H κατάληψη αντανακλά την επιλογή της συλλογικής και αυτοοργανωμένης αντίστασης ενάντια στους εξοντωτικούς όρους ζωής που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στην εξατομίκευση, την ιεραρχία, την υποταγή. Είναι μια πράξη άρνησης των θεσμών που βασίζονται στην ταξική ανισότητα και την αναπαραγωγή της, θεσμών που συντηρούνται από την απάτη της "επίλυσης" των κοινωνικών αναγκών από τα πάνω μετατρέποντας σε αντικείμενο κερδοσκοπίας και μέσον κοινωνικής πειθάρχησης τις στοιχειώδεις υλικές προϋποθέσεις της επιβίωσης, όπως είναι η διατροφή, η υγεία, η στέγη.

Πρόκειται για έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο συνάντησης, επικοινωνίας και έκφρασης όπου στεγάζονται μια σειρά από δραστηριότητες όπως συζητήσεις, προβολές, εκδηλώσεις, εκδόσεις, καθώς και ο θεατρικός κύκλος Ανάπλους.

Τόσο η γέννηση του εγχειρήματος της κατάληψης -όπως και άλλων ανάλογων εγχειρημάτων- στα πλαίσια αναζήτησης κινηματικών απαντήσεων στο επιβαλλόμενο καπιταλιστικό μοντέλο ζωής, όσο και η διαδρομή του μέσα από τις επιλογές των ανθρώπων που λειτουργούν σε αυτό, το καθιστούν άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Μιλώντας για τα 18 χρόνια της κατάληψης, θα ήταν ακατόρθωτο να προσανατολίσουμε τις μνήμες μας αποκλειστικά μέσα στο χώρο της. Κάθε περίοδος αυτών των χρόνων φέρνει στο νου μας τις στιγμές αντίστασης μέσα από τις οποίες συναντηθήκαμε. Αγώνες μαθητών και νεολαίων, αγώνες σε κατειλημμένα εργοστάσια και εξεγέρσεις σε φυλακές, αγώνες αλληλεγγύης σε συντρόφους που βρέθηκαν στα χέρια του κράτους, κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας και τις πολεμικές της επιδρομές, αγώνες για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια σε κάθε γωνιά της γης, από τους εξεγερμένους ινδιάνους του νότου ως τις μητροπόλεις του βορρά… Στιγμές από δραστηριότητες μέσα στην κατάληψη και στιγμές όπου ο λόγος και η πράξη δεν αναζητούν στέγη, αλλά την ευρύτερη κοινωνική τους διάχυση μέσα από συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις και διαδηλώσεις.

Με λίγα λόγια, η κατάληψη αποτελεί ένα έδαφος συνάντησης ανθρώπων προερχόμενων από τους δρόμους και ταυτόχρονα ένα έδαφος το οποίο ανανεώνει διαρκώς τη δυνατότητα να αγωνιζόμαστε σε αυτούς. Mέσα στις σημερινές συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, η ύπαρξη αυτοοργανωμένων αντιεξουσιαστικών χώρων έχει ζωτική σημασία, στο βαθμό που λειτουργούν ως ορμητήρια για την απαλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου που λεηλατείται από το εμπόρευμα, που επιτηρείται από τεχνολογικά συστήματα ελέγχου, και γίνεται πεδίο για ρατσιστικά πογκρόμ και αστυνομικές επιχειρήσεις "μηδενικής ανοχής" για τη διαφύλαξη της "τάξης και της ασφάλειας" των αφεντικών.

Γιατί οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν μέσα στην απρόσωπη πόλη σημεία αναφοράς για τη συνάντηση των αντιστεκόμενων και για την εξάπλωση των απελευθερωτικών προταγμάτων: Του προτάγματος της ανατροπής κόντρα στους συμβιβασμούς και τις παραχωρήσεις στο κυρίαρχο, της αλληλεγγύης κόντρα στη μιζέρια της εξατομίκευσης, της αυτοοργάνωσης, κόντρα στην παραίτηση και τη διαμεσολάβηση.

Γιατί τα ερωτήματα και οι προκλήσεις που γεννιούνται μέσα από μια ζωντανή και καθημερινή διαδικασία αντίστασης, ριζοσπαστικοποιούν την κριτική, οπλίζουν τη συνείδηση και σφυρηλατούν τη συντροφικότητα. Γιατί τα εγχειρήματά μας εμπνέονται από την ουτοπία που αντιπαραθέτουμε στην κοινωνία-φυλακή που χτίζουν τα αφεντικά: το βασίλειο της αλλοτρίωσης και των κοινωνικών αποκλεισμών, της ρουφιανιάς και του life-style, του εθισμού σε κάθε είδους πρέζα, της διάλυσης κάθε έννοιας πραγματικής κοινότητας των ανθρώπων, με βάση πλαστούς διαχωρισμούς που γεννούν τον εθνικισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό.

Και τέλος, γιατί ο αγώνας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, φυλακές, σύνορα και κράτη, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα ή μια εφήμερη περιπέτεια, αλλά μια καθημερινή σύγκρουση που εξαρτάται από τη δημιουργικότητα, τη δέσμευση, τη συνέπεια, τη συνεισφορά μας.

Μέσα στις συνθήκες επίτασης της καπιταλιστικής αγριότητας και της κρατικής καταστολής, οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι γενικότερα, ως ορατές εστίες αντίστασης βρίσκονται συχνά στο στόχαστρο των μηχανισμών. Συγκεκριμένα, η κατάληψη της ΛΚ 37 αντιμετώπισε αστυνομικές εισβολές και υπήρξαν συλλήψεις των καταληψιών τη δεκαετία του '90, ενώ από το καλοκαίρι του 2002 το ΕΚΠΑ (Πανεπιστήμιο Αθηνών) -συνιδιοκτήτης του κτιρίου μαζί με το ΕΜΠ και την ΑΣΚΤ- έχει προχωρήσει σε μεθοδεύσεις για την εκκένωσή του, ώστε να παραδοθεί ξανά είτε στην εγκατάλειψη που του επιφύλαξαν για περισσότερο από 25 χρόνια είτε στην κερδοσκοπική χρήση του όπως και τόσα άλλα κτίρια που νοικιάζει το πανεπιστήμιο σε εμπορικές εταιρίες και τράπεζες.

Παράλληλα δε εμφανίστηκαν διεκδικώντας το κτίριο και ιδιώτες, επίδοξοι κληρονόμοι βάσει κάποιας δήθεν διαθήκης που “ανακαλύφθηκε” ξαφνικά μετά από δεκαετίες...

Δεν ήταν όμως μόνο οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους που έπληξαν κατά καιρούς την κατάληψη αλλά και οι επιθέσεις των παρακρατικών. Όπως το Γενάρη του 1992 όταν μετά το εθνικιστικό συλλαλητήριο για το “μακεδονικό” μια ορδή από φασιστοειδή εισέβαλε στον ισόγειο χώρο της κατάληψης προκαλώντας υλικές ζημιές, αλλά και πιο πρόσφατα καθώς η περασμένη χρονιά σημαδεύτηκε από την έξαρση της υποκινούμενης δράσης των παρακρατικών εναντίον νεολαίων, μεταναστών, πολιτικών προσφύγων, κοινωνικών αγωνιστών και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων.

Στις 19 Απρίλη 2005, λίγο πριν την εκδήλωση για τον εορτασμό της 17ης επετείου της, η κατάληψη δέχτηκε ξαφνικά την επίθεση μιας 15μελούς παρακρατικής συμμορίας οπλισμένης με μαχαίρια και αεροβόλα που επιχείρησε να πυρπολήσει το κτίριο με κοκτέιλ μολότωφ ενώ κατά τη συμπλοκή που ακολούθησε με καταληψίες και αλληλέγγυους τραυματίστηκαν ένας σύντροφος (πολύ σοβαρά) και μια συντρόφισσα, χτυπημένοι με μαχαιριές.

Αυτή η δολοφονική επίθεση ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς φασιστικών επιθέσεων και έδωσε το έναυσμα μεγάλων αντιεξουσιαστικών αντιφασιστικών εκδηλώσεων, όπως η πορεία 500 ανθρώπων στην Κυψέλη και 2.500 στο κέντρο της Αθήνας.

Τη νύχτα στις 7 Οκτώβρη oι παρακρατικοί φασίστες αποπειράθηκαν ξανά να πυρπολήσουν την κατάληψη εκτοξεύοντας κοκτέιλ μολότωφ αλλά και πάλι απέτυχαν.

Αν σήμερα η κατάληψη κλείνει 18 χρόνια, αυτό οφείλεται τόσο στην αποφασιστικότητα των ανθρώπων που λειτουργούν σταθερά σε αυτήν, όσο και στην έμπρακτη αλληλεγγύη συντρόφων και φίλων που γνωρίζουν πως η κατάληψη ΛΚ37 στάθηκε πάντοτε αλληλέγγυα στους αγωνιζόμενους και διωκόμενους ανθρώπους (σε αντίθεση με όσους θυμούνταν την αλληλεγγύη μόνον όταν αντιμετώπιζαν οι ίδιοι την καταστολή) κι αναγνωρίζουν έμπρακτα ότι "κάθε χτύπημα σε έναν από εμάς, είναι ένα χτύπημα απέναντι σε όλους".

Κι επειδή είναι αλήθεια πως “όταν φαίνονται στον ορίζοντα οι εχθροί τότε κάνουν την εμφάνισή τους και οι φίλοι”, οι τόσες επιθέσεις που δέχτηκε η κατάληψη μας βοηθησαν να ξεχωρίζουμε τους πραγματικούς φίλους από τους “φίλους”, όπως εκείνους που έλαμψαν δια της απουσίας τους (η αλληλεγγύη των τούρκων συντρόφων απέδειξε πως η Ισταμπούλ και η Αγκυρα μπορούν να είναι κοντύτερα απ΄ ότι μερικές αθηναϊκές γειτονιές) κι ακόμα χειρότερα εκείνους που προσπάθησαν να την προβοκάρουν, να τη διαβάλλουν και να τη σπιλώσουν. Μάταια όμως, γιατί όσο και να προσπαθήσει, κανένας δεν μπορεί να σπιλώσει την πολύμορφη κι αδιάλειπτη για δυο δεκαετίες συνεισφορά της στον αντιεξουσιαστικό κοινωνικό αγώνα.

Από το κατειλημμένο έδαφος της οδού Λέλας Καραγιάννη 37 στέλνουμε για μια ακόμη φορά, ένα μήνυμα αλληλεγγύης σε όλους όσοι αγωνίζονται με αξιοπρέπεια ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, το κράτος και τα αφεντικά.

*