Εναλλακτικό Κοινωνικό Φόρουμ στη Βενεζουέλα
Aπό τις 23 ως τις 29 Γενάρη διοργανώθηκε στο Καράκας ένα εναλλακτικό κοινωνικό φόρουμ, απέναντι στο ΠΚΦ της ρεφορμιστικής διεθνούς. Στο αυτοοργανωμένο και αυτοχρηματοδοτούμενο -με τη συνεισφορά πλήθους αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων- εναλλακτικό φόρουμ συμμετείχαν κοινωνικο-πολιτικές και ιθαγενικές ομάδες (με τις τελευταίες να διοργανώνουν στο Καράκας πορεία για την ιθαγενική αυτονομία στην περιοχή Zulia της χώρας και ενάντια στην κρατική επιχείρηση άνθρακα Carbozulia - πορεία που πραγματοποιήθηκε παρά τις παρενοχλήσεις οργανωμένων οπαδών του Τσάβες…) Οι συζητήσεις και τα εργαστήρια αφορούσαν σε πλήθος θεμάτων, από τον πόλεμο στο Ιράκ και την Τσετσενία ως τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στη Λατινική Αμερική, από την αυτοοργάνωση σε ομάδες γειτονιάς ως την αλληλεγγύη σε φυλακισμένους και τη ριζοσπαστική οικολογία, από τον βιντεο-ακτιβισμό και τη μουσική ως τον αναρχισμό στην Κούβα και μια αντιεξουσιαστική κριτική στη σημερινή κατάσταση στο Μεξικό.
Ολοκληρώνοντας τη συνάντησή τους στα πλαίσια του εναλλακτικού φόρουμ, αναρχικοί από την Αργεντινή, τη Βολιβία, τη Βραζιλία, τον Καναδά, τη Χιλή, την Κολομβία, την Κούβα, το Εκουαδόρ, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, το Μεξικό, τη Ρωσία, την Ισπανία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Ουρουγουάη και τη Βενεζουέλα κατέγραψαν τις κοινές τους θέσεις στην ελευθεριακή διακήρυξη του Καράκας. Από αυτή τη διακήρυξη, που ξεκινά με την άρνηση του κράτους, του καπιταλισμού και κάθε εξουσίας, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα σημεία εκείνα που αφορούν και στην ιδιαίτερη πραγματικότητα της Λατινικής Αμερικής σήμερα:
“… Μακριά και πέρα από τις συνήθεις καλές προθέσεις και τις σοσιαλιστικές διακηρύξεις, θεωρούμε απαραίτητο να τονίσουμε για μια ακόμη φορά πως μια πραγματικά ελευθεριακή κοινωνία μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από συνειδητές αποφάσεις που λαμβάνονται αμεσοδημοκρατικά από τα κάτω, και πως δεν υπάρχει ούτε ένα ιστορικό παράδειγμα που να μας ενθαρρύνει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε μεσσίες και στη νομιμότητα που επιβάλλεται από τα πάνω. Δεν πρόκειται παρά για ψευδαισθήσεις ανταγωνιστικές προς τη χειραφέτηση και σαν τέτοιες πρέπει να καταγγελθούν και να υπονομευτούν…
Αυτή η διαπίστωση είναι σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρη και αναγκαία καθώς στη Λατινική Αμερική φαίνεται να ανοίγει ένας νέος ιστορικός κύκλος όπου οι άνθρωποι καταθέτουν τις αγωνίες και τις ελπίδες τους σε σοσιαλδημοκρατικές και λαϊκίστικες κυβερνήσεις, κυβερνήσεις που "εφευρέθηκαν" ακριβώς για να διαχειριστούν την κρίση του συστήματος κυριαρχίας, για να διαιωνίσουν και να εξωραΐσουν το υπάρχον (…) Πιστεύουμε ότι η ελευθερία δεν είναι απλά ένας μακρινός προορισμός, αλλά δρόμος και πράξη. Επομένως, υπερασπιζόμαστε όλες τις ελευθερίες που έχουν ήδη κερδηθεί και αυτές που θα κερδηθούν στο μακρύ μας ταξίδι, καταδικάζοντας με αποφασιστικότητα όλες τις κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που αυτοαποκαλούνται επαναστατικές. Για να είμαστε σαφείς, αγωνιζόμαστε και ενάντια σε όλους αυτούς που, στη Λατινική Αμερική ή αλλού, η βασική τους δουλειά είναι να ακρωτηριάζουν και να καθυστερούν την ελευθερία. Τους καταδικάζουμε χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό για τις "υψηλές" δικαιολογίες τους, δικαιολογίες που στέκουν μόνο στη φαντασία τους (…)”
*