Διανύοντας το δέκατοέκτο μήνα της προφυλάκισης για την απόπειρα στο Υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους κατοίκους του Στρυμονικού που αντιστέκονται στην κατασκευή του εργοστασίου χρυσού από την πολυεθνική TVX GOLD.

Ίσως αυτό που σας παραξένεψε από την αρχή της εμπλοκής μου στον αγώνα σας με την απόπειρα στο υπουργείο, και που ίσως εξακολουθεί να σας παραξενεύει, είναι το γεγονός ότι δεν έχω καμιά προσωπική σχέση με τον τόπο που ζείτε και στον οποίο σχεδιάζεται να κατασκευαστεί το εργοστάσιο, βρισκόμενος εξακόσια χιλιόμετρα μακριά.

Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθήκατε για τα κίνητρά μου, γιατί μπλέχτηκα σε μια κατάσταση που δεν είχα άμεση προσωπική σχέση και που θα μου στοιχίσει μερικά χρόνια φυλακή. Το γεγονός ότι ανέλαβα την ευθύνη για την απόπειρα στο υπουργείο επικαλούμενος την αλληλεγγύη στον αγώνα σας ίσως και να μην είναι αυτονόητα κατανοητό.

Όμως τελικά, κόντρα στο κυρίαρχο πνεύμα και στην κυρίαρχη νοοτροπία της εξουσίας που είναι διάχυτη στην κοινωνία, υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν ότι η διαχείριση των κοινών ανθρώπινων υποθέσεων και η κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών και επιθυμιών δεν γίνεται μέσα από ιεραρχικούς και εξουσιαστικούς μηχανισμούς, δεν γίνεται μέσω του διαχωρισμού αυτών που διατάζουν και αυτών που εκτελούν τις διαταγές. Υπάρχουν και αυτοί που όπως και εγώ δεν θέλουν να είναι ούτε αρχηγοί αλλά ούτε και να εκτελούν εντολές, δεν θέλουν ούτε να εξουσιάζουν, ούτε να εξουσιάζονται. Δεν επιθυμούν τιμές, δόξα, υλικά κέρδη, εξουσία, ούτε ανταγωνίζονται τους άλλους για να ανέβουν στην κοινωνική κλίμακα και ιεραρχία. Υπάρχουν αυτοί που ακριβώς για αυτούς τους λόγους, όταν απειλείται η ελευθερία κάποιων άλλων, όπως εσείς που στον τόπο σας δεν θέλετε την TVX και το εργοστάσιο χρυσού, θεωρούν ότι απειλείται και η δική τους ελευθερία.

Γι` αυτό η αλληλεγγύη στους κοινωνικούς αγώνες όπου και αν γίνονται και από όποιους και αν διεξάγονται, είτε στην πόλη είτε στο χωριό αλλά και πέρα από σύνορα και πατρίδες, είναι για κάποιους ύψιστη πολιτικοκοινωνική πράξη, που για αυτήν αξίζει να ρισκάρουν και την ελευθερία τους. Στον αγώνα για ελευθερία ρισκάρεται η ίδια η ελευθερία.

Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η αμοιβαιότητα είναι τα κύρια συστατικά με τα οποία συγκροτήθηκε η ανθρώπινη κοινωνία, με τα οποία οι άνθρωποι κοινωνικοποιήθηκαν και στα οποία βασίζουν την ελευθερία τους. Η αλληλεγγύη για όποιον και αν εκφράζεται, είτε για απεργούς εργαζόμενους είτε για αγρότες, μαθητές, κατοίκους τοπικών κοινωνιών είτε για πολιτικούς κρατούμενους και επαναστάτες ή ακόμα και για "ποινικούς" κοινωνικούς κρατούμενους, είναι μία και αδιαίρετη και επιδρά εξίσου αμοιβαία τόσο σε αυτόν που την εκφράζει όσο και σε αυτόν που τη δέχεται.

Ειδικά στο σημερινό κόσμο, όπου ζούμε την επιβολή της παγκόσμιας ενοποίησης και τα πάντα αλληλοεξαρτώνται, αλληλοσχετίζονται και διαπλέκονται μεταξύ τους σε πολιτικό, κοινωνικό ή οικονομικό επίπεδο, κάθε κοινωνικός αγώνας, όποια κοινωνική ομάδα και αν τον διεξάγει, όπου και αν διεξάγεται, ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ή μίλια μακριά από μας, έχει τεράστια σημασία για όλη την κοινωνία, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, γιατί αφορά την ελευθερία όλων μας, την ελευθερία των λαών.

Αυτή τη δεκαετία που φεύγει, γνωρίσαμε και στη χώρα μας τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση που είχε ως αποτέλεσμα την μείωση των κοινωνικών παροχών και της κοινωνικής πρόνοιας, την αποβιομηχάνιση, τις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων, τη μείωση των μισθών και τη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού. Στα πλαίσια αυτής της αναδιάρθρωσης με τα ιδεολογήματα της "ανάπτυξης", του "εκσυγχρονισμού" και της "μεταρρύθμισης", πίσω από τα οποία κρύβονται, όχι η κάλυψη των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών, αλλά τα κέρδη των πολυεθνικών επιχειρήσεων, των κεφαλαιοκρατών και των κρατικών αξιωματούχων και γραφειοκρατών, έχουν δρομολογηθεί και δρομολογούνται διάφορα μεγάλα έργα και επενδύσεις όπως είναι και αυτή της TVX, που μαζί με την εκμετάλλευση φέρνουν και την περιβαλλοντική καταστροφή.

Μέσα σε αυτή την περίοδο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης, όπου κανένας άνθρωπος και κανένα κοινωνικό κομμάτι δεν έμεινε αλώβητο και άθικτο, ξέσπασαν πολλοί και διαφορετικοί κοινωνικοί αγώνες σε διαφορετικό τόπο και χρόνο, όπως οι καταλήψεις των μεταλλείων του Μαντουδίου και του εργοστασίου της Πειραϊκής Πατραϊκής στην Πάτρα, καθώς και διαφόρων άλλων εργοστασίων στο Λαύριο και τον Πειραιά το 1990, η απεργία της ΕΑΣ το καλοκαίρι του `92, τα αγροτικά μπλόκα στις εθνικές οδούς την περίοδο `95-`98, η απεργία των καθηγητών την άνοιξη του `97 και το καλοκαίρι του `98, και τα μαθητικά κινήματα με σημαντικότερα αυτά του `90-`91 και το πιο πρόσφατο το χειμώνα που μας πέρασε το `98-`99.

Μέσα στα πλαίσια αυτών των κοινωνικών αντιδράσεων ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ξέσπασαν και αγώνες τοπικών κοινωνιών, όπως στο χωριό Πουρί του Πηλίου ενάντια στην εκμετάλλευση των πηγών της περιοχής από τον Οργανισμό Ύδρευσης Βόλου το `93-`94 και στο Στρυμονικό ενάντια στην TVX.

Κάθε κοινωνικός αγώνας ξεχωριστά έχει τεράστια σημασία όχι μόνο για αυτούς που τον διεξάγουν και που τους αφορά άμεσα και προσωπικά, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους, για ολόκληρη την κοινωνία. Το γεγονός ότι αυτοί οι αγώνες έμειναν ασυντόνιστοι, ξεκομμένοι και διαχωρισμένοι μεταξύ τους, διαστρεβλώθηκαν και συκοφαντήθηκαν από το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ίσως είναι και η αιτία που δεν καρποφόρησαν.

Εύχομαι ολόψυχα ο αγώνας ενάντια στην εγκατάσταση της βιομηχανίας χρυσού από την TVX GOLD να νικήσει. Αυτή η νίκη δεν θα είναι μόνο δική σας, θα είναι μια ευρύτερη κοινωνική νίκη.