Κάτω από την πίεση του κινήματος των δρόμων και των καταλήψεων επί ένα μήνα και πλέον και μπροστά στην απειλή ξεσπάσματος μιας εκτεταμένης εξέγερσης, ο γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ αποφάσισε τελικά έπειτα από συνάντηση τη Δευτέρα 10 Απρίλη, με τον πρωθυπουργό της χώρας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, να υποχωρήσει και να αντικαταστήσει το επίμαχο άρθρο 8 του νόμου για το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης (CPE) [βλ: Δελτίο νο 38] με άλλες ηπιότερες διατάξεις. Η υπαναχώρηση αυτή έγινε για την εκτόνωση της απειλητικής δυναμικής του αγώνα και για την υπονόμευσή του από τους ρεφορμιστές μέσα στα πανεπιστήμια και τα συνδικάτα που έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τη “νίκη” ενώ οι καταλήψεις και οι πορείες συνεχίζονταν για την απόσυρση και των άλλων αντεργατικών μέτρων (νόμος “ισότητας ευκαιρών”, CNE). Παρουσιάζουμε εδώ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από δυο κείμενα που δημοσιεύτηκαν πριν την απόσυρση του CPE.
ΠΑΡΙΣΙ, ΟΡΘΙΟ, ΞΥΠΝΑ!
Εδώ και πολλές εβδομάδες, ο κόσμος κερδίζει το δρόμο· τα πιο πολλά σχολεία και πανεπιστήμια τελούν υπό κατάληψη· σιδηροδρομικοί σταθμοί και οδικοί άξονες αποκλείονται σε τακτά διαστήματα.
Η σπίθα που άναψε τη φωτιά: η απόσυρση του νόμου για την ισότητα των ευκαιριών. Καθώς περνάνε οι μέρες, ορισμένες μορφές πάλης ξεφεύγουν από τα συμβατικά πλαίσια. Ο αυθορμητισμός ξεπερνά τις λέξεις που καλούν στη διατήρηση της τάξης. Ο ενθουσιασμός και η αποφασιστικότητα που αναδύονται ξυπνάνε μια επιθυμία πολύ βαθύτερη. Αυτή η πάλη είναι η ευκαιρία να συντρίψουμε συλλογικά τη σιωπηρή παραίτηση απέναντι σε όλα εκείνα που υπομένουμε καθημερινά. Σε αυτή την κοινωνία, το γεγονός και μόνο της συντήρησής της μας καταδικάζει στην απομόνωση, στην εξουθένωση, στην πλήξη. Παρόμοια, οι χώροι που έχουμε για να ζήσουμε περιστέλλονται: αστυνομικοί έλεγχοι, ομαδικές συλλήψεις, κάμερες που μας επιτηρούν, φύλαξη των πάντων, δημόσιοι χώροι πλαισιωμένοι από απαγορεύσεις. Η πόλη μετατρέπεται σε φυλακή, γίνεται αβίωτη.
Μήπως δεν έχουμε καλούς λόγους για να εξεγερθούμε;
Σήμερα το βράδυ θα είμαστε στο δρόμο για να βγούμε από τους χώρους εκείνους που έχουν αποδοθεί από τον εχθρό, από εκείνες τις διαδρομές που τόσο ευγενικά μας έχει παραχωρήσει η αστυνομία με σκοπό να καναλιζάρει την έκφραση της δυσφορίας μας
.Να διαδηλώσουμε μαζί κάτω από τα σπίτια μας, να επανοικειοποιηθούμε τις γειτονιές και τις πόλεις μας, αυτές είναι οι συλλογικές εμπειρίες που θα μας επιτρέψουν να μοιραστούμε τις στιγμές της πάλης, αυτές είναι οι στιγμές της ζωής.
Να βγούμε από την ηρεμία της καθημερινότητάς μας: η άγρια διαδήλωση είναι η έκρηξη της χαράς και της οργής. Ελεύθεροι να τραγουδήσουμε, να φωνάξουμε, να γράψουμε στους τοίχους, να καταστρέψουμε τα σύμβολα της καπιταλιστικής καταπίεσης, να φτιάξουμε οδοφράγματα. Αυτές οι πρακτικές δεν έχουν όρια, είναι άρρηκτα συνδεμένες μεταξύ τους, και συμμετέχουν σε μια κοινή επιθυμία. Τα μίντια εφευρίσκουν τη ‘ράτσα’ εκείνη που ονομάζουν σπάστες, και στιγματίζουν τις πράξεις που αποκαλούν ‘βίαιες’. Αυτή η βία ούτε καινούρια είναι, ούτε προκαλεί έκπληξη. Ενσαρκώνει την αποφασιστικότητά μας να παλέψουμε. Υπάρχουν πολλά πράγματα να δημιουργήσουμε, υπάρχουν πολλά πράγματα να καταστρέψουμε.
(...)
Μετάφραση από Χ. και Τζ., δημοσιεύτηκε στις
8 Απρ. 2006 στο Athens Inymedia*