εκμετάλλευσης όσο και της καταστολής, ισχύει σε βάρος τους ένα ειδικό καθεστώς το οποίο σχετικοποιεί την αξία της δικής τους ζωής, μιας ζωής που χωρίς κανένα πρόσχημα αντιμετωπίζεται ως συνάρτηση της αξίας χρήσης που έχουν στην καπιταλιστική αγορά.

Αποτύπωση αυτής της ειδικής συνθήκης είναι οι αντι-μεταναστευτικοί νόμοι, οι οποίοι εξαρτούν την παραμονή των μεταναστών στη χώρα από τα εχέγγυα εργασίας που παρέχει το αφεντικό τους -καθιστώντας τους απόλυτα όμηρους στην πιο άγρια εκμετάλλευση, στα άθλια μεροκάματα και στον εκβιασμό να τους καταδώσει σε περίπτωση που δεν έχουν χαρτιά-, η θωράκιση των συνόρων που οδηγεί σε αμέτρητες δολοφονίες, τα πογκρόμ -"επιχειρήσεις σκούπα" από τα σώματα ασφαλείας, οι πολύμηνες κρατήσεις σε αστυνομικά τμήματα, οι απελάσεις, τα βασανιστήρια και οι καθημερινοί εξευτελισμοί. Μια ζοφερή πραγματικότητα που απλώνει τη βουβή σκιά της πάνω από τα ναρκοθετημένα σύνορα, τα χωράφια και τα γιαπιά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Για την απόκτηση συναίνεσης στην εκμετάλλευση και την καταστολή προσφύγων και μεταναστών, το κράτος και τα φερέφωνά του -ΜΜΕ- κατασκευάζουν εξαρτημένα κοινωνικά αντανακλαστικά μέσω της προπαγάνδας άλλοτε περί "εγκληματικότητας" και άλλοτε περί "τρομοκρατίας", εμφανίζοντας τους μετανάστες ως κίνδυνο για την κοινωνία, δαιμονοποιώντας ουσιαστικά την ταξική τους υπόσταση και την εθνική τους καταγωγή. Ενώ στην περίπτωση της μετανάστριας, τα στερεότυπα που ισχύουν για το φύλο της υπαγορεύουν τον προσανατολισμό που θα έχει η δική της αξία χρήσης.

Με ρατσιστικά, εθνικιστικά, πατριωτικά ιδεολογήματα επιχειρείται η συστράτευση της κοινωνίας με το κράτος απέναντι στον "ξένο". Ο ρατσισμός εξάλλου είναι ένα από τα κατεξοχήν εργαλεία της κυριαρχίας για τη διαιώνισή της, αφού η κατασκευή πλαστών διαχωρισμών ανάμεσα στους καταπιεσμένους αφαιρεί το μοναδικό τους όπλο απέναντι στους δυνάστες τους, την αλληλεγγύη, και συνεπάγεται την πειθάρχησή τους στα αφεντικά, με την εξατομικευμένη ελπίδα -και την επί πτωμάτων επιδίωξη- μιας καλύτερης θέσης στην επιβεβλημένη κοινωνική ιεραρχία, με βάση την τάξη, την εθνικότητα, το φύλο.

Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως αυτό που βιώνουν οι μετανάστες είναι κομμάτι του κόσμου που επιφυλάσσουν ευρύτερα οι κυρίαρχοι για τους προλετάριους. Και αν για την επιβολή αυτού του κόσμου είναι απαραίτητη η βία της καταστολής, συνυφασμένη με τον αποκλεισμό πλατειών κοινωνικών στρωμάτων που λογιάζονται ως παρίες και έρχονται να αντιμετωπιστούν ως "ειδικές κατηγορίες", άλλο τόσο είναι απαραίτητη για το καθεστώς η εσωτερίκευση της βίας του στους κόλπους των καταπιεζόμενων, ούτως ώστε το κράτος να παρουσιάζεται ως προστάτης της κοινωνίας. Όταν οι καταπιεζόμενοι δεν αντιστέκονται στην οργανωμένη βία του κράτους και του καπιταλισμού, που είναι παρούσα μέσα στους καθημερινούς καταναγκασμούς, τότε δημιουργούνται συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού και επικρατεί ο "πόλεμος όλων εναντίον όλων", ένας πόλεμος στον οποίο αντανακλάται η ιεραρχημένη οργάνωση της κοινωνίας.

Η καταναγκαστική πορνεία αποτελεί μία από τις ωμότερες εκφράσεις αυτής της πραγματικότητας που συντίθεται από την γενικευμένη επαναφορά παλιών μορφών δουλείας και την εισαγωγή εκσυγχρονισμένων μορφών εντατικής εκμετάλλευσης και ολοκληρωτικού ελέγχου στα μοντέρνα σκλαβοπάζαρα του καπιταλισμού.

Στην καταναγκαστική πορνεία συναντώνται η ταξική, η ρατσιστική και η σεξιστική καταπίεση σε μια από τις αγριότερες μορφές τους. Αν η ταξική και η ρατσιστική διάσταση της καταπίεσης είναι καταγεγραμμένη από την πλευρά τουλάχιστον της ριζοσπαστικής κριτικής, δεν ισχύει το ίδιο και με την διάσταση που αφορά στο φύλο. Και αυτό γιατί σήμερα, το "γυναικείο ζήτημα" τείνει να θεωρείται ξεπερασμένο και να αμφισβητείται ακόμα και η ύπαρξή του, εξαιτίας της επικράτησης μιας -καθόλα πατριαρχικής αντίληψης- που θεωρεί την ενσωμάτωση γυναικών σε "αντρικούς" ρόλους και την αγωνιώδη προσπάθεια καταξίωσής τους στον πατριαρχικό κόσμο ως απελευθέρωση.

Η σκοτεινή πραγματικότητα της καταναγκαστικής πορνείας και των αριθμών που τη συνοδεύουν, όπως και οι υπόλοιπες μορφές φυσικής βίας εναντίον γυναικών αναδεικνύουν με εκρηκτικό τρόπο τον απατηλό χαρακτήρα της περιβόητης "γυναικείας ισότητας".

Χρειάζεται να επιστρατεύσουμε εικόνες όπως αυτή των χιλιάδων γυναικών που πουλιούνται και αγοράζονται στα δυτικά σκλαβοπάζαρα, των γυναικών και κοριτσιών στις χώρες της Ασίας όπου ανθεί η βιομηχανία του σεξο-τουρισμού, των γυναικών που βιάζονται συστηματικά από στρατιώτες σε κάθε πολεμική σύρραξη, των γυναικών που δουλεύουν στις φάμπρικες των πολυεθνικών, όπως αυτές του Μεξικό, και τα πτώματά τους βρίσκονται εγκαταλειμμένα στην έρημο, για να καταδείξουμε την επιβίωση της -αμφισβητούμενης ακόμα και από ριζοσπαστικούς χώρους- πατριαρχίας;

Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε τα πιο ακραία περιστατικά βίας κατά των γυναικών για να αποδείξουμε την ύπαρξη του σεξισμού. Γιατί αυτή η βία είναι απλώς προϊόν των πατριαρχικών αντιλήψεων και δομών, τις οποίες "δικαιώνει" και επανατροφοδοτεί.

Πιο συγκεκριμένα, δεν θα μπορούσε να υπάρχει καταναγκαστική πορνεία, αυτός ο βιασμός επί πληρωμή, αν δεν προϋπήρχαν οι βαθειά ριζωμένες σεξιστικές αντιλήψεις πραγμοποίησης της γυναίκας όσον αφορά στη σεξουαλική εκμετάλλευσή της και αν αυτές οι αντιλήψεις δεν συνυπήρχαν με ευρύτερα στερεότυπα για τους ρόλους της γυναίκας.

Ως τέτοια ακραία εξαίρεση αντιμετωπίζεται και η καταναγκαστική πορνεία από κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, στελεχωμένες μεταξύ άλλων από "προσωπικότητες" ενός καθεστωτικού φεμινισμού, όπως και από εκκλησιαστικές οργανώσεις, που μιλούν σαν να πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο οφείλεται στη δράση κάποιων εκτός νόμου κυκλωμάτων που το κράτος οφείλει να καταστείλει ενώ, στην καλύτερη περίπτωση, καταγγέλλουν τους αστυνομικούς ή τους δικαστικούς που συμμετέχουν στα κυκλώματα, σαν να επρόκειτο για αντίφαση του ρόλου τους.

Είναι ξεκάθαρο πως τέτοιες οργανώσεις απογυμνώνουν το φαινόμενο της καταναγκαστικής πορνείας από τα ταξικά και ρατσιστικά του χαρακτηριστικά, με τον ίδιο τρόπο που αλλοιώνουν και τη φυλετική υπόστασή του, αποκρύπτοντας ότι είναι μια μόνο εκδήλωση της σύγχρονης βαρβαρότητας του κράτους και του καπιταλισμού, απενοχοποιώντας έτσι την κυριαρχία και ενδυναμώνοντας τους θεσμούς και τους μηχανισμούς της, από τη στιγμή που τους αναγνωρίζουν ως αρμόδιους για την πάταξη του φαινομένου.

Αυτό που μας διαφοροποιεί από τέτοιες οργανώσεις δεν είναι μόνο η ανάλυση αλλά και η θέση από την οποία μιλάμε: Ως γυναίκες προλετάριες και αναρχικές, γνωρίζουμε πως η καταναγκαστική πορνεία δεν είναι απλά ένα δράμα συγκεκριμένων γυναικών, προορισμένων να παίζουν το ρόλο του θύματος, στις οποίες οφείλουμε μια φιλανθρωπική συμπαράσταση από θέση "ανωτερότητας". Αντίθετα, πρόκειται για ένα φαινόμενο που απορρέει από την ευρύτερη θέση των γυναικών μέσα σε έναν εξουσιαστικό, καπιταλιστικό και πατριαρχικό κόσμο, μια θέση που δεν μπορεί παρά να διαμορφώνεται και από τη συνείδηση, τη χειραφέτηση και τους αγώνες τους ή και αντίστοιχα από την έλλειψή τους. Και αντίστροφα, ο εφιάλτης που βιώνουν οι γυναίκες στην καταναγκαστική πορνεία έχει με όλους τους δυνατούς τρόπους επίδραση στη θέση όλων μας, μεταβάλλοντας τους υπάρχοντες συσχετισμούς σε βάρος μας.

Όταν απουσιάζει η συνείδηση ότι βρισκόμαστε κι εμείς στην πλευρά των ταξικά και κοινωνικά καταπιεσμένων που χρειάζεται καθημερινά να συγκρούονται με πολλαπλούς καταναγκασμούς και ρόλους, κινδυνεύουμε να περιπέσουμε είτε σε μια άσφαιρη "ευαισθησία" είτε στις προκαταλήψεις με τις οποίες μας διαποτίζει ο κυρίαρχος λόγος. Ένας λόγος στον οποίο συνυπάρχουν από τη μια ο εξωραϊσμός και η life-style διαφήμιση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και από την άλλη ο ηθικισμός, ο οποίος μετατρέπει την κριτική στην πορνεία σε απαξιωτική κριτική ενάντια στην ίδια τη γυναίκα -πόρνη, αντιμετωπίζοντάς την είτε ως διαφθορέα των αντρών και μέτρο σύγκρισης της "εντιμότητας" κάθε γυναίκας, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, πατερναλιστικά, ως θύμα, που αποκλείεται να έχει συνείδηση και αξιοπρέπεια και το οποίο πρέπει να προστατευθεί, να καθοδηγηθεί και να σωθεί.

Χωρίς αυταπάτες που εναποθέτουν τη διαχείριση του ανθρώπινου πόνου στο ίδιο το κράτος που υποθάλπει τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα με τους νόμους και τους μηχανισμούς του …
… Να αγωνιστούμε ενάντια στο ρατσισμό και το σεξισμό, αλληλέγγυοι με τις γυναίκες που βιώνουν στο κορμί τους την εξουσιαστική και καπιταλιστική αγριότητα. Να σπάσουμε το τείχος της σιωπής και της απάθειας για την υπόθεση των χιλιάδων "αόρατων" γυναικών που φυλακίζονται, βιάζονται και βασανίζονται δίπλα μας. Να αναδείξουμε το δουλεμπόριο μεταναστριών και την καταναγκαστική πορνεία σε ένα ακόμα μέτωπο του πολύμορφου αγώνα για την ανατροπή του συστήματος που βασίζεται στην εξουσία του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο αναπαράγοντας στην κοινωνία το ρόλο του θύτη και του θύματος, για την καταστροφή του εξουσιαστικού, καπιταλιστικού και πατριαρχικού κόσμού.

*