Δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε με το άλλοθι ότι οι ανακρίσεις στην εντατική ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση ή ότι το ζήτημα αφορά μόνο τον παθόντα, όποτε αυτός μόνο οφείλει να αγωνιστεί γι’αυτό. Ο Ευαγγελισμός δεν περιορίζεται σε μια διένεξη ανάμεσα σ’εμένα και το νοσοκομείο, ούτε είναι υπόθεση μεταξύ γιατρού και ασθενή. Είναι από τη μια η ανεξέλεγκτη βία της εξουσίας κι από την άλλη όποιος την αντιμάχεται. Σαν πρακτική, εντάσσεται στα πλαίσια μιας γενικότερης καταστολής, η οποία το τελευταίο διάστημα εντείνεται και εξαπλώνεται σε όλα τα μέτωπα. Το κράτος είναι μειλίχιο με τους αδιάφορους, σκεπτικό με τους συνειδητοποιημένους, αδίστακτο και εκδικητικό με όσους προβάλλουν αντίσταση και φυσικά γενναιόδωρο με όσους το στηρίζουν.

Σήμερα, που η “ειρήνη και ασφάλεια” έχουν γίνει συνώνυμα της Παγκόσμιας Δικτατορίας και η καταστολή προηγείται της εξέγερσης, αποκαλύπτονται καθημερινά οι στόχοι τους και ταυτόχρονα αίρονται τα επιχειρήματά τους περί αναγκαίων αντιδραστικών μέτρων χάριν της έννομης τάξης. Ο καθένας μπορεί να θεωρηθεί ύποπτος, ένας χαρακτηρισμός που δεν αποτελεί ιδιότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά εκπορεύεται από την παράνοια των διωκτικών αρχών, όπως έγινε για παράδειγμα με τον βραζιλιάνο Ντεμενέζες.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, ο καθένας μπορούσε και μπορεί να βρεθεί στη θέση μου, στην εντατική, αλλά κι αν δεν υπήρχε ο Ευαγγελισμός θα είχε στηθεί ακαριαία, εφόσον δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο που να αποτρέπει τέτοια φαινόμενα. Η αδράνεια, ο καλύτερός τους σύμμαχος.

Οι δίκες – στρατοδικεία που ακολούθησαν, καταδικάζουν μεν, όπως όλοι γνωρίζουμε, με εντολές – πολιτικές αποφάσεις, απ’ την άλλη όμως, προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια νομιμοφανή και, όπως την αποκαλούν, ποινική διαδικασία, δεν παύουν να στηρίζονται και να νομιμοποιούν τα βασανιστήρια και να καταργούν εν μια νυκτί δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες και αίμα.

Προσεχώς τελειώνει το εφετείο και οι παραβιάσεις που προηγήθηκαν γίνονται νομολογία. Το κάθε δικαστήριο θα μπορεί να επικαλείται αποφάσεις 5μελούς εφετείου για την ερμηνεία των νόμων με τον παραλογισμό που επικράτησε τότε, αλλά και κρατείται μέχρι σήμερα, ενώ περιστολή βασικών δικαιωμάτων, όπως η κράτηση από 15 μέχρι 65 μέρες στα χέρια της αντιτρομοκρατικής, με παράλληλες ανακρίσεις σε απομόνωση, υπόπτων χωρίς στοιχεία ή απαγγελία κατηγορίας, φιλοδοξείται να ενσωματωθούν στον τρομονόμο. Το ποιος θα διωχθεί μ’ αυτό το νόμο εξαρτάται από συγκυριακές ανάγκες και επαφίεται στην αυθαίρετη επιλογή των αρχών. Η υπερσυγκέντρωση εξουσιών είναι εμφανέστατη με τον τρομονόμο, καθώς επικυρώνουν παραβιάσεις, καταργούν δικαιώματα, ουσιαστικά νομοθετούν 5 ψήφοι διορισμένων δικαστών, εφόσον αρκούν δύο πρωτοδίκως και τρεις στο εφετείο για να κατοχυρωθούν οι διατάξεις του και να εφαρμόζονται αφειδώς και αδιακρίτως στο μέλλον.

Με το τέλος του εφετείου καταργούνται οι νόμοι, που μας προστάτευαν από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, και καταλύεται το Σύνταγμα. Δεν είναι στις προθέσεις μου η διαφύλαξη του σημερινού νόμου, αλλά έχω υποχρέωση ν’ αγωνιστώ για όσους θα υποφέρουν απ’αυτό που νομιμοποιείται αύριο.

Τέσσερα χρόνια σε πλήρη απομόνωση. Σ’ ένα υπόγειο τρία μέτρα κάτω απ’ το έδαφος. Έχει ψηλά και φεγγίτη σιδερόφραχτο, που βλέπει σε μια στενή τάφρο. Μια τάφρο σκεπασμένη με σχάρα υπονόμου στο ύψος του εδάφους. Βρίσκεται σε ακάλυπτο, όπου νυχθημερόν βουίζουν τα ψυγεία των μαγειρείων και ο κλιματισμός της δικαστικής αίθουσας. Από την άλλη, η ατσαλένια πόρτα με μια μικρή θυρίδα, ίσα να περνάει το φαΐ και να ελέγχει ο φύλακας την κάθε μας κίνηση. Βγαίνει σ’ένα διάδρομο τυφλό, χωρίς παράθυρα, που κάνει χρέη αίθουσας ψυχαγωγίας. Υπάρχει και κάτι σαν προαύλιο. Όσοι απ’έξω το είδαν τους φάνηκε ευρύχωρο, συγκριτικά με μια αυλή σπιτιού. Κανείς τους όμως δεν σκέφτηκε πως για μας αυτό είναι όλος ο κόσμος.

Ο χώρος παίζει το δικό του ρόλο εξόντωσης στους υγιείς. Χειρότερα για κάποιον με εμφανή και αφανή προβλήματα υγείας. Τότε σ’αυτό συμβάλλει κι ο αθέατος τρόπος αντιμετώπισής τους.

Ανίκανος για αυτοεξυπηρέτηση –το ακρωτηριασμένο χέρι είναι το λιγότερο– παραμένω έγκλειστος πάνω από 13 ώρες το 24ωρο στο κελί. Πρόσφατα έγινε το δωδέκατο χειρουργείο, ενώ πάνω από τα μισά έγιναν και ξανάγιναν, λόγω της ειδικής αντιμετώπισης, καθώς υπάρχουν πάντα άλλες προτεραιότητες, ή λόγω εκδικητικότητας, εγκατάλειψης, γραφειοκρατίας.

Με τόσα συσσωρευμένα προβλήματα, σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να διακοπεί η ποινή τουλάχιστον σε πέντε διαφορετικά άτομα, αν είχε μοιραστεί ο καθένας από μια δική μου πάθηση. Ενδοκρανιακά αγγειολογικά μένουν αδιερεύνητα, παρότι με κρατάν σχεδόν καθηλωμένο στο κελί μου. Το άσθμα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γιατρεύεται ή έστω βελτιώνεται σε υπόγεια φυλακή. Η ακοή – η μόνη μερικά αναστρέψιμη βλάβη – με κρατά απομονωμένο από ομαδικές εκδηλώσεις ή συζητήσεις. Δύο χρόνια ζητάω ένα αφτί για να συμμετάσχω στο εφετείο και γίνεται τώρα, με τη λήξη του. Κατά καιρούς γίνομαι κιτρινοπράσινος από άγνωστη αιτία, όπως τα Χριστούγεννα του ‘04, που μεταφέρθηκα έκτακτα στο Νοσοκομείο Κρατουμένων με εξανθήματα και πόνους σε όλο μου το σώμα. Διάγνωση: “Γενικευμένο οίδημα”. Θεραπεία: “Ήπια παυσίπονα και επανεξέταση”!!

Τα μάτια. Εφτά επεμβάσεις σε πέντε χειρουργεία. Καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει στο Σωφρονιστικό Κώδικα για υποχρεώσεις της φυλακής απέναντι στις ανάγκες ενός τυφλού. Απλά δεν προβλέπεται να υπάρχει τυφλός στη φυλακή. Ούτε μπορεί ένα ιατρείο, με δυνατότητα παροχής μόνο πρώτων βοηθειών, να αντιμετωπίσει μια τόσο περίπλοκη κατάσταση. Οι ενέργειές τους και τα αποτελέσματα μόνο στο θέμα των ματιών το μαρτυρούν.

Μετά την πρώτη αποκόλληση στον Ευαγγελισμό από τις ανακρίσεις, έρχεται δεύτερη, πέντε μήνες αργότερα, στη φυλακή. Προηγήθηκε πλημμύρα με λύματα. Κάθε αποκόλληση ισοδυναμεί με δύο βαριά χειρουργεία και πρόσθετες βλάβες. Το Μάρτιο του ‘03 είχα 1/10 αριστερά και 4 δεξιά. Μέχρι τον Οκτώβριο του ‘04 το αριστερό χάνεται και το δεξί κατεβαίνει στα 2 με 3, ενώ το Φλεβάρη του ‘05 έχει γίνει 1 με 2 δέκατα.

Αποφασίζω να προσφύγω για προσωρινή αναστολή την ποινής, που κάνει να προσδιοριστεί οχτώ μήνες και απορρίπτεται για τυπικούς λόγους.

Οι πυκνές επισκέψεις στα νοσοκομεία είναι φανερό ότι δεν προλαβαίνουν τις βλάβες, αλλά απλώς τις διαπιστώνουν και προσπαθούν να διορθώσουν, κάθε φορά ως ένα σημείο, τα προβλήματα που συσσωρεύουν οι συνθήκες κράτησης και η ίδια η κράτηση.

Δεν εκπλήσσομαι, δεν απορώ, δεν οργίζομαι, γιατί ξέρω ότι αυτός είναι ο ρόλος τους, γιατί δεν περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση, γιατί γνώριζα το πρόσωπό τους πολύ πριν το αντικρίσω, όπως γνωρίζει ο διαδηλωτής το γκλομπ πολύ πριν το αισθανθεί στη ράχη του.

** Τελικά, την Τρίτη 10 Οκτώβρη, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο του Πειραιά απέρριψε το αίτημα του Σάββα Ξηρού για πεντάμηνη προσωρινή διακοπή της κράτησής του προκειμένου να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο για την αντιμετώπιση των σοβαρότατων προβλημάτων της υγείας του και σε μια ακόμη επίδειξη της κτηνωδίας του κράτους κι εφαρμογής της κατασταλτικής πολιτικής του το δικαστήριο έκρινε ότι η βεβαρυμένη κατάσταση της υγείας του δεν επιδεινώνεται μέσα στη φυλακή και μπορεί να αντιμετωπιστεί εκεί!

*