ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Στη σημερινή εποχή είναι κάτι παραπάνω από ορατή η επίθεση που έχουν εξαπολύσει κράτος και αφεντικά ευρύτερα στην κοινωνία και ιδιαίτερα σε ορισμένα κοινωνικά κομμάτια. Η όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης, η διαμόρφωση ολοένα δυσμενέστερων όρων επιβίωσης αλλά και εργασίας στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς για εκατομμύρια προλετάριους -με ωράρια όλο και πιο εξοντωτικά στα μέτρα των αφεντικών, με κάμερες στους χώρους εργασίας, με την εντατικοποίηση των ρυθμών δουλειάς, με την επιβράβευση της ρουφιανιάς, με τις δολοφονίες εργατών να βαφτίζονται "εργατικά ατυχήματα"- καταδικάζει χιλιάδες ανθρώπους, αποκλεισμένους και περιθωριοποιημένους, στη φτώχεια και την ανέχεια. Ειδικότερα οι μετανάστες αποτελούν το πιο άγρια εκμεταλλευόμενο κοινωνικό κομμάτι και αντιμετωπίζουν καθημερινά το φάσμα του θανάτου στα χερσαία σύνορα και το Αιγαίο ή τα βασανιστήρια και τον εγκλεισμό στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δημοκρατίας.
Μπροστά στους κινδύνους που εγκυμονεί μια τέτοια εκρηκτική κοινωνική πραγματικότητα για την τάξη και την ασφάλεια των κυρίαρχων, το κράτος θωρακίζεται αναβαθμίζοντας το νομικό και κατασταλτικό του οπλοστάσιο (νέα σώματα ασφαλείας, αστυνομοκρατία, τρομονόμοι) και εντείνοντας τον κοινωνικό έλεγχο (κάμερες παρακολούθησης, σύγχρονα συστήματα καταγραφής κλήσεων και μηνυμάτων) με σκοπό την τρομοκράτηση των καταπιεσμένων και την αποφυγή κοινωνικών ξεσπασμάτων.
Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον -και καθώς η αριστερά έχει αποτύχει παταγωδώς να δώσει διεξοδικές απαντήσεις σε υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα όντας πλήρως ενσωματωμένη στο σύστημα που τα γεννά και τα διαιωνίζει- ο αναρχικός αγώνας αποκτά συνεχώς ερείσματα στην κοινωνία με την αδιαμεσολάβητη και αντισυναινετική δράση, τη ριζοσπαστικότητα του λόγου, τη δημιουργία μετώπων αντιπαράθεσης με το κράτος και την προσπάθεια καταστροφής των αναχωμάτων της κοινωνικής οργής που δημιουργεί ο ρεφορμισμός. Για αυτούς τους λόγους ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κατασταλτικών στοχεύσεων του κράτους. Η κατασταλτική στρατηγική για το χτύπημα του αναρχικού χώρου βασίζεται στην προσπάθεια του κράτους να εγκληματοποιήσει τους αναρχικούς και να απαξιώσει κοινωνικά τη δράση τους. Ιδιαίτερα σε στιγμές που ο αναρχικός λόγος και δράση συναντούν μια ευρύτερη κοινωνική αποδοχή (όπως η επίθεση στο Α.Τ Αγ. Παντελεήμονα όπου βασανίζονταν αφγανοί πρόσφυγες από τους μπάτσους) και προοιωνίζονται τις επερχόμενες κοινωνικές και ταξικές εξεγέρσεις.
Μετά από γεγονότα αντίστασης που δημιούργησαν αναρχικοί την περασμένη άνοιξη, όπως η διαδήλωση της Πρωτομαγιάς, ο εγκλωβισμός των βουλευτών Βερελή και Βενιζέλου στην κατάληψη του Πολυτεχνείου μετά τους πυροβολισμούς του μπάτσου- φρουρού τους Χ. Πατσιά και τον τραυματισμό συντρόφου μέσα στο άσυλο, η αντικρατική-αντιφασιστική πορεία 2.500 ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας στις 19 Μάη 2005 (μετά τις επιθέσεις παρακρατικών σε αγωνιστές και κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους αντίστασης) της οποίας ακολούθησαν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια, το κράτος επιδόθηκε σε μια λυσσαλέα προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος που κοινωνικά διαμορφωνόταν σε βάρος του. Είτε μέσα από τα ΜΜΕ με λάσπη και ψέματα σε μια εκστρατεία συκοφάντησης και διαστρέβλωσης της δράσης των αναρχικών (όπως τα σενάρια περί “βεντέτας” αναρχικών - ΜΑΤ) στην προσπάθεια εγκληματοποίησής τους, είτε άμεσα κατασταλτικά με το πογκρόμ προσαγωγών και συλλήψεων που εξαπέλυσε τη νύχτα της 19ης Μάη στην περιοχή των Εξαρχείων.
Το πρώτο πογκρόμ θα ακολουθήσει και δεύτερο το Δεκέμβρη του 2005 με αφορμή ένα περιστατικό συμπλοκής αναρχικών με ασφαλίτες και την αφαίρεση του όπλου ενός εξ αυτών, ταυτόχρονα με την ένταση της κρατικής προπαγάνδας μέσα από τα ΜΜΕ, τις αναφορές για "γκρίζες ζώνες" στο κέντρο της Αθήνας και τις δηλώσεις Βουλγαράκη : "οι “κουκουλοφόροι”- εξτρεμιστές αποτελούν εχθρούς του δημοκρατικού πολιτεύματος, της τάξης και της ασφάλειας των πολιτών" λίγες μέρες αργότερα, που καταδεικνύουν τον πραγματικό στόχο και τη βούληση του κράτους για συνολική επίθεση στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και προλειαίνουν το έδαφος για αστυνομικές επιχειρήσεις σε βάρος αναρχικών αγωνιστών.
Η υπόθεση των τριών φυλακισμένων αγωνιστών Γ. Καλαϊτζίδη, Π. Καρασαρίνη και Π. Ασπιώτη που διώκονται με βάση τον τρομονόμο και αντιμετωπίζουν σωρεία βαριών και κατασκευασμένων κατηγοριών αποτελεί στην πραγματικότητα τη συμπύκνωση της επιθετικότητας του κράτους προς τον αναρχικό χώρο στο πρόσωπο τριών αγωνιστών. Η παραπομπή των τριών με τον "αντι"τρομοκρατικό ήταν το αποτέλεσμα της αναβάθμισης και υπερδιόγκωσης των κατηγοριών του διαβιβαστικού της Ασφάλειας από τον εισαγγελέα και την ανακρίτρια, μια πολιτική απόφαση στην οποία συνέτεινε το κλίμα τρομοϋστερίας και σεναριολογίας που καλλιεργούσαν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ γύρω από τη σύλληψή τους. Ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύει τη διάθεση του κράτους να βαφτίσει και να αντιμετωπίσει ως "τρομοκρατία" το σύνολο του αναρχικού λόγου και δράσης.
Σε κάθε περίπτωση, η έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού στον Πειραιά το καλοκαίρι του 2002 αποτέλεσε την αφορμή για το ελληνικό κράτος να εξαπολύσει μια ευρεία "αντι"τρομοκρατική εκστρατεία (σε κατασταλτικό και ιδεολογικό επίπεδο) η οποία περιλάμβανε την εφαρμογή του τρομονόμου, βασανιστήρια όπως αυτά στον Σ. Ξηρό στον Ευαγγελισμό, έκτακτα στρατοδικεία και εξοντωτικές καταδίκες, "λευκά κελιά", σενάρια τρόμου μέσα από τα ΜΜΕ, και ουσιαστικά να εγκαινιάσει ένα νέο και κατά πολύ αναβαθμισμένο μοντέλο καταστολής, το οποίο υπερέβαινε τα έως τότε όρια της αστικής νομιμότητας, να εγκαθιδρύσει στην πραγματικότητα ένα Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης για ολόκληρη την κοινωνία. Μια επιχείρηση που αποσκοπούσε από τη μία στην εξόντωση -πολιτική, ηθική και σωματική- των κατηγορούμενων ως μελών της 17Ν και στη συνέχεια του ΕΛΑ και από την άλλη στο να αποπολιτικοποιήσει και να εμφανίσει τη δράση των ένοπλων οργανώσεων ως εγκληματική.
Έτσι, το παλιό -από τις αρχές της δεκαετίας του ’90- δίλημμα της εξουσίας: “ή με τη δημοκρατία ή με την τρομοκρατία” επανέρχεται με κάθε αφορμή και ευκαιρία ιδιαίτερα μετά την 29η Ιούνη 2002. Και είναι εμφανές πλέον ότι επιχειρείται σταδιακά να επεκταθεί από το κράτος το ίδιο μοντέλο καταστολής και σε ό,τι αφορά το μόνο ζωντανό, ριζοσπαστικό και ανταγωνιστικό προς τα σχέδιά του πολιτικό και κοινωνικό χώρο, τον αναρχικό- αντιεξουσιαστικό.
Το πρόσφατο περιστατικό της ένοπλης απαλλοτρίωσης στην Εθνική Τράπεζα στις 16 Γενάρη με τον τραυματισμό του Γιάννη Δημητράκη από αστυνομικούς και την έκδοση εντάλματος σύλληψης τρεις μέρες αργότερα για τον Σίμο Σεϊσίδη χρησιμοποιήθηκε από το κράτος ως αφορμή για να επαναφέρει ένα κλίμα τρομοκρατίας ανάλογο με αυτό που επικράτησε μετά την 29η Ιούνη και που έγινε από την πρώτη στιγμή αντιληπτό με τις χειροπέδες στον αιμόφυρτο από τρεις σφαίρες Γ. Δημητράκη και την απόπειρα ανάκρισής του μέσα στην εντατική. Ταυτόχρονα ξεκίνησε από τα ΜΜΕ να καλλιεργείται ένα κλίμα τρομολαγνείας και τρομοσεναριολογίας, σύντροφοι "φωτογραφίζονται" από δημοσιογράφους-φερέφωνα της Ασφάλειας ως εμπλεκόμενοι στο περιστατικό, προσάγονται με επιδεικτικά θεαματικό τρόπο και ανακρίνονται "άτυπα" επί ώρες στη ΓΑΔΑ, και εντείνονται οι παρακολουθήσεις χώρων και αγωνιστών. Το κράτος αποσκοπεί μέσα από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του και τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις που ακολούθησαν το περιστατικό στην Εθνική Τράπεζα να παρουσιάσει την κοινωνική και εξεγερτική δράση των αναρχικών ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφάλαιου ως εγκληματική και στρεφόμενη ενάντια στην κοινωνία.
Την ίδια στιγμή που οι πολεμικές επιχειρήσεις που σπέρνουν το θάνατο συνεχίζονται στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, την Τσετσενία, μυστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης- νέα Γκουαντανάμο αποκαλύπτονται στην Ευρώπη και οι αμερικανοί με τους συμμάχους τους θέτουν σταδιακά τους νέους στόχους του παγκόσμιου "πολέμου κατά της τρομοκρατίας", στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών οι κυρίαρχοι συγκεκριμενοποιούν το λεγόμενο "εσωτερικό εχθρό" στους μετανάστες, και ειδικότερα τους μουσουλμάνους, και στους ριζοσπάστες, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές αγωνιστές. Η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον παγκόσμιο τρομοπόλεμο μεταφράζεται με την στρατιωτική συνδρομή του στην κατοχή του Αφγανιστάν, τις διευκολύνσεις στις δυνάμεις κατοχής του Ιράκ αλλά και τη συμμετοχή του σε ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά σχέδια για την "πάταξη του εσωτερικού εχθρού". Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονταν και οι επιχειρήσεις με τις απαγωγές και ανακρίσεις δεκάδων πακιστανών μεταναστών τον περασμένο Σεπτέμβρη, μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας κατόπιν συνεργασίας ντόπιων και βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.
Ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική λαίλαπα...
Να αντιτάξουμε την αυτοοργανωμένη και συλλογική δράση...
Να σπάσουμε στο δρόμο το μονόλογο της καθεστωτικής προπαγάνδας...
Να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη σε όσους διώκονται ή βρίσκονται στα χέρια του κράτους...
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ Γ.ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΗ, Π.ΚΑΡΑΣΑΡΙΝΗ, Π.ΑΣΠΙΩΤΗ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Φλεβάρης ΄06,
Ανοιχτή Συνέλευση αναρχικών - αντιεξουσιαστών
Σημ: Στις 31 Γενάρη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα πορεία αλληλεγγύης στους 3 φυλακισμένους αγωνιστές με τη συμμετοχή 800 ατόμων.
Ο Π. Ασπιώτης, ξεκίνησε στις φυλακές της Άμφισσας 13ήμερη απεργία πείνας, μέχρι τις 10 Γενάρη οπότε και μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατείται ο Γ. Καλαϊτζίδης.
*