Πρόκειται για την επίθεση των κυρίαρχων τόσο στην καπιταλιστική περιφέρεια -με την άγρια οικονομική εκμετάλλευση που καταδικάζει ολόκληρους πληθυσμούς στην πείνα, τις επιδημίες και το θάνατο, με τις μαζικές δολοφονίες και την εξαθλίωση της στρατιωτικής κατοχής και των πολεμικών επιχειρήσεων- όσο και στις μητροπόλεις, με τη συνεχή όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Τα ντόπια πολιτικο-οικονομικά αφεντικά, κατέχοντας το δικό τους ρόλο σε αυτή την επιθετική διαδικασία, πρωταγωνιστούν στην οικονομική διείσδυση και λεηλασία της περιοχής των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου δημιουργώντας τη δική τους καπιταλιστική περιφέρεια. Ενώ παράλληλα προωθούν συνεχείς διαδικασίες αναδιάρθρωσης στο εσωτερικό, κλιμακώνοντας την επίθεσή τους σε βάρος των ντόπιων και μεταναστών καταπιεσμένων.

Η επίθεση του κράτους και των αφεντικών στην κοινωνία εκφράζεται με ιδιαίτερη ένταση μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επισφαλής και η "μαύρη"-ανασφάλιστη εργασία, η σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, η απελευθέρωση του ωραρίου, οι εξατομικευμένες σχέσεις εργασίας, η "εθελοντική”-άμισθη εργασία, η επιτήρηση και ο έλεγχος μέσα στους χώρους δουλειάς, διαμορφώνουν συνεχώς ένα σκληρότερο μοντέλο εργασιακής σκλαβιάς. Ένα μοντέλο που χαρακτηρίζεται από την ελαστικοποίηση της εργασίας εντείνοντας τον εκβιασμό της για την επιβίωση εκατομμυρίων εργατών, υποαπασχολούμενων, ανέργων, αντιμετωπίζοντάς τους σαν αναλώσιμες μονάδες παραγωγής και κατανάλωσης.

Την πιο ωμή έκφραση της βίας που παράγει η μισθωτή σκλαβιά αποτελούν τα "εργατικά ατυχήματα". Αυτή είναι η ορολογία που χρησιμοποιούν τα αφεντικά και οι εργατοπατέρες για να βαφτίσουν τους εκατοντάδες ακρωτηριασμούς και τις δεκάδες δολοφονίες εργατών κάθε χρόνο στο βωμό του κέρδους, της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας.

Με ιδιαίτερη ένταση δέχονται την επίθεση των αφεντικών και οι μετανάστες, ένα ευάλωτο κοινωνικό κομμάτι, που κυνηγημένο φεύγει από την περιφέρεια για να φτάσει στους "πρωτοκοσμικούς παραδείσους". Οι μετανάστες βιώνουν τη βασική αρχή που διέπει την αντί - Μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους, που είναι η βαρβαρότητα των βασανισμών, των ταπεινώσεων και του θανάτου, στα ναρκοπέδια του Έβρου, στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αστυνομικά μπλόκα και τμήματα.

Έτσι χιλιάδες μετανάστες σε ολόκληρη την επικράτεια του ελληνικού κράτους προσπαθούν να επιβιώσουν υπό το καθεστώς της ανά πάσα στιγμή απέλασής τους, του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας -όπως των μεταναστριών που οδηγούνται στηην πορνεία-, της τρομοκρατίας των έμμισθων φρουρών της τάξης, της τρομοκρατίας του ρατσισμού που παράγει η κυρίαρχη ιδεολογία, ώστε να καθιστά αυτό το κομμάτι των προλετάριων ως το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο της κοινωνίας.

Αυτή η αντικοινωνική επίθεση των κυρίαρχων δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας, αλλά αγγίζει κάθε κοινωνικό χώρο με στόχο την υποταγή και την πειθάρχηση των καταπιεσμένων, τον έλεγχο και την καταστολή των κοινωνικό-ταξικών ξεσπασμάτων και συγκρούσεων. Η προώθηση του κοινωνικού ελέγχου (κάμερες - συστήματα επιτήρησης), η όξυνση της καταστολής (αστυνομοκρατία, νέα σώματα ασφαλείας, επιχειρήσεις "σκούπα"), η επιβολή εν τέλει ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης (τρομονόμοι, ειδικά δικαστήρια, "λευκά κελιά", φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών) στοχεύουν στην εγκληματοποίηση των αντιστάσεων, την αδρανοποίηση και τον εκφοβισμό ολόκληρης της κοινωνίας.

*