Στις 5 Ιούλη θα γίνει στην Αθήνα η δίκη του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη, φυλακισμένου εδώ και 18 μήνες, μετά τη σύλληψή του για την τοποθέτηση βόμβας στο Υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης το Δεκέμβρη του '97.

Για την ενέργεια αυτή ο Ν. Μαζιώτης ανέλαβε την ευθύνη μέσα από τη φυλακή, ως μήνυμα αλληλεγγύης στους κατοίκους χωριών του Στρυμονικού, που εκείνη την εποχή αγωνίζονταν δυναμικά ενάντια στην εγκατάσταση μεταλλουργίας χρυσού από την πολυεθνική ΤVX Gold, πραγματοποιώντας διαδηλώσεις και επιθέσεις στις εγκαταστάσεις της εταιρίας και στις αστυνομικές δυνάμεις που στάλθηκαν στην περιοχή.

Την περίοδο εκείνη οι κάτοικοι του Στρυμονικού αντιμετώπιζαν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που είχαν κηρύξει "στρατιωτικό νόμο" στα χωριά που εξεγέρθηκαν, με συλλήψεις, διώξεις, απαγόρευση συγκεντρώσεων και κυκλοφορίας. Την ίδια περίοδο επίσης είχε αναπτυχθεί ένα ρεύμα αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης από τους αναρχικούς στην Αθήνα, ενώ είχαν σημειωθεί και άλλες δυναμικές επιθέσεις ενάντια σε εγκαταστάσεις και περιουσίες των κρατικών οργανισμών που χειρίζονται τη συγκεκριμένη επένδυση και την στρατηγική της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού του κράτους και της οικονομίας. Ο Νίκος Μαζιώτης είναι ο μόνος που οι κατασταλτικοί μηχανισμοί κατάφεραν να βάλουν στο χέρι απ' αυτή τη στιγμή αγώνα και στο πρόσωπό του στρέφουν τώρα την εκδικητικότητά τους, επιδιώκωντας την παραδειγματική τιμωρία του.

Με αυτή την έννοια η δίκη αυτή αποτελεί τόσο από δικής μας πλευράς όσο και από πλευράς του κράτους ένα κομβικό σημείο της αντιπαράθεσης. Μια μάχη που διακυβεύονται πολλά περισότερα από την πολύχρονη στέρηση της ελευθερίας του συντρόφου μας, μια μάχη που αφορά τον αγώνα που συμμετείχε και που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του.

Αν το κράτος θέλει απ'αυτή τη δίκη να παρουσιάσει ως μάταιη και αντιμετωπίσιμη την ανάγκη και την επιλογή της αντίστασης, εμείς έχουμε κάθε λόγο να δούμε αυτή τη διαδικασία σαν ευκαιρία για να προωθήσουμε την ίδια την αντίσταση στα σχέδια του, να αναδείξουμε τις κοιωνικές συνθήκες που καθιστούν την αντίσταση αυτή τη μοναδική αληθινή ζωή που μπορεί να υπάρξει.

Αν θέλουν να επιβάλλουν κοινωνικά τις έννοιες της "νομιμότητας" και της "παρανομίας", της "αθωότητας" και της "ενοχής", αξίες που ανήκουν στο ιδεολογικό οπλοστάσιο, την ηθική και των ποινικό κώδικα ενός εγκληματικού συστήματος εξουσίας, και με βάση αυτές να ζυγίσουν, να χαρακτηρίσουν και να τιμωρήσουν έναν αιχμάλωτο του κοινωνικού πολέμου, εμείς έχουμε κάθε λόγο να προτάξουμε το δίκιο και τις αξίες αυτού του δικού μας πολέμου. Έχουμε κάθε λόγο να αναιρέσουμε στην πράξη μια ανεμπόδιστη δικαιοδοσία τους πάνω στη ζωή των αγωνιστών, όπως αρνούμαστε τη δικαιοδοσία τους να κυβερνούν με βάση τα συμφέροντα τους και τις "αρχές" που πηγάζουν απ' αυτά τις ζωές των ανθρώπων, των κοινωνιών και των λαών.

Αν το κράτος θέλει να εκδικηθεί το σύντροφό μας για το γεγονός ότι με την ενέργειά του και με την ανάληψη ευθύνης γι' αυτή, αποκάλυψε ότι πίσω από τέτοιες πράξεις βρίσκονται απλοί, εξεγερμένοι άνθρωποι που βιώνουν την ίδια καταπίεση με όλους, εμείς έχουμε κάθε λόγο να παλέψουμε ενάντια στην απομόνωση της υπόθεσης του. Αν θέλουν να τον τιμωρήσουν γιατί, με την ιστορικότητά του ως πρόσωπο και μέσα από άλλες πολύμορφες εμπειρίες αγώνα, απέδειξε ότι η επίθεση ενάντια στις δομές ενός καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος είναι εφικτή και πραγματοποιήσιμη όταν υπάρχει η βούληση για αγώνα, και γιατί κατερρίψε έτσι τα σενάρια που θέλουν μια τέτοια δράση υποκινούμενη από μυστικές υπηρεσίες -σενάρια που εξυπηρετούν την εικόνα ενός άτρωτου και απρόσβλητου κτήνους ικανού να ελέγχει τα πάντα-, εμείς έχουμε κάθε λόγο να αναδείξουμε ότι ούτε πανίσχυροι είναι ούτε μπορούν να ελέγξουν τη δυναμική της αντίστασης, να σβήσουν το πάθος για ελευθερία και τη δύναμη της αυτοοργάνωσης. Αν θέλουν σπέρνοντας τον τρόμο και τη συκοφαντία, να προκαλέσουν το διαχωρισμό, την αδιαφορία και την παθητικότητα, εμείς να στρέψουμε εναντίον τους το όπλο της αλληλεγγύης.

Αν οι μηχανισμοί θέλουν να παρουσίαζουν τον εαυτό τους ως το μοναδικό υποκείμενο που διαχειρίζεται τις ζωές των ανθρώπων, γράφοντας την αιματηρή του ιστορία, εμείς έχουμε κάθε λόγο να μιλήσουμε για τους αγώνες που ξέσπασαν και ξεσπούν παντού όπου επιβάλλεται η διεθνής δικτατορία των κρατών και του κεφαλαίου, γι' αυτόν τον ισόβιο αγώνα για την ελευθερία που συνεχίζεται, όσες μορφές κι αν παίρνει στο χρόνο και το χώρο. Να μιλήσουμε για τους ανθρώπους που είναι οι ίδιοι οι αγώνες... Να μιλήσουμε για όλους αυτούς που από διαφορετικές γωνιές της γης και κάτω από διαφορετικές συνθήκες αγωνίστηκαν και αγωνίζονται, να μιλήσουμε γι' αυτούς που είναι μακριά και όμως μαζί, πέρα απ' τα σύνορα που χάραξαν στους χάρτες, πέρα από το χρόνο που ταξινόμησαν σε περιόδους που "αντιμεπωπίστηκαν αποτελεσματικά και έσβησαν". Να μιλήσουμε για τους αγωνιστές που βρίσκονται στις μητροπόλεις του καπιταλισμού ή στα βουνά των Ινδιάνων, για τους κρατούμενους που είναι θαμμένοι σε μπουντρούμια ή στα μοντέρνα κελιά της απόμονωσης και τα ψυχιατρεία, που είναι χωριστά και όμως αποτελούν μια "αόρατη" δύναμη που επικοινωνεί, που ο καθένας δίνει μια μάχη μόνος του αλλά ταυτόχρονα και με τους άλλους, και για τους άλλους....

Να φωνάξουμε για όλους αυτούς που πλήρωσαν και πληρώνουν με τη ζωή τους το τίμημα για το ότι δεν αποδέχτηκαν την κυριαρχία ως αδιαμφισβήτη και άτρωτη, για το ότι τόλμησαν για τον εαυτό τους και για τους άλλους, εμπνέοντας και τροφοδοτώντας με τη στάση ζωής τους τους αγώνες που ακολούθησαν και αυτούς που έρχονται... Να μιλήσουμε για τον αγώνα που δεν νικήθηκε παρά τις συστηματικές μεθόδους για την κατάπνιξή του και τις απόπειρες εξουδετέρωσης των αγωνιστών... Να φωνάζουμε για όλους αυτούς που κρατούν όμηρους ενώ ταυτόχρονα η προπαγάνδα τους, όταν δεν τους παρουσιάζει ως "επικίνδυνους εγκληματίες", τους περιφέρει ως "ακίνδυνους", "αποπολιτικοποιημένους", "περιθωριοποιημένους" για να απαξιώσει την επιλογή της αντίστασης... Και να πούμε τί πραγματικά διακυβεύεται, γιατί κρατούνται όμηροι και γιατί τους φοβούνται και μας φοβούνται.

Να μιλήσουμε για τους τρόπους που οι εγκληματικές συμμορίες των κρατών και των αφεντικών χρησιμοποίησαν για να φυλακίσουν την αξιοπρέπεια των εξεγερμένων και γι αυτό το πνεύμα που ποτέ δεν κατάφεραν να φυλακίσουν ολοκληρωτικά...