II. Πάνω στη σκακιέρα το άλογο προχωράει κατά τρόπο αλλόκοτο. Σε φορά λοξή. Κατά κάποιο τρόπο το άλογο έρχεται σε ρήξη με τις τυπικές συνθήκες του παιχνιδιού ή παίζει με περισσότερη φαντασία από τα άλλα πιόνια. Στην πραγματικότητα το άλογο παίζει λοξά γιατί δεν είναι ελεύθερο, "κινείται πλαγίως, γιατί η ευθεία οδός τού αποκλείστηκε" (Viktor Sklonskij, Η κίνηση του αλόγου, De Donato 1967).

III. Η κίνηση του αλόγου κάνει κομμάτια την αλαζονεία των ηλιθίων. Η ζωή είναι μια σκακιέρα που η αλαζονεία των ιερέων του γίγνεσθαι την πλημμυρίζει με το αίμα των εξεγερμένων.

IV. Η κίνηση του αλόγου είναι η διά/σχιση των ιδεολογικών σχηματισμών. Η πορεία του αλόγου εκφράζει την ανησυχία, αναταράζει, καλπάζει προς τους χώρους της ταραχής και της περιπέτειας. Σπάζοντας τα ηνία του αφεντικού, το άλογο κατακτά τα δύσβατα εδάφη της ασυμφωνίας και σηκώνεται στα πίσω πόδια του, "πετάει" προς τα άγνωστα μονοπάτια της γνώσης.

VII. "Να είσαι δύσπιστος σε ό,τι ειπώθηκε με σαφήνεια, γιατί η σαφήνεια δεν είναι άλλο από την φιλόξενη πλευρά του ίσκιου" (Edmond Jabes, Il libro della sovversione non sospetta, Feltrinelli, 1984). Οι λεηλάτες του κοινωνικού φαντασιακού είναι ακριβώς οι παιδαγωγοί της κωδικοποιημένης αλήθειας. Η ηθική της αγέλης είναι η θανατική καταδίκη του μοναδικού.

X. Η αυτοδιαχείριση της ύπαρξης είναι η κοινωνική πρακτική της ελευθερίας. Η αποκεντρωμένη εξουσία σε μια "συμβουλιακή οργάνωση" που ανακαλύπτει στην κατακτημένη ουτοπία το χώρο και τη γιορτή της πραγμάτωσής της.

XIII. Η γλώσσα είναι ένα σημείο. Ένα αποτύπωμα. "Η γλώσσα πριν να προσδώσει σημασία σε κάτι σημαίνει κάποιον" (Jacques Lacan, Scritti I, Einaudi 1979). Η γλώσσα τη στιγμή που διατυπώνει κάτι, εγκωμιάζει τη "μορφή" και την υπακοή σε αυτή τη "μορφή". Εκκλησία, Οικογένεια, Σχολείο, Δουλειά, Κράτος, είναι οι αυθεντίες διαμέσου των οποίων ο αλφαβητισμός των εκμεταλλευόμενων της γης συντηρεί και εξαγοράζει την υποταγή στο διηνεκές.

ΧΧΧΙ. Η βία είναι πάντα η ίδια. Εκείνη των αφεντικών του ουρανού και της γης. Μόνο οι ηλίθιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η κρατική δημοκρατία ή ο σοσιαλισμός του Κράτους είναι ένα παιχνίδι κατόπτρων που μια συμμορία εγκλήματος -το Κοινοβούλιο ή η Κεντρική Επιτροπή- παίζει τυραννικά πάνω στη μνήμη των εκμεταλλευόμενων. Έχοντας σπάσει τα κάτοπτρα (οι ρόλοι) και διαλυθεί η απειλή των στολών (οι νεκροθάφτες στην υπηρεσία της κατεστημένης τάξης) δεν απομένουν στους δρόμους παρά κάτι μικρά ασήμαντα ανθρωπάκια φοβισμένα από την ίδια τους τη μετριότητα.

ΧΧΧΙΙ. Η απειλή του μέλλοντος παίρνει μορφή στην επίθεση στον ουρανό και στη γη. Δια/μέσου των συνόρων της απτής Ουτοπίας συναντιούνται τα επεξεργασμένα πεδία της γενικευμένης ανατροπής. Παντού στον κόσμο η πραγματικότητα τίθεται στο επίκεντρο της προσοχής. Όλη εκείνη η υποταγμένη δια της βίας ανθρωπότητα, η κατασφαγμένη, η υπόδουλη ξεσηκώνεται από την οργή της ασιτίας και του θανάτου από την οικολογική καταστροφή. Πρόκειται για την ικανότητα να αρπάζεις τη στιγμή και το χρόνο του τέλους της κοινωνίας του εφήμερου και της αγχόνης. Η αλήθεια μόνη σκίζει το κενό των μύθων.

ΧΧΧΙV. Μέσα από μια στρατηγική του να αποτολμάς αυξάνει το ρήγμα της συνοχής. Οι φιγούρες της σιωπής έχουν επανακτήσει το λόγο και το κλαδευτήρι. Το εξαιρετικό ετοιμάζεται να γράψει τη ματοβαμμένη ιστορία της οδύνης του για την επίτευξη ενός πράγματος που ονομάζεται… το οποίο δεν θα είναι πια ένα όνειρο.