• Απέναντι στον Καπιταλισμό και το Κράτος προτάσσουμε τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες ενάντια σε κάθε πολιτική υποκατάσταση/διαμεσολάβησή τους και ενάντια σε κάθε μορφή συναίνεσης στην κυριαρχία. Αρνούμαστε κάθε μορφή ιεραρχίας, εξουσίας, επιβολής, κυριαρχίας και ηγεμονισμού, είτε ως μέσα καθυπόταξης της κοινωνίας γενικά είτε ως μέσα χειραγώγησης των κοινωνικών αγώνων.
• Αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μορφής ιδεολόγημα όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ο εθνικισμός που λειτουργούν ως μέσα αναπαραγωγής του Κράτους και του Καπιταλισμού κατασκευάζοντας πλαστούς διαχωρισμούς, και προτάσσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη.
• Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότητας και απελευθέρωσης των ανθρώπων, χωρίς τάξεις και κράτη, χωρίς φυλακές και σύνορα, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Από τη δική μας σκοπιά, θεωρούμε σημαντική και εξαιρετικά επίκαιρη τη διοργάνωση ενός τέτοιου εγχειρήματος μέσα από το πρίσμα:

• της προώθησης του αντιεξουσιαστικού λόγου και της ανατρεπτικής δράσης απέναντι στην επιβολή του κρατικού ολοκληρωτισμού και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην εποχή της εμπόλεμης παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας μέσα από διεθνείς πολιτικούς και οικονομικούς οργανισμούς λεηλασίας των κοινωνιών και της φύσης και μέσα από τις επιχειρήσεις των "αντι"τρομοκρατικών στρατιωτικών και αστυνομικών σωμάτων στην καπιταλιστική περιφέρεια και στις μητροπόλεις. Της προώθησης μιας θέσης ρήξης με κάθε πτυχή της κυριαρχίας, χωρίς αυταπάτες είτε για τον "εξανθρωπισμό" της είτε για την επιστροφή σε παλιότερα μοντέλα διαχείρισης του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
• του ανταγωνισμού με τη "ρεφορμιστική διεθνή" των κομμάτων, των ΜΚΟ και των επίσημων συνδικαλιστικών οργανώσεων που μέσω των "παγκόσμιων" και "ευρωπαϊκών κοινωνικών φόρουμ" επιχειρούν να παρουσιαστούν ως πολιτικοί εκπρόσωποι των κοινωνικών αγώνων, να τους χειραγωγήσουν και να τους εγκλωβίσουν στα πλαίσια της διαμαρτυρίας, ώστε να εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους μια θέση μέσα στο υπάρχον σύστημα.
• της αντίληψης (η οποία ενισχύθηκε μέσα από την εμπειρία δυναμικών αγώνων που ξέσπασαν τα τελευταία χρόνια ενάντια στην παγκοσμιοποίηση -και τις διεθνείς στιγμές τους που ήταν τα γεγονότα ενάντια στις συνόδους των αφεντικών) ότι η εξεγερτική δράση είναι κοινωνική και αντικρατική δράση. Αντλεί και βρίσκει τη συνέχειά της στην εξάπλωσή της στην κοινωνία.
• της επιθυμίας και της ανάγκης να μιλήσουμε για τα μέτωπα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου στην πραγματικότητα που ζούμε εδώ ως κομμάτι μιας παγκόσμιας πραγματικότητας, στην προοπτική πάντα της ανάπτυξης του αγώνα στη βάση της αυτοοργάνωσης και της συλλογικοποίησης των αντιστάσεων.

Η επιβολή ενός κατά το δυνατόν ενιαίου συστήματος εκμετάλλευσης και ελέγχου αποτελεί στρατηγικό στόχο των κυρίαρχων από τις αρχές τις δεκαετίες του '90 (μετά την κατάρρευση του λεγόμενου "ανατολικού μπλοκ") και έπειτα. Η απρόσκοπτη οικονομική λεηλασία, η ένταση της καταστολής και του ελέγχου είναι τα κύρια σκοπούμενα της μακροχρόνιας αυτής διαδικασίας "εκσυγχρονισμού" του κρατικού-καπιταλιστικού κόσμου. Οι ιδεολογικές φανφάρες που συνόδευσαν την έναρξη της διαδικασίας αυτής, όπως "το τέλος της ιστορίας", σήμαιναν και μια νέα κήρυξη πολέμου κατά της ανθρωπότητας με στόχο την πλήρη υποταγή της, ενώ παράλληλα λειτουργούσαν και σαν ιδεολογικά δεκανίκια στην επίθεση των πλανητικών αφεντικών. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση διεθνών πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών μηχανισμών και θεσμών που βρίσκονταν ήδη σε ισχύ (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΝΑΤΟ) είχε σαν στόχο τη συγκρότηση εκείνων των δομών που θα στηρίζουν την επέλαση των κυρίαρχων.Η προσπάθεια επιβολής αυτών των δομών παρήγαγε και μια σειρά από συμβολισμούς, με βασικό εκείνο των συνόδων, όπου πέρα από την επικύρωση αποφάσεων και τους διαγκωνισμούς ανάμεσα σε κομμάτια της εξουσίας, ζητούμενο ήταν η πανηγυρική επιβεβαίωση της "αδιαμφισβήτητης" παντοδυναμίας τους σε βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Οι δυναμικές αντιστάσεις λοιπόν που εμφανίστηκαν στα σημεία που διεξάγονταν οι σύνοδοι (ήδη από την εποχή της συνόδου της ΕΕ στο Αμστερνταμ το 1997) έφεραν στο προσκήνιο αγώνες που ήδη αναπτύσσονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας στις διάφορες πτυχές της. Μέσα από τη συνάντησή τους αυτοί οι αγώνες έγιναν ορατοί με εκρηκτικό τρόπο, αλλά και προσέφεραν ένα ευρύτερο στόχο / όραμα : αυτό της σύνδεσης των επιμέρους κοινωνικών και ταξικών αγώνων, και της αντιπαράθεσης μιας άλλης παγκοσμιοποίησης απέναντι σε αυτή των αφεντικών. Της παγκοσμιοποίησης των αντιστάσεων "από τα κάτω", για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, φυλακές και σύνορα. Αποτέλεσαν ένα σημείο αναφοράς για χιλιάδες αντιστεκόμενους, μια καίρια απειλή για το κράτος και τα αφεντικά υπονομεύοντας τη συναίνεση στα σχέδιά τους, και ξεπέρασαν τα αγκυλωμένα σχήματα της αριστεράς και των κομματικών μηχανισμών της, που αμήχανα παρακολουθούσαν αρχικά από τους Ζαπατίστας μέχρι τις συγκρούσεις στους δρόμους της Πράγας.

Από το πρώτο τότε Φόρουμ, αναρχικοί - αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι, αντικαπιταλιστές από τη Νότια Αμερική κυρίως συγκεντρώνονται στο Πόρτο Αλέγκρε και δημιουργούν ένα "αντι-φόρουμ" ενάντια στο φόρουμ των ρεφορμιστών. Στο κείμενό τους γράφουν:

"Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός... Μόνο καταστρέφοντας τον Καπιταλισμό!
…Σήμερα, εδώ, στο Πόρτο Αλέγκρε, στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι γραφειοκρατίες των συνδικάτων και οι διευθυντές πολιτικών κομμάτων του κατεστημένου, αλλάζουν το περιεχόμενο του αγώνα των αντικαπιταλιστών, σε μια αντιδραστική πολιτική του να "εξανθρωπίσουν το κεφάλαιο". Να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό παρέα με Γάλλους υπουργούς που διώκουν τους μετανάστες, που συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση η οποία, μαζί με το ΝΑΤΟ, βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους και που κατέστειλε τους αντικαπιταλιστές στη Νίκαια. Να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό παρέα με τους τραπεζίτες και τις πολυεθνικές, να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό παρέα με κυβερνήσεις (...) χρησιμεύοντας ως δοκιμαστικός σωλήνας για μια νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Μια νέα τάξη που υποστηρίζεται από τη σοσιαλδημοκρατία και η οποία επιτρέπει την καπιταλιστική εκμετάλλευση ενώ ταυτόχρονα κρατά ευχαριστημένη τη μεσαία τάξη με δημοκρατικούς θεατρινισμούς… Την εικόνα συμπληρώνουν τα διάφορα αριστερά κόμματα, τα οποία ακόμα και όταν ασκούν κριτική σ' αυτή την πολιτική συνθηκολογούν μαζί της όταν αυτή αμφισβητείται ολοκληρωτικά. Ο εξανθρωπισμός του καπιταλισμού είναι κάτι ουτοπικό και αντιδραστικό… Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ είναι ένα τρικ αυτών που θέλουν να οδηγήσουν τον αντικαπιταλιστικό αγώνα στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας και των εκλογών, όπου εξακολουθεί να ισχύει η μιζέρια του καπιταλισμού …Ο καπιταλισμός σκοτώνει, εμείς θα σκοτώσουμε τον καπιταλισμό! "

Η καταστολή που - με σταθμό τη Γένοβα και τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι- όλο και πιο οργανωμένα και με περισσότερη αγριότητα θέτει στο στόχαστρο το ριζοσπαστικό κομμάτι όσων δραστηριοποιούνται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, απογειώνεται πλέον μετά την 11η Σεπτέμβρη και την κήρυξη του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.

Όπως έγραφαν τότε σύντροφοι, "Η 11η του Σεπτέμβρη σήμανε αναπόφευκτα μια γιγαντιαία τομή στη μέχρι τότε "γραμμική" εξέλιξη του μεγάλου αντικαπιταλιστικού ρεύματος. Άλλωστε, η αυτόκλητη καθοδήγηση του "κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης", η οποία συγκροτήθηκε ως ένα είδος ρεφορμιστικής διεθνούς στο Πόρτο Αλέγκρε, είχε ήδη πολλά προβλήματα εξαιτίας της ολοφάνερης αποτυχίας της να το χειραγωγήσει. Και για να δικαιολογήσει την πολιτική ήττα και το ξεπέρασμά της από τα γενικευμένα συγκρουσιακά γεγονότα στη Γένοβα κατέφυγε στη γνωστή αθλιότητα της λάσπης και της "προβοκατορολογίας" σε βάρος των αναρχικών. Και ξαφνικά, πέρα από την αντιπαλότητα ανάμεσα στις ρεφορμιστικές και εξεγερσιακές τάσεις, το αντικαπιταλιστικό ρεύμα βρέθηκε, επιπλέον, μέσα στα νέφη της σκόνης και της σύγχυσης από την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων, τα διασταυρούμενα πυρά στον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" και την επίταση της κρατικής καταστολής στις δυτικές κοινωνίες.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η ανάπτυξη του αγώνα με βάση την αυτοοργάνωση και τη συλλογικοποίηση ενισχύει τη θέση των καταπιεσμένων στο πεδίο του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, προτάσσει τη δυναμική της εξέγερσης ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό, αναδεικνύοντας την ανάγκη της καταστροφής τους για την κοινωνική απελευθέρωση...

*