Ο ΒΡΑΖΙΛΙΑ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
ΟΙ ΑΠΟΚΛΗΡΟΙ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ
Nεκρός, με μια σφαίρα στο κεφάλι, βρέθηκε στις 10 Σεπτέμβρη ’06 ο συνταγματάρχης Ουμπιρατάν Γκιμαράες ο οποίος στις 2 Νοέμβρη 1992 είχε διατάξει τη σφαγή 111 κρατούμενων στις φυλακές Καραντιρού στη Βραζιλία. Πρωτόδικα ο χασάπης Ουμπιρατάν είχε καταδικαστεί σε 629 χρόνια φυλάκισης αλλά στο εφετείο αθωώθηκε κι έγινε και βουλευτής! Η εκτέλεσή του αποδόθηκε στην οργάνωση PCC - Primeiro Comando da Capital (Πρώτο Κομάντο της Πρωτεύουσας) που ιδρύθηκε το 1993 για να εκδικηθεί τους νεκρούς του Καραντιρού και λέγεται ότι έχει μεγάλη εξάπλωση στις φυλακές και τις φαβέλες. Στο PCC αποδόθηκε επίσης η δολοφονία του πρώην διευθυντή των φυλακών Καραντιρού Χοσέ Ίσμαελ Πεντρόσα, ο οποίος εκτελέστηκε τον Οκτώβρη του 2005 με 11 σφαίρες στο κεφάλι...
Να υπενθυμίσουμε ότι με αφορμή μια μαζική μεταφορά κρατουμένων στις 12 Μάη 2006 ξέσπασε εξέγερση που εξαπλώθηκε σε 50 φυλακές της Πολιτείας Σάο Πάολο και η οποία αποδόθηκε επίσης στο PCC. Το ίδιο βράδυ, έξω από τις φυλακές, δέχτηκαν επιθέσεις και εκτελέστηκαν επιλεγμένοι δεσμοφύλακες καθώς και άνδρες της στρατιωτικής αστυνομίας ενώ ταυτόχρονα έγιναν 55 ένοπλες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, περιπολικά και αστυνομικούς σταθμούς-τροχόσπιτα στο Σάο Πάολο. Όταν οι επιθέσεις κόπασαν ανάμεσα στους νεκρούς ήταν 22 μπάτσοι και δεσμοφύλακες, καθώς και 6 από τους επιτιθέμενους. Δεκάδες ήταν οι τραυματίες. Να σημειώσουμε εδώ πως “η Στρατιωτική Αστυνομία είναι ένα εντελώς ασύδοτο σώμα δημιούργημα της δικτατορίας. Παράγει βασανιστές, ληστές, εκβιαστές, και τα διαβόητα Τάγματα Θανάτου που "καθαρίζουν" τις συνοικίες δολοφονώντας άστεγους, φτωχούς, παιδιά του δρόμου". Την επόμενη νύχτα η Στρατιωτική Αστυνομία εξαπέλυσε μια αιματηρή εκστρατεία στις φτωχογειτονιές γύρω από το κέντρο του Σάο Πάολο, μια πόλη που αριθμεί 18 εκατομμύρια κατοίκους κι ανάμεσά τους μυριάδες φτωχούς κι απόκληρους. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 50 κι αυτή τη φορά οι περισσότεροι δεν ήταν μπάτσοι αλλά απλώς "ύποπτοι". Η εξέγερση στις φυλακές συνεχιζόταν και 120 άτομα κρατούνταν όμηροι από τους φυλακισμένους. Ο αρχηγός της Στρατιωτικής Αστυνομίας δήλωσε: "Είμαστε σε πόλεμο, θα υπάρξει συνέχεια και ασφαλώς θα υπάρξουν κι άλλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές". Την επόμενη νύχτα η αστυνομία συνέχισε τις επιδρομές της στις φτωχογειτονιές, αλλά αυτή τη φορά δεκάδες λεωφορεία και τράπεζες δέχθηκαν επιθέσεις και κάηκαν. Στην πόλη επικρατούσε χάος...
Την τέταρτη μέρα ο κυβερνήτης της Πολιτείας Κλαούντιο Λέμπο ανακοίνωσε ότι οι αρχές ελέγχουν πλήρως τις φυλακές και ότι η τάξη στους δρόμους αποκαταστάθηκε, λέγοντας πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Εφημερίδες κατηγόρησαν την αστυνομία ότι προέβη σε σφαγές σε αντίποινα για τη δράση συμμοριών και επισήμαναν ότι οι νεκροψίες έδειξαν πως πολλά από τα θύματα είχαν πυροβοληθεί στο κεφάλι. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων σκοτώθηκαν 350 άτομα, ανάμεσα στους οποίους περίπου 40 μπάτσοι και δεσμοφύλακες και 23 φυλακισμένοι. Από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι από όσους σκοτώθηκαν κατά τις επιδρομές της αστυνομίας ήταν άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία στο δρόμο των μπάτσων και λόγω του μαύρου χρώματος ή της φτώχειας τους θεωρήθηκαν “εν δυνάμει” εγκληματίες. Δεν υπήρχαν καθόλου συλληφθέντες, μόνο νεκροί! Όταν κάποιες ανθρωπιστικές οργανώσεις έφεραν το θέμα για συζήτηση στην τοπική βουλή η Σ.Α εισέβαλε στην αίθουσα συνεδριάσεων ως “παρατηρητής”. Δεκάδες αστυνομικοί γέμισαν το χώρο απειλητικά κι ορισμένοι φορούσαν επιδεικτικά μπλουζάκια με το σήμα από τα Τάγματα Θανάτου! Tους τελευταίους μήνες άλλωστε, με επιλογή της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της πολιτείας του Σάο Πάολο, η Στρατιωτική Αστυνομία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τους μικροπωλητές, τους άστεγους, τα παιδιά του δρόμου που μετρούν συνεχώς θύματα.
Ο τωρινός κυβερνήτης του Σάο Πάολο Κ. Λέμπο ανήκει στο κόμμα PFL που δημιούργησαν μετά τη μεταπολίτευση του 1985 οι πιστοί της δικτατορίας. Σε συμμαχία με το κόμμα PSDB του πρώην προέδρου Π. Καρντόζο υποστηρίζουν τον Ζεράλντο Αλκμίν που παραιτήθηκε από κυβερνήτης του Σάο Πάολο για να κατέβει σαν υποψήφιος πρόεδρος της Βραζιλίας. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της συμμαχίας για την οικονομία συνδυάζεται με την όξυνση της καταστολής στην πόλη και στις φυλακές. Όπως είπε χαρακτηριστικά ένα στέλεχος του PFL που κατηγορείται ότι οργανώνει Τάγματα Θανάτου με τη Στρατιωτική Αστυνομία: "Δεν θα αντιμετωπίζουμε τους εγκληματίες με λουλούδια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πρώτα για τους έντιμους πολίτες"!
Η Στρατιωτική Αστυνομία έχει μακριά παράδοση βίας στη χώρα: Τα θεμέλια της σύγχρονης καταστολής έθεσε η δικτατορία του Βάργκας τη δεκαετία του ‘30 με τον αρχιβασανιστή Filinto Muller, τον οποίο προσκάλεσε ο ίδιος ο Χάινριχ Χίμλερ για μετεκπαίδευση στη ναζιστική Γερμανία. Ο Muller συνέχισε τη δράση του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας που επιβλήθηκε το 1964, όταν ελάχιστοι αντιστασιακοί επέζησαν για να δικαστούν και να φυλακιστούν, και πέθανε ένδοξα ως Πρόεδρος της Γερουσίας το 1973! Η αστυνομία της Βραζιλίας δουλεύει κυρίως με το πιστόλι και τα βασανιστήρια, προτιμώντας να σκοτώσει παρά να συλλάβει και να παραπέμψει σε δίκη. Οι βασανιστές της δικτατορίας όχι μόνο δεν δικάστηκαν ποτέ, αλλά είναι σήμερα ανώτατοι αξιωματούχοι. Το κυριότερο όπλο της δικτατορίας, η σιωπή και η προπαγάνδα, είναι σήμερα ακόμα πιο εξελιγμένο. Ενώ πολλοί στην Ευρώπη ξέρουν για τον Πινοσέτ στη Χιλή, ελάχιστοι ξέρουν για τον Μέντισι στη Βραζιλία και το σκοτάδι καλύπτει διαρκώς τα εγκλήματα του κράτους.
Η αστυνομία δεν είναι παρά μια συμμορία μισθοφόρων που πρέπει να συγκρατήσει την απελπισία και την αγανάκτηση εκατομμυρίων κολασμένων που δεν έχουν να φάνε ενώ ζουν ανάμεσα σε ουρανοξύστες, σε λιμουζίνες και σε πολυτελείς επαύλεις. Κι εκτός από την αστυνομική βία στους δρόμους, η κρατική βαρβαρότητα περιλαμβάνει επίσης κι ένα εκτεταμένο “σωφρονιστικό σύστημα” -μόνο στην Πολιτεία Σάο Πάολο υπάρχουν 100 κολαστήρια-φυλακές. Οι συνθήκες που επικρατούν στα μπουντρούμια όπου συνωστίζονται πλήθη κολασμένων είναι φρικτές, περιλαμβάνοντας πείνα, δίψα, βασανιστήρια...
Στα γράμματα που έστειλε το PCC στο περιοδικό Caros Amigos εξηγεί πώς ξεκίνησαν οι εξεγέρσεις και οι εκτελέσεις δεσμοφυλάκων κι αστυνομικών: “Η μεταφορά των 700 κρατουμένων άρχισε στις 6 το πρωί, τους στοιβάξανε σε φορτηγά για πάνω από εφτά ώρες φρικτό ταξίδι. Όταν έφτασαν στον προορισμό τους, στη φυλακή Presidente Venceslau τους άφησαν γι’ άλλες οχτώ ώρες μέσα στα φορτηγά, δίχως οξυγόνο, δίχως νερό και φαγητό. Όταν τους έβαλαν στα κελιά, τους πήραν όλα τα ρούχα, τους άφησαν γυμνούς, δίχως κουβέρτες και στρώματα και για άλλες δύο μέρες δίχως φαγητό… Όταν αυτοί οι κρατούμενοι βρήκαν κινητά τηλέφωνα ξεσήκωσαν όλο τον κόσμο…”. Σε άλλο γράμμα περιγράφει την έφοδο των ειδικών δυνάμεων στη φυλακή, τον ξυλοδαρμό, τα δακρυγόνα, το τριμμένο γυαλί στο φαγητό κ.ά.
Τι ακριβώς είναι το PCC δεν είναι γνωστό. Για το κράτος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εγκληματική οργάνωση. Αλλά δεν είναι έτσι για τους φυλακισμένους και τους φτωχούς στις φαβέλες. “Το PCC είναι το κόμμα των φτωχών” (Para mocas da favela, bom partido e PCC), ήταν ο τίτλος ενός ρεπορτάζ στη Folha de S. Paulo (2/7/06), μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Βραζιλίας. Ο ρεπόρτερ είχε ανώνυμες συνεντεύξεις από ανθρώπους στις φτωχογειτονιές που λένε ότι το PCC τους υποστηρίζει με κάθε τρόπο και τους βοηθάει πάντα όταν υπάρχει ανάγκη. Το ίδιο θα έλεγαν και στις φυλακές. Πριν από την εμφάνισή του, η ζωή μέσα στα κελιά ήταν διπλά αφόρητη. Ο ένας σκότωνε και βίαζε τον άλλον, υπήρχαν άγραφοι νόμοι που έκαναν τη ζωή των κρατουμένων δυσκολότερη. Τώρα τους νόμους τους επιβάλλει το PCC, που κατευθύνει τις διεκδικήσεις και την αγανάκτηση προς τις διευθύνσεις των φυλακών και τις αρχές. Αντί να σφάζονται μεταξύ τους οργανώνουν εξεγέρσεις όπου τα βασικά αιτήματα είναι να προαυλίζονται, να έχουν φαγητό, συνθήκες υγιεινής και επισκέψεις.
Ως αρχηγός θεωρείται ο “Μαρκόλα”, Marco Willians Herbas Camacho, ο οποίος κρατείται για μικροκλοπές σε απομόνωση, σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Ο ίδιος ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι είναι “αρχηγός”. Είναι γιος ενός βολιβιανού γκεβαρικού και μεγαλωμένος “στο δρόμο”, συγκεκριμένα στην “τρομερή” οδό της συνοικίας Μπρας Καετάνο Πίντο, που περιγράφει γλαφυρά η Ζέλια Γκατάι, (γυναίκα του Ζόρζε Αμάντου), στο βιβλίο της “Αναρχικοί, Δόξα τω Θεώ!”. Ως ιδρυτές φέρονται και άλλοι, σχεδόν όλοι δολοφονημένοι. Όμως όλα τα σενάρια για το PCC προέρχονται από την Αστυνομία. Κανείς δεν είπε “είμαι ο αρχηγός”, κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη.
Η προσφιλής θεωρία της αστυνομίας είναι ότι ορισμένοι ποινικοί κρατούμενοι μυήθηκαν στα μυστικά του αντάρτικου πόλης από τους πολιτικούς κρατούμενους στο νησί Ιλια Γκράντε, την εποχή της δικτατορίας. Η αστυνομία επίσης λέει ότι το PCC ελέγχει το οργανωμένο έγκλημα. Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι πρόκειται για κάποιους που μέσα από τις φαβέλες και τις φυλακές αντιστέκονται βίαια στη βία της εξουσίας. Τα κατά καιρούς κείμενά τους ή δηλώσεις των φερόμενων ως αρχηγών, καταγγέλλουν την κρατική αυθαιρεσία, τις συνθήκες ζωής στις φυλακές και άλλα κοινωνικά προβλήματα.
Ανακοίνωση που διαβάστηκε στις 14 Αυγούστου ’06 από το κανάλι Globo, ως όρος για την απελευθέρωση ενός δημοσιογράφου που είχαν απαγάγει:
“Ως μέλος του PCC, έρχομαι, με το μοναδικό μέσο που βρήκαμε, να μεταδώσω μία ανακοίνωση προς την κοινωνία και τους κυβερνώντες. Η εφαρμογή του Ειδικού Πειθαρχικού Καθεστώτος (Regime Disciplinar Diferenciado-RDD) με το νόμο 10.792/2003 (...) αντιστρέφει τη λογική του σωφρονιστικού συστήματος. Εντάσσεται στην προοπτική της εξόντωσης και της εξουδετέρωσης των κοινωνικών ομάδων που πλεονάζουν, με άλλα λόγια της “πελατείας του σωφρονιστικού συστήματος”. Η νέα πειθαρχική ποινή εγκαινιάζει νέες μεθόδους κράτησης και ελέγχου της μάζας των φυλακισμένων και προσδίδει στην ποινή φυλάκισης σαφέστατο χαρακτήρα απάνθρωπης τιμωρίας.
Το Ειδικό Πειθαρχικό Καθεστώς παραβιάζει την αρχή της κοινωνικής επανένταξης του καταδικασμένου που ισχύει στην παγκόσμια συνείδηση από την περίοδο του Διαφωτισμού και είναι θεμέλιος λίθος του σωφρονιστικού συστήματος, όπως προβλέπει ο νόμος [LEP]. Από το πρώτο άρθρο, ο νόμος θέτει ως στόχο της εκτέλεσης της ποινής την κοινωνική επανένταξη του καταδικασμένου, η οποία είναι αναπόσπαστη από την εφαρμογή της ποινής εγκλεισμού. Συνεπώς, κάθε τρόπος εκτέλεσης της ποινής όπου δεν υπάρχουν και οι δύο αρχές που θέτει
ο νόμος -τιμωρία και κοινωνική επανένταξη-, όταν στοχεύει μόνο στο πρώτο (τιμωρία), είναι παράνομος, αντίθετος με το Σύνταγμα.Θέλουμε ένα σωφρονιστικό σύστημα με ανθρώπινες συνθήκες, όχι ένα διαλυμένο, απάνθρωπο σύστημα, όπου έχουμε να υποστούμε άπειρους εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια. Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από αυτό που ορίζει ο νόμος. Εάν οι κυβερνήτες, οι δικαστές, οι εισαγγελείς, οι γερουσιαστές, οι βουλευτές και οι υπουργοί είναι πάνω από το νόμο, ας γίνει δικαιοσύνη πάνω από την
αδικία που είναι οι σημερινές φυλακές, όπου δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη, δεν υπάρχει νομική υπεράσπιση, δουλειά, σχολείο, δεν υπάρχει τίποτα.Ζητάμε από τους εκπροσώπους του νόμου να κάνουν μια μαζική κινητοποίηση στα δικαστήρια και θα υπάρξουν πολλοί καταδικασμένοι με ευνοϊκή εξέλιξη, μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι βραζιλιάνικες φυλακές είναι, στην πραγματικότητα, μία αληθινή αποθήκη ανθρώπων, όπου πετάνε ανθρώπινες υπάρξεις σαν να ήταν ζώα. Το Ειδικό Πειθαρχικό Καθεστώς είναι αντισυνταγματικό. Το Δημοκρατικό Κράτος του Νόμου έχει υποχρέωση και καθήκον να εξασφαλίσει τις ελάχιστες συνθήκες διαβίωσης των καταδικασμένων. Θέλουμε να εφαρμοστεί πλήρως ο νόμος. Δεν ζητάμε κανένα προνόμιο. Απλώς δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να δεχτούμε να μας σφάζουν και να μας καταπιέζουν. Θέλουμε να παρθούν μέτρα γιατί δεν πρόκειται να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά σε όσα συμβαίνουν στις φυλακές.
Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι ο αγώνας μας είναι ενάντια στους κυβερνήτες και τους αστυνομικούς. Και να μην πειράξετε τις οικογένειές μας όπως δεν πειράζουμε τις δικές σας. Η μάχη είναι ανάμεσα σ’ εσάς και σ’ εμάς”.
Αποσπάσματα από το Καταστατικό:
Αφοσίωση, σεβασμός και αλληλεγγύη πάνω απ΄όλα στο PCC. Αγώνας για Ελευθερία, Δικαιοσύνη και Ειρήνη. Ενότητα και πάλη ενάντια στις αδικίες και την καταπίεση μέσα στη φυλακή. (...) Σεβασμός και αλληλεγγύη σε όλα τα μέλη του PCC… Όποιος προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις διώχνεται… Ποτέ δεν χρησιμοποιούμε το PCC για να λύσουμε προσωπικές διαφορές. Το PCC δεν ανέχεται κλοπή
, βιασμό, ψέματα, προδοσία, συκοφαντία, εγωισμό, προσωπικά συμφέροντα…Πηγές: Kρίτων Ηλιόπουλος, Σάο Πάολο 16/5/06, Paulistano 12/9/2006 κι άλλες σχετικές δημοσιεύσεις στο athens.indymedia.org
,
*