ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ
Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ...
... Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική διαδικασία και τον εκσυγχρονισμό της
δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του αγώνα για τη συνολική ανατροπή
του κράτους και του καπιταλισμού
Η
αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελεί μια κεντρική επιλογή του κράτους και των αφεντικών και συνδέεται άρρηκτα με την αναδιάρθρωση των σχέσεων εργασίας αλλά και ευρύτερα με τη διαδικασία του κοινωνικού εκσυγχρονισμού. Οι νέοι νόμοι που προωθεί τους τελευταίους μήνες το ελληνικό κράτος, στις κατευθύνσεις της συμφωνίας της Μπολόνια και της ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής στον τομέα αυτό, όπως ο νόμος-πλαίσιο και η αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος για τη θέσπιση ιδιωτικών πανεπιστημίων, την εφαρμογή ανώτατου ορίου φοίτησης κ.α., στοχεύουν στην εντατικοποίηση της εκπαίδευσης, στη συνεχή προσαρμοστικότητά της στις ανάγκες της αγοράς και του καπιταλισμού εν γένει, ενώ παράλληλα, με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου προωθούνται ευρύτεροι κατασταλτικοί σχεδιασμοί.Απέναντι σε αυτές τις επιθετικές επιλογές του κράτους και των αφεντικών αναπτύχθηκε τους δύο τελευταίους μήνες μια ιδιαίτερα δυναμική αντίσταση. Εκατοντάδες καταλήψεις σχολών (που ξεπέρασαν τις 400), συνεχείς και μαζικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους αποτέλεσαν το ανάχωμα στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς αναστέλλοντάς τους έστω και προσωρινά.
Λίγους μήνες μετά τα συγκρουσιακά γεγονότα που ξέσπασαν στη Γαλλία με αφορμή το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης (CPE), τα μηνύματα αντίστασης που τα γεγονότα αυτά εξέπεμψαν και τους δρόμους εξέγερσης που ανέδειξαν για όλους τους καταπιεσμένους, αναπτύχθηκε κι εδώ ένας αγώνας με την αυθόρμητη συμμετοχή χιλιάδων, κατά κύριο λόγο ανένταχτων, φοιτητών, νεολαίων και πολλών αλληλέγγυων. Ένας αγώνας όχι απλά και μόνο για “κεκτημένα” που πλήττονται αλλά ένας αγώνας μέσα από τον οποίον πολλές φορές δημιουργήθηκαν δυνατότητες ριζοσπαστικοποίησης της κριτικής τόσο για την αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας όσο και του ρόλου που έχει αυτή μέσα σε ένα σύστημα δομημένο από τα πάνω που γεννά και αναπαράγει τους αποκλεισμούς, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Ο αγώνας αυτός, με τα αυθόρμητα χαρακτηριστικά που σε μεγάλο βαθμό είχε, εγκυμονούσε για το κράτος τον κίνδυνο να αποτελέσει σημείο αναφοράς για ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που πλήττονται από τις επιλογές των πολιτικο-οικονομικών αφεντικών.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, το κράτος αντέταξε τις κατασταλτικές του δυνάμεις. Πολλές διαδηλώσεις χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τα Χανιά, έγιναν δεκάδες προσαγωγές, και συνολικά συνελήφθησαν και διώκονται εννιά αγωνιστές. Εντεταλμένοι τραμπούκοι της ΔΑΠ βίαια επιχείρησαν
να σπάσουν την κατάληψη στα ΤΕΦΑΑ, μέχρι και παρακρατικά φασιστοειδή της "χρυσής αυγής" επιστρατεύτηκαν πετώντας πέτρες πίσω από τα ΜΑΤ κατά την διάρκεια συγκρούσεων έξω από το Πολυτεχνείο. Ταυτόχρονα, τα ΜΜΕ, ως μηχανισμός προπαγάνδας και χειραγώγησης, αρχικά προσπάθησαν να αποσιωπήσουν και να υποβαθμίσουν τις κινητοποιήσεις.Στη συνέχεια, όσο οξύνονταν οι αντιπαραθέσεις στους δρόμους με συγκρούσεις να ξεσπούν έξω από το υπουργείο παιδείας, την βουλή και το Πολυτεχνείο, στοχοποίησαν τους αναρχικούς ώστε να χτυπήσουν στο πρόσωπό τους την ανεξέλεγκτη από κομματικούς μηχανισμούς δυναμική του αγώνα που αναπτυσσόταν υπερβαίνοντας τα πλαίσια μιας περιορισμένης διεκδίκησης, να αποκρύψουν την πραγματική διάσταση της ανυπακοής στους δρόμους με το γνωστό παραμύθι περί “λιγοστών κουκουλοφόρων” και να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις των μονάδων καταστολής τόσο στο σύνολο των διαδηλωτών όσο και συγκεκριμένα σε βάρος των αντιεξουσιαστών. (Χαρακτηριστική είναι η απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ πάνω στα Προπύλαια (!) εναντίoν αναρχικών που κατέβαιναν στην πορεία στις 22/6 και είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη και δίωξη δύο φοιτητών με κατασκευασμένο κατηγορητήριο). Μια επιχείρηση τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων που στόχευε από τη μία στην περιθωριοποίηση και εγκληματοποίηση των αναρχικών και των ριζοσπαστικών πρακτικών αγώνα τη στιγμή που αυτές οικειοποιούνταν από ένα ευρύτερο κοινωνικό κομμάτι μέσα στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις, και από την άλλη στο να εγκαλέσει και να θέσει σε θέση άμυνας τους φοιτητές, ζητώντας συνεχώς από τους
“εκπροσώπους” τους δηλώσεις νομιμοφροσύνης και καταδίκης των εκδηλώσεων κοινωνικής αντιβίας που ξεσπούσαν στις διαδηλώσεις, πιέζοντας ταυτόχρονα για τη λήξη των καταλήψεων.Το πολιτικό διακύβευμα για το κράτος ήταν ξεκάθαρο, και ήταν αν θα είχε να διαχειριστεί απλά μια κρίση σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο και με συγκεκριμένα ελεγχόμενα χαρακτηριστικά ή αν θα είχε να αντιμετωπίσει - μέσα μάλιστα σε μια κοινωνική κατάσταση έκρυθμη με τις εργασιακές σχέσεις, την ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια να εντείνονται συνεχώς- μια πιο γενικευμένη συγκρουσιακή ή ακόμη και εξεγερσιακή κατάσταση που θα ξεπερνούσε τόσο τα όρια του εκπαιδευτικού ζητήματος όσο και τον αιτηματικό χαρακτήρα που είχε σε μεγάλο βαθμό ο αγώνας αυτός. Και προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση είναι που ως αναρχικοί αγωνιζόμαστε και σε αυτό το μέτωπο του κοινωνικού- ταξικού πολέμου, μια κατεύθυνση αγώνα που αφήνει πάντα ανοιχτό το δρόμο για τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.
αναρχικοί σύντροφοι
*