[Σχόλια και Άλλα]
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ
Mεγαλώσαμε μαθαίνοντας στα σχολεία πως πρέπει να είμαστε περήφανοι για την ελληνική ναυτιλία που είναι πρώτη στον κόσμο και για το δαιμόνιο των ελλήνων εφοπλιστών που έχουν τα περισσότερα καράβια απ΄όλους. Αργότερα κάποιοι από εμάς μάθαμε να είμαστε περήφανοι για εκείνους που αψηφώντας το κόστος ύψωσαν το ανάστημά τους στους εφοπλιστές, όπως ο αναρχικός μηχανικός Παναγιώτης Λιβερέτος ο οποίος μαζί με συναδέλφους του
το 1977 στο Ρίο ντε Τζανέιρο κατέλαβε το ποντοπόρο πλοίο όπου εργάζονταν και το μετονόμασε σε Μ/W BAADER-MΕINHOF...Τα τελευταία χρόνια, εποχή του εκσυγχρονισμού και της αναδιάρθρωσης του κεφάλαιου (και) στο χώρο της ναυτιλίας, παρακολουθήσαμε τους διθύραμβους για το “θαύμα” της ακτοπλοΐας μέχρι το ναυάγιο του Σαμίνα που παρέσυρε 83 ανθρώπους θυσία στο βωμό της κερδοσκοπίας... Μάθαμε τέλος ότι οι απεργίες των ναυτεργατών, ενός πολύ σκληρά εκμεταλλευόμενου κομματιού των προλετάριων, χαρακτηρίζονται κατά κανόνα από τις απειλές και τους εκβιασμούς των εφοπλιστών, τις βίαιες επιθέσεις των λιμενικών, τις πολιτικές επιστρατεύσεις και τα ξεπουλήματα των συνδικαλιστών.
Μακρύς ο κατάλογος των περιπτώσεων και η τελευταία απεργία δεν προοιωνιζόταν διαφορετική, και σε γενικές γραμμές δεν ήταν, αν εξαιρέσουμε δυο σημεία που την έκαναν ξεχωριστή και θα έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους στο μέλλον.
Από τη μια, σημείο πρώτο, ήταν η απροκάλυπτη εκδήλωση του λεγόμενου “κοινωνικού αυτοματισμού” όπου ομάδες αγανακτισμένων πολιτών, στη συγκεκριμένη περίπτωση αγροτών, λειτούργησαν ως αντιαπεργιακές ομάδες κρούσης, υποβοηθώντας το κρατικό έργο της τρομοκράτησης και της απομόνωσης των απεργών καθώς και το σχέδιο εμφάνισης του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής τάξης και ειρήνης μεταξύ αντιμαχόμενων ομάδων πολιτών.
Από την άλλη, σημείο δεύτερο, η απεργία αυτή, μετά την επίθεση που δέχτηκε από τους αγανακτισμένους και κυρίως μετά την κήρυξη πολιτικής επιστράτευσης, παρά το προφανές ξεπούλημα αντί της κλιμάκωσής της
, αποτέλεσε εστία αναφοράς κι εκδήλωσης μιας ευρύτερης πολιτικοκοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης που απείλησε προς στιγμή να μετατρέψει τον Πειραιά, και ίσως την Πάτρα, σε σημείο ανοιχτής σύγκρουσης της κρατικής καταστολής με την κοινωνική αντίσταση.Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που απειλήθηκε να συμβεί κάτι τέτοιο και σίγουρα αυτό αξιολογήθηκε ανάλογα από τους κρατιστές και τους υπηρέτες τους. Μια σπίθα είναι αρκετή...
*