Στις 5 Ιούλη '99 δικάζεται ο αναρχικός Νίκος Μαζιώτης, ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και ενάμισι χρόνο. Μέσα από τη φυλακή και με δημόσια επιστολή του έχει αναλάβει την ευθύνη της αντίστασής του στο κράτος και το κεφάλαιο και της αλληλεγγύης του στους κοινωνικούς αγώνες. Όπως πιο συγκεκριμένα ο ίδιος αναφέρει: "Με την απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης στις 6/12/97 σκοπό είχα την αποστολή μηνύματος στους πολιτικούς, επιχειρηματικούς και αστυνομικούς κύκλους αυτής της χώρας ότι τα σχέδιά τους, επενδυτικά ή κατασταλτικά, δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς αντίσταση. Σκοπό είχα, επίσης, την αποστολή μηνύματος αλληλεγγύης στο δίκαιο και δυναμικό αγώνα που με κάθε μέσο διεξάγουν οι κάτοικοι των χωριών του Στρυμονικού κόλπου ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανίας χρυσού από την καναδική πολυεθνική TVX GOLD, στη βορειοανατολική Χαλκιδική..."

Η δράση του Ν. Μαζιώτη αντλεί και επεμβαίνει σε μια συγκεκριμένη περίοδο εξέλιξης του κοινωνικού ανταγωνισμού. Το κράτος και το κεφάλαιο επιδιώκοντας τη μεγέθυνση του πλούτου τους και την παραπέρα εδραίωση της εξουσίας τους επιτίθονται σε πλατιά κοινωνικά κομμάτια. Πλευρές αυτής της επίθεσης, όπως ο "εκσυγχρονισμός", η "ανάπτυξη", οι "διαρθρωτικές αλλαγές", δεν σημαίνουν για την κοινωνία παρά το βάθεμα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της αλλοτρίωσης. Παράλληλα όμως, δημιουργούνται προϋποθέσεις αντίστασης, όταν τα κοινωνικά κομμάτια, που κάθε φορά πιο άμεσα και πιο ορατά πλήττονται, τίθονται σε κίνηση και γεννάνε μέτωπα αντιπαράθεσης στις κυρίαρχες επιλογές.

Σε τέτοιες συνθήκες όξυνσης του κοινωνικού ανταγωνισμού, οι αναρχικοί έδρασαν αλληλέγγυοι με άλλους αντιστεκόμενους, όπως και στην περίπτωση του αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού ενάντια στην εγκατάσταση μεταλλουργίας χρυσού από την TVX GOLD. Όταν στα τέλη του '97 οι κάτοικοι εμπόδιζαν με κάθε μέσο την εξέλιξη των εργασιών της μεταλλουργίας, πυρπολώντας γεωτρύπανα, συγκρουόμενοι με τα ΜΑΤ ή καταστρέφοντας αστυνομικά οχήματα, το κράτος απαντούσε με την αστυνομική κατοχή των χωριών, με διώξεις, προπηλακισμούς και απειλές κατοίκων. Την ίδια περίοδο οι αναρχικοί με την πολύμορφη δράση τους επιχείρησαν να αναδείξουν τη δυναμική του αγώνα που εκδηλωνόταν στη Χαλκιδική, να αποκαλύψουν την κατασταλτική δράση του κράτους, να εμποδίσουν την απομόνωση των αγωνιζόμενων του Στρυμονικού, να προτάξουν και να αναπτύξουν την κοινωνική αλληλεγγύη. Καθόλου τυχαία ένα μήνα μετά, το Γενάρη του '98, το κράτος θα εξαπολύσει πογκρόμ ενάντια στους αναρχικούς, θα εισβάλει σε σπίτια, θα ανακρίνει αγωνιστές, θα προφυλακίσει τον Ν. Μαζιώτη.

Όπως η δράση του Ν. Μαζιώτη αποτελεί μέρος των γεγονότων του κοινωνικού ανταγωνισμού, το ίδιο ισχύει και για τη δίωξή του. Συμβαίνει με κάθε κατασταλτική επίθεση, η επαρκής ή μη απάντησή της να τείνει να μεταβάλλει τους συσχετισμούς του κοινωνικού ανταγωνισμού είτε προς όφελος της εξουσίας είτε προς όφελος του αγώνα. Κάθε δίωξη δεν εξαντλείται μόνο στην εξουδετέρωση του ίδιου του αγωνιστή. Απευθύνεται σε όλους εκείνους που αντιστέκονται ή που εν δυνάμει θα αντισταθούν, αποσκοπώντας να προκαλέσει φόβο, αμφιβολία, απογοήτευση, να θέσει νέους περιορισμούς και δυσκολίες στη διεξαγωγή του αγώνα.

Όμως, οι συνθήκες παραμένουν κατάλληλες για να προχωρήσουμε μπροστά, πεπεισμένοι πως τα γεγονότα είναι και αποτέλεσμα της βούλησης και της δράσης των ανθρώπων και με τη συνεχή αγωνιστική στάση του Ν. Μαζιώτη μέσα από τη φυλακή να εμπνέει και να συνεισφέρει στον αγώνα έξω από αυτή. Να αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, τη δίωξή αυτή (και σήμερα πλέον τη δίκη) σαν μια ακόμα δυνατότητα παρέμβασης στην κοινωνία, να την μετατρέπουμε σε ένα ακόμα έδαφος για αγώνα και αντεπίθεση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, να την κατανοούμε σαν μια ακόμα μάχη. Γιατί κάθε διωκόμενος αγωνιστής λειτουργεί παραδειγματικά όταν στο πρόσωπό του ενσαρκώνεται η ίδια η έννοια της αντίστασης και γίνεται πιο απτή, πιο ορατή, άρα και πιο αληθινή. Γιατί σε κάθε τέτοια υπόθεση το πρόταγμα της αλληλεγγύης ή είναι υλικό για να υπάρξει ή δεν είναι τίποτα. Γιατί ο αγώνας πρώτα από όλα είναι οι άνθρωποί του, οι αγωνιστές, και αν αυτοί αφήνονται ευάλωττοι και μόνοι στα χτυπήματα της καταστολής, αυτός αυτοδιαψεύδεται και καθίσταται αναξιόπιστος.

Από το πόσο αποτελεσματική ή όχι αποδεικνύεται κάθε κατασταλτική επίθεση, ορίζεται και συνολικά η πολιτική δυνατότητα επιβολής της καταστολής, δηλαδή ο βαθμός της κοινωνικής ανοχής και συναίνεσης σε αυτήν. Η προσπάθεια του κράτους να χτυπήσει κάθε φωνή αντίστασης και να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία προϋποθέτει την, αν μη τι άλλο, ιδεολογική ενσωμάτωση πλατιών κοινωνικών κομματιών και την απόσπαση της συναίνεσής τους στην καταστολή όσων δεν υποτάσσονται. Μέσα από τη διάκριση και την ταξινόμηση των μέσων του αγώνα, των πράξεων ή των συμπεριφορών των ανθρώπων ως "νόμιμων" και "παράνομων", ως "αθώων" και "ένοχων", ως "ανώτερων" και "κατώτερων", συγκροτείται ένα ιδεολογικό και νομικό πλαίσιο με στόχο να ορίζει και να περιχαρακώνει τη δράση όσων αντιστέκονται. Ένα πλαίσιο που επιβάλλει -υποτίθεται στο όνομα και για το συμφέρον της κοινωνίας- τι είναι αποδεκτό και τι όχι, και που στενεύει τόσο, όσο μεγαλώνει η δυνατότητα επιβολής του. Όποιοι παρεκλίνουν από αυτό μπορούν ευκολότερα να απομονώνονται κοινωνικά και να καταστέλλονται, στο βαθμό που η κυρίαρχη προπαγάνδα επιτυγχάνει να τους χαρακτηρίζει και να τους παρουσιάζει ως ιδιόρρυθμους, αντικοινωνικούς, εγκληματίες ή τρομοκράτες και τέλως πάντων κινούμενους από αδιόρατα κέντρα ή με αδιευκρίνιστα κίνητρα.

Μέσα από την υπόθεση του Ν. Μαζιώτη σπάει αυτή η λογική της εγκληματοποίησης των κοινωνικών αντιστάσεων και των αγωνιστών που επιχειρεί να επιβάλει η εξουσία. Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά γίνεται ξεκάθαρο σε όλους, ότι πίσω από μια βίαιη πράξη ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο (όπως η απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας στις 6/12/97) δεν υπάρχει παρά ένας αγωνιστής που δρα και με αυτόν τον τρόπο μέσα στα μέτωπα του ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Ένας αγωνιστής που χωρίς να ιεραρχεί τα μέσα του αγώνα και χωρίς να υϊοθετεί το "δίκαιο" της εξουσίας, αλλά προωθώντας το επαναστατικό δίκαιο, στέλνει ένα μήνυμα αλληλεγγύης σε άλλους αντιστεκόμενους. Κι αυτό είναι, ίσως και περισσότερο από αυτή καθ' αυτή την απόπειρα, που τον καθιστά επικίνδυνο για το κράτος και στόχο της εκδικητικότητας των ντόπιων υπηρεσιών και των υπερατλαντικών συμμάχων τους.

Γίνεται επίσης ξεκάθαρο, από την πολύμορφη και μακρόχρονη συμμετοχή του συντρόφου μας στους αγώνες, ότι δεν θα είναι οι εχθροί μας αυτοί που θα ορίζουν με ποιά μέσα θα τους πολεμάμε, ότι οι αγωνιζόμενοι επιλέγουν μόνοι τους τα εργαλεία, τις μεθόδους και τα πεδία δράσης τους με μοναδικό κριτήριο επιλογής τους τις ανάγκες, τις δυνατότητες, την ηθική ή ακόμα τη φαντασία και την εφευρετικότητα των ίδιων. Η κάθε υπαναχώρηση στην ιδεολογική πίεση του εχθρού, και ο όποιος εγκλωβισμός και ετεροκαθορισμός στα ιδεολογικά, νομικά ή αξιακά διλήμματα που θέτει, οδηγεί στην απονεύρωση και τον περιορισμό του αγώνα, στην εγκατάλειψή του και στην ενσωμάτωση.

...έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε και κάτι περισσότερο ευγενικό, σημαντικό και στο τέλος-τέλος χρήσιμο από τον κοινωνικό αγώνα για την καταστροφή τους... από εκείνους που αρνούνται να υποταχτούν και να αφομοιωθούν στον κυρίαρχο κόσμο, που παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους και αντιστέκονται σε αυτούς που τους καταπιέζουν, που αναγνωρίζουν τους συντρόφους τους στα πρόσωπα των αγωνιζόμενων και τα αδέρφια τους στα πρόσωπα των κολασμένων, που μάχονται για την ελευθερία διακυβεύοντας ακόμα και την ατομική τους ελευθερία...