Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς το “σκάνδαλο” των υποκλοπών θα έπρεπε να πιστέψει πως στην Ελλάδα η μόνη εταιρεία που χρησιμοποιείται για υποκλοπές των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων είναι η Vodafone, κι αυτή μετά από εξωτερική παρέμβαση στο λογισμικό της, οι δε παρακολουθούμενοι είναι κατά βάσιν η κυβέρνηση και ανώτεροι αξιωματούχοι του κράτους.

Το “σκάνδαλο”, μολονότι γελοιοποιεί τους εξουσιαστές -αφού αποδεικνύει πως κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο κι ο ένας παρακολουθεί τον άλλο-, τελικά χρησιμεύει στον αποπροσανατολισμό, έτσι ώστε να αναδειχθεί το μερικό και να αποκρυβεί η ολότητα του ζητήματος. Οι παρακολουθήσεις από ντόπιες και ξένες υπηρεσίες είναι γενικευμένες, νόμιμες ή όχι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, κι αφορούν πολλές χιλιάδες “υπόπτους” από αυτούς που προσδιορίζονται με τον όρο “εσωτερικός εχθρός”. Ένας κατασταλτικός όρος-πλαίσιο που επιδέχεται πολλές διαστολές ώστε να περιλαμβάνει όλους όσοι με οποιοδήποτε τρόπο αμφισβητούν ή αντιστέκονται.

Και επιπλέον, οι παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων αποτελούν μέρος μόνο ενός ευρύτερου καθεστώτος ασφυκτικού ελέγχου και επιτήρησης του πληθυσμού, τόσο με την εξάπλωση των απαραίτητων συστημάτων και την ανάπτυξη των ανάλογων μηχανισμών όσο και με την ιδεολογική προπαγάνδιση και την επιβολή ιδεολογημάτων περί “ολικής ασφάλειας“ και “μηδενικής ανοχής”.

Και εκείνο που πάνω από όλα είναι παγιδευμένο και υποκλέπτεται καθημερινά είναι η ίδια μας η ζωή.

*