[Σχόλια και Άλλα]
Όπως είχαμε γράψει σχολιάζοντας στο Αναρχικό Δελτίο νο 26 (Νοέμβρης 2003) “η συνέλευση που αποτέλεσε το σημαντικότερο συλλογικό εγχείρημα των αναρχικών στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, έπαψε αναγκαστικά να υφίσταται ως τέτοια που ήταν, εξαιτίας της αναδίπλωσης κι αποχώρησης ενός μέρους της. Μέλλει να γίνει η αποτίμηση τόσο της συνέλευσης και της ανυπολόγιστης συνεισφοράς της έναν ολόκληρο χρόνο γεμάτο από συλλογικές ζυμώσεις, πρωτοβουλίες και γεγονότα αντίστασης, όσο και του τέλους της, το οποίο συνιστά μια
πραγματική οπισθοδρόμηση σε καταστάσεις του παρελθόντος”...Δυόμιση χρόνια μετά κι αυτό που διαπιστώνεται ακόμα είναι ένα “τεράστιο οργανωτικό κενό”. Και επειδή δεν μπορεί να είναι μόνο οργανωτικό, καθόλου παράξενο που συχνά έχουμε να κάνουμε με ένα κενό συντροφικότητας και αλληλεγγύης και εντέλει ένα πολιτικό κενό. Ένα κενό σαν αυτό για παράδειγμα που άφησαν πίσω τους αποσπασματικές ενέργειες και που σε ορισμένες περιπτώσεις το κάλυψαν με το δικό τους τρόπο οι αριστεροί, όπως κατά την ασφυκτική κατοχή και τις επιδρομές των μπάτσων στα Εξάρχεια.
Στο διάστημα που μεσολάβησε έγιναν βέβαια πολλές προσπάθειες για την κάλυψη αυτού του κενού. Άλλες συνεχείς στο χρόνο κι άλλες αποσπασματικές, άλλοτε από πολλούς κι άλλοτε από λίγους συντρόφους, κι ανοίχτηκαν πολλά μέτωπα με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία, όπως ήταν για παράδειγμα οι κινήσεις αλληλεγγύης στους 7, ή στους έγκλειστους στα λευκά κελιά, ενάντια στην ολυμπιάδα κ.α. Προσπάθειες και πρωτοβουλίες συνεύρεσης, ζύμωσης και συντονισμού που συνεχίζονται και πρέπει να συνεχιστούν, όπως ειπώθηκε, χωρίς αδιεξοδικούς αυτοπεριορισμούς, ελιτισμούς, αποκλεισμούς και δογματισμούς.
*