Ακόμη τρία αδικήματα “τρομοκρατίας” θα προστεθούν στο νομικό οπλοστάσιο της ολοκληρωτικής δημοκρατίας, αδικήματα για τα οποία μάλιστα δεν απαιτείται να έχει διαπραχθεί κάποια “τρομοκρατική” ενέργεια μιας και ο σκοπός είναι πέρα από την πράξη να ποινικοποιηθεί ως “τρομοκρατική” ακόμη και η βούληση, η σκέψη ή η έκφραση που στρέφεται κατά της υπάρχουσας τάξης.

α) Τη δημόσια πρόσκληση για διάπραξη “τρομοκρατικού” αδικήματος, όπου ως τέτοια θεωρείται η με κάθε τρόπο διάδοση μηνυμάτων με πρόθεση να παρακινηθεί διάπραξη “τρομοκρατικής” πράξης, χωρίς να είναι απαραίτητο να διαπραχθεί. Το πώς ακριβώς θα διατυπωθεί και θα εφαρμοσθεί τελικά το αδίκημα αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των κρατών. Ως παράδειγμα αναφέρεται ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί “έμμεση παρακίνηση” η παρουσίαση ενός τρομοκρατικού αδικήματος ως απαραίτητου και δικαιολογημένου!

β) Τη “στρατολόγηση” πιθανών μελλοντικών “τρομοκρατών”. Το αδίκημα ποινικοποιεί την πρόσκληση-στράτευση για τέλεση “τρομοκρατικών” αδικημάτων, ατομικά ή συλλογικά, είτε κάποιος συμμετέχει ευθέως είτε απλώς συνεισφέρει. Όπως επισημαίνεται στην αιτιολογική έκθεση: Η πρόσκληση μπορεί να γίνει με κάθε μέσο, όπως π.χ. μέσω Ιντερνετ. Για τη διάπραξη του αδικήματος δεν είναι απαραίτητο ο προσκληθείς να συμμετάσχει πραγματικά στην τέλεση του τρομοεγκλήματος ή να πάρει μέρος στην οργάνωση για το σκοπό αυτό! Αρκεί ο “στρατολόγος” να πλησιάσει επιτυχώς τον “στρατολογούμενο”.

γ) Το τρίτο αδίκημα ποινικοποιεί την προμήθεια τεχνογνωσίας σε “τρομοκράτες”, δηλαδή την προμήθεια οδηγιών, μεθόδων και τεχνικών σχετικά με τη χρήση εκρηκτικών, όπλων ή άλλων επικίνδυνων ουσιών.

Η Σύμβαση συμπληρώνεται με διάταξη που ξεκαθαρίζει ότι όλα αυτά αποτελούν αδικήματα και τιμωρούνται ανεξάρτητα από το εάν τελέσθηκαν τελικά τα “τρομοκρατικά” εγκλήματα τα οποία υποτίθεται ότι επιδιώκονταν. Στη Σύμβαση ορίζεται τέλος ότι τα τρία τρομο-αδικήματα υποχρεώνουν τα κράτη-μέλη σε έκδοση των υπαιτίων, αποκλείοντας εκ των προτέρων την επίκληση πολιτικών αιτίων ως λόγων άρνησης.

*