Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙΤΑΙ,
ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΛΟΓΕΙΤΑΙ
Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή τις συνόδους των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών του πλανήτη, ήρθαν με εκρηκτικό τρόπο στο προσκήνιο οι αγώνες που ξεσπούν ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα σε κάθε γωνιά της γης, απ’ τις κοινότητες των ιθαγενών ως τα γκέτο των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Η συνάντηση χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους του Σηάτλ, της Γένοβας, της Θεσσαλονίκης έδωσε νέα πνοή σε αυτούς τους αγώνες, αντιπαραβάλλοντας στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας την παγκοσμιοποίηση των αντιστάσεων “από τα κάτω”, τον αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, φυλακές και σύνορα. Η μετατροπή των πόλεων που διεξάγονταν οι σύνοδοι σε πεδία αντιπαράθεσης της κοινωνίας με τους δυνάστες της, η συνάντηση των εξεγερμένων στα οδοφράγματα, απογύμνωσαν τους κυρίαρχους από το μανδύα της κοινωνικής συναίνεσης στα σχέδιά τους και υπονόμευσαν την εικόνα της παντοδυναμίας τους.
Απέναντι στο διογκούμενο ρεύμα της αντίστασης, το Κράτος κατέφυγε στο θεμέλιο λίθο της ύπαρξής του, τη βία των μηχανισμών του, και παράλληλα πριμοδότησε την ανάδειξη “ηγετικών” προσωπικοτήτων -όπως αριστερών διανοούμενων, πολιτικών και συνδικαλιστών- τους οποίους αναγνωρίζει ως “εκπροσώπους” των αντιστεκόμενων. Με αυτό τον τρόπο μεθοδεύεται η εξουδετέρωση της κοινωνικής αντίστασης μέσω της ενσωμάτωσης, ενώ η κρατική καταστολή στοχεύει επιλεκτικά, με τη συναίνεση των ρεφορμιστών, όσους αρνούνται αυτή την προοπτική, βαφτίζοντας “εγκληματική” ή “τρομοκρατική δράση” κάθε μορφή αντίστασης που παραμένει ανεξέλεγκτη από τους χειραγωγικούς μηχανισμούς. Το “παγκόσμιο” και το “ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ” είναι το αποτέλεσμα της συνάντησης αφενός των επιδιώξεων του Κράτους για καταστολή του αγώνα “εκ των έσω” και αφετέρου της προσπάθειας των κομμάτων, συνδικάτων και οργανώσεων της σοσιαλδημοκρατίας και της καθεστωτικής αριστεράς να εξαγοράσουν μια νέα προνομιακή θέση μέσα στο υπάρχον σύστημα παριστάνοντας τους εκφραστές του “κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση”, χρησιμοποιώντας τη δυναμική του ως διαπραγματευτικό χαρτί για την πολιτική τους καριέρα. Πρόκειται για δομές φτιαγμένες από τα πάνω για να ελέγξουν και να ποδηγετήσουν τα κινήματα αντίστασης που δημιουργούνται από τα κάτω.
Οι αναρχικοί - αντιεξουσιαστές, είτε δρώντας μαζί με χιλιάδες ανυπότακτους σε διεθνείς συναντήσεις είτε τοπικά σε μια σειρά από μέτωπα του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, με πρόταγμα την αυτοοργάνωση και τη ρήξη με τους θεσμούς του κράτους και του καπιταλισμού, στάθηκαν εξαρχής ανταγωνιστικά στα σχέδια της Ρεφορμιστικής Διεθνούς: την υποκατάσταση του αγώνα από “εναλλακτικούς” ιεραρχικούς θεσμούς που, θέτοντας ως όριο τη διεκδίκηση ξεπερασμένων μοντέλων Εξουσίας ή τον εξωραϊσμό των υπαρχουσών δομών της, υπονομεύουν την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στην προοπτική της εξέγερσης και την προοπτική της ενσωμάτωσης που διαπερνά κάθε στιγμή του κοινωνικού ανταγωνισμού εκφράστηκε και με αφορμή την πραγματοποίηση του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, που οργανώθηκε στην Αθήνα από εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, ρεφορμιστικές οργανώσεις της καθεστωτικής αριστεράς και κρατικοδίαιτες ΜΚΟ με επικεφαλής τον Συνασπισμό, παρέα με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά πολιτικά μορφώματα. Σκοπός τους να πείσουν τους ανθρώπους που ασφυκτιούν στον κόσμο των αφεντικών και αναζητούν τρόπους αντίστασης, ανθρώπους που προσελκύονται σε τέτοιες συναντήσεις εμπνευσμένοι από γεγονότα όπως του Σηάτλ και της Γένοβας, ότι ο κόσμος μπορεί πραγματικά να αλλάξει μέσα από τους -παλιούς ή νέους- θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, ώστε οι ίδιοι να ενισχύσουν τη θέση τους στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Παράλληλα με άλλες εκδηλώσεις και ανταγωνιστικά προς τις λογικές ενσωμάτωσης του ΕΚΦ, οργανώθηκε τις ίδιες μέρες στο Πολυτεχνείο το Ελευθεριακό Αναρχικό Αντιεξουσιαστικό Φόρουμ, δίνοντας την ευκαιρία να εκφραστεί ο πλούτος των διαστάσεων, των αιχμών και των εμπειριών του αντιεξουσιαστικού αγώνα, μέσα από πλήθος εκδηλώσεων (για τη βιοτεχνολογία, την παγκοσμιοποίηση, την “αντι”τρομοκρατική εκστρατεία, την εργασία, τη θεσμική κρίση της δημοκρατίας, τις φυλακές, τα ναρκωτικά, την αντιπληροφόρηση κ.α.). Κορυφαία στιγμή αυτής της συνάντησης, που πραγματοποιήθηκε μετά από πρωτοβουλία αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων, ήταν η πορεία που ξεκίνησε από το Μοναστηράκι το πρωί του Σαββάτου 6 Μάη, με τη δυναμική συμμετοχή περισσότερων από χίλιους συντρόφους και συντρόφισσες (σ.τ.ε. περίπου 1500) που αψήφησαν την αστυνομοκρατία και διαδήλωσαν μέχρι τα Προπύλαια με κεντρικό σύνθημα ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.
Οι κινήσεις αυτές ενόχλησαν το κράτος που, μέσα από τα φερέφωνά του τα ΜΜΕ, επιδίδεται με ιδιαίτερη ένταση τον τελευταίο καιρό σε μια εκστρατεία εγκληματοποίησης των αναρχικών, προβάλλοντας το μύθο πως ο αναρχικός αγώνας δε στρέφεται ενάντια στους εξουσιαστικούς θεσμούς αλλά ενάντια στην κοινωνία η οποία δήθεν χρειάζεται το κράτος ως προστάτη της. Πρόκειται για μια εκστρατεία που σκοπό έχει να ανακόψει την επιρροή του αναρχικού λόγου και δράσης στους κοινωνικούς αγώνες και να αποσπάσει κοινωνική συναίνεση στην καταστολή. Ταυτόχρονα, ενόχλησαν τους διοργανωτές του ΕΚΦ, για τους οποίους το ζητούμενο είναι η πολιτική ηγεμονία στο περιεχόμενο της αντίστασης ώστε να προσδέσουν την αμφισβήτηση στα ρεφορμιστικά αιτήματά τους, όπως και η άντληση πολιτικής υπεραξίας από την ηγεμονία της λογικής τους τη συγκεκριμένη στιγμή στους δρόμους.
Αυτή ακριβώς η ηγεμονία της σοσιαλδημοκρατικής λογικής για κοινωνική και ταξική συνεργασία είναι που αμφισβητήθηκε το απόγευμα της 6ης Μάη μέσα στην ίδια την αντιπολεμική διαδήλωση που διοργάνωσε το ΕΚΦ από τα συγκρουσιακά γεγονότα που εκδηλώθηκαν και εξαπλώθηκαν -αυθόρμητα και ανοργάνωτα σε μεγάλο βαθμό- και στα οποία συμμετείχαν αναρχικοί και ανυπότακτοι νεολαίοι. Οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους και οι συγκρούσεις με την αστυνομία έδειξαν στο κράτος πως κανένας χειραγωγικός μηχανισμός δεν μπορεί να επιτύχει απρόσκοπτα το ρόλο του, και ακύρωσαν την πολιτική επένδυση του ΕΚΦ πάνω σε μια επίδειξη πορείας-πανηγύρι προσφορά στην εμπέδωση ενός κλίματος κοινωνικής και ταξικής ειρήνης. Έτσι αποκαλύφθηκε η συνοδοιπορία της χειραγώγησης με την κρατική καταστολή.
Η βία που ασκήθηκε από ομάδες περιφρούρησης του ΕΚΦ απέναντι σε διαδηλωτές που βρίσκονταν έξω από τα μπλοκ του και οι οποίοι δεν περιορίστηκαν στο πασιφιστικό του σχέδιο ήταν επιθετική και απρόκλητη. Οι επιθέσεις που αναφέρθηκαν είχαν στόχους όπως τα ΜΑΤ, τράπεζες, πρεσβείες σαν την αμερικάνικη και την βρετανική, τη ΓΑΔΑ, τον Άρειο Πάγο, γραφεία της ΕΕ και υπουργεία, και σε καμία περίπτωση δεν στόχευαν τις ανθρώπινες αλυσίδες και τα μπλοκ των διαδηλωτών του ΕΚΦ όπως ψευδώς ισχυρίζονται εκπρόσωποί του. Αντίθετα, είναι μέλη της περιφρούρησης του ΕΚΦ που χτύπησαν ή προσπάθησαν να χτυπήσουν διαδηλωτές που συμμετείχαν στις παραπάνω επιθέσεις, έχοντας το θράσος να τους αποκαλούν "φασίστες" (!) την ίδια στιγμή που τους έριχναν κάτω ή τους έσπρωχναν πάνω στους ένστολους δολοφόνους των ΜΑΤ.
Ακολούθησε η δημόσια συκοφάντηση όσων συμμετείχαν στις συγκρούσεις με την αστυνομία και η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των γεγονότων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ο εκπρόσωπος του ΕΚΦ και στέλεχος του Συνασπισμού, Δ. Στρατούλης ο οποίος με απύθμενο θράσος εξόρμησε στα τηλεοπτικά παράθυρα παρέα με εκπροσώπους των μπάτσων και των μεγαλεμπόρων καταστηματαρχών της Ερμού, χαρακτηρίζοντας “τυφλή βία” την κοινωνική αντι-βία ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, "αποφασίζοντας" για το ποιοι είναι αναρχικοί και ποιοι όχι, κατηγορώντας τον υπουργό δημόσιας τάξης για υποτίμηση των γεγονότων και εγκαλώντας τις αστυνομικές δυνάμεις για ελλιπή αντιμετώπιση των “ταραξιών”. Η εναρμόνιση -σε σημείο υπερβάλλοντος ζήλου- της φωνής του ΕΚΦ με τις φωνές της αστυνομίας και των ΜΜΕ σήμαινε για το κράτος την παροχή της απαραίτητης πολιτικής συναίνεσης στις κατασταλτικές του βλέψεις που διαχρονικά στοχεύουν στους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές και τους ανυπότακτους εν γένει. Αυτή η συναίνεση αποτυπώθηκε άμεσα στην απόδοση βαρύτατων κατασκευασμένων κατηγοριών στους 17 συλληφθέντες, στη δίωξη για κακουργήματα οκτώ από αυτούς και τελικά στην προφυλάκιση τεσσάρων, σε μια επιχείρηση παραδειγματισμού και τρομοκράτησης όσων αγωνίζονται πέρα από τα καθεστωτικά πλαίσια.
Οι εκπρόσωποι του ΕΚΦ, όπως ο ίδιος ο πρόεδρος του Συνασπισμού που δήλωσε πως “Η ατέλειωτη ειρηνική πορεία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ … αναδείχνει την Αθήνα δίπλα στο Σηάτλ, τη Γένοβα, τη Φλωρεντία στην ιστορία του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση”, γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο Σηάτλ και στη Γένοβα υπήρξαν στην πραγματικότητα …ατελείωτες συγκρούσεις με την αστυνομία, ατελείωτα δακρυγόνα και οδοφράγματα και όχι απλώς πασιφιστικές πορείες – φιέστες με επικεφαλής βουλευτές και εργατοπατέρες... Τώρα, όπως και τότε στη Γένοβα, από τη μια μεριά βαφτίζουν "προβοκάτορες" όσους αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και από την άλλη μεριά καπηλεύονται τα γεγονότα αντίστασης, ακόμα και τη μνήμη του δολοφονημένου Κάρλο Τζουλιάνι τον οποίο αν ζούσε θα αποκαλούσαν "προβοκάτορα", ξέροντας καλά πως οι δικές τους απονευρωμένες και αποστεωμένες εκδηλώσεις δεν μπορούν από μόνες τους να εμπνεύσουν ούτε τους οπαδούς τους. Το ΕΚΦ που στην ανακοίνωσή του καταγγέλλει “τις ομάδες που χρησιμοποίησαν τους διαδηλωτές ως ασπίδα προστασίας απέναντι στην Αστυνομία” είναι το ίδιο που θέλει να χρησιμοποιήσει τους διαδηλωτές ως μέσον για τη διαπραγμάτευση μιας καλύτερης θέσης των στελεχών του στους συσχετισμούς δύναμης του πολιτικού συστήματος. Αυτοί που μιλούν για “ακραίο πολιτικό αυταρχισμό” όσων επιτέθηκαν σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους κατά τη διάρκεια της αντιπολεμικής πορείας της 6ης Μάη, είναι οι ίδιοι που συγκρούονταν βίαια μεταξύ τους για την πρωτοκαθεδρία στο ΕΚΦ και συναινούσαν στην απογείωση του κρατικού αυταρχισμού ζητώντας την εξάντληση της θεσμικής βίας πάνω στους συλληφθέντες, ώστε στο πρόσωπό τους να τιμωρηθεί παραδειγματικά η επιλογή της αδιαμεσολάβητης αντίστασης. Είναι οι ίδιοι επίσης που, αφού πρώτα απαξιώνουν τους αγωνιστές ως τέτοιους, θα έρθουν αύριο να τους υπερασπιστούν σαν απλά θύματα της καταστολής ώστε να αντλήσουν και απ'αυτό άλλοθι και πολιτική υπεραξία.
Απέναντι στην κρατική καταστολή που ανανεώνεται μέσα από την πολιτική συναίνεση των σοσιαλδημοκρατών ρεφορμιστών του ΕΚΦ, να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού, κάνοντας το όνειρο της εξέγερσης εφιάλτη για το κράτος, τα αφεντικά και τους στυλοβάτες τους…
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 6ης ΜΑΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ,
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΣ Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών – αντιεξουσιαστών,
10 Μάη 2006
*