Στον κόσμο της διάχυτης κοινωνικής, ταξικής και φυλετικής ανισότητας που επιβάλουν τα αφεντικά, η εθνική προέλευση, το φύλο, η ηλικία, αποτελούν τους όρους για την ανάπτυξη πλαστών διαιρέσεων ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί αποτελούν μόνιμο εργαλείο στα χέρια των ισχυρών της γης για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Όταν η βία της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και των επιβαλλόμενων διαχωρισμών δεν αντιγυρίζεται από τους κυριαρχούμενους στους δυνάστες τους, τότε εκδηλώνεται με τη μορφή κανιβαλισμού που συχνά στρέφεται ενάντια στους πιο "αδύναμους".

Το φαινόμενο της κακοποίησης σε βάρος παιδιών και γυναικών δεν περιορίζεται στις χώρες του "τρίτου" κόσμου όπου η καπιταλιστική λαίλαπα της Δύσης έχει καταδικάσει ολόκληρους πληθυσμούς σε συνθήκες αναπόδραστης εξαθλίωσης και θανάτου, αλλά εκδηλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς και στο εσωτερικό της αναπτυγμένης δυτικής επικράτειας, όπου εκατομμύρια προλετάριοι "ζουν" κάτω από το ζυγό της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Κραυγαλέας αγριότητας περιστατικά, όπως αυτό του 5χρονου που κακοποιήθηκε σεξουαλικά και χτυπήθηκε μέχρι θανάτου από τον 39χρονο φίλο της μητέρας του στις 9 Σεπτέμβρη στην Ιεράπετρα της Κρήτης, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου στα πλαίσια μιας καθημερινής εφιαλτικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που συγκαλύπτεται από το στρατόπεδο των κυρίαρχων μέσα από την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων γύρω από το μύθο του "δυτικού πολιτισμού" και την ενθάρρυνση της κοινωνικής υποκρισίας που τρέφεται από τη λογική των αποδιοπομπαίων τράγων και των "μεμονωμένων περιστατικών".

Στην ελληνική επικράτεια, τα περιστατικά παιδικής κακοποίησης που αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων ανέρχονται σε εκατοντάδες. Ενώ πολλά παιδιά που έτυχε να γεννηθούν μέσα σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας -τα περισσότερα είναι παιδιά μεταναστών- βρίσκονται καθημερινά εκτεθειμένα στον εξευτελισμό και την αγριότητα: από τη σεξουαλική εκμετάλλευση, τη σωματική κακοποίηση, το εμπόριο οργάνων, τον εξαναγκασμό σε επαιτεία ή μισθωτή σκλαβιά μέχρι την απέλαση και τον εγκλεισμό σε "σωφρονιστικά" κολαστήρια, κέντρα κράτησης ή ιδρύματα.

Σύμφωνα με έκθεση που δημοσίευσε το Σεπτέμβρη του 2003 η UNICEF -οργανισμός που ενισχύει το ανθρωπιστικό προσωπείο των πλανητικών αφεντικών για τη συγκάλυψη των εγκλημάτων τους σε βάρος των καταπιεσμένων- 3.500 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από κακομεταχείριση σε 27 χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ. Αξίζει να σημειωθεί πως οι περισσότεροι θάνατοι σημειώνονται στους φτωχότερους πληθυσμούς κάθε χώρας ή περιοχής.

Παράλληλα, τα ποσοστά βίας σε βάρος των γυναικών αυξάνονται διαρκώς, αποτελώντας την πιο ωμή έκφραση της γυναικείας καταπίεσης μέσα στις σύγχρονες συνθήκες της καπιταλιστικής αγριότητας.

Ταυτόχρονα το γυναικείο σώμα είναι το κατεξοχήν εμπόρευμα στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της ελληνικής επικράτειας, όπου χιλιάδες μετανάστριες εξαναγκάζονται στην πορνεία και βιάζονται καθημερινά από πελάτες, μπάτσους και νταβατζήδες (το 2000 οι εξαναγκαστικά εκδιδόμενες γυναίκες υπολογίζονταν σε 19.400). Παγκόσμια, υπολογίζεται πως μία στις τρεις γυναίκες έχει ξυλοκοπηθεί, υποστεί βιασμό ή έχει κακοποιηθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Ενώ, σύμφωνα με στοιχεία που είχαν δημοσιευτεί πριν λίγα χρόνια για το σύνολο των 15 -τότε- κρατών της ΕΕ, πάνω από 600 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο -σχεδόν δύο την ημέρα- εξαιτίας της σεξιστικής κακοποίησης που έχουν υποστεί στο οικογενειακό περιβάλλον.

Το σπάσιμο της σιωπής, η δημιουργία συλλογικών σημείων αναφοράς, η αλληλεγγύη και ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι ο μόνος δρόμος για τη διάρρηξη της κοινωνικής απομόνωσης απέναντι στα εγκλήματα της κυριαρχίας. Ένας δρόμος που δεν μπορεί παρά να περάσει από την αποτίναξη κάθε σχέσης εξουσίας που υπαγορεύουν τα αφεντικά.

Ενάντια στη θυματοποίηση, ενάντια στο θάνατο της υποταγής, να εντείνουμε τον αγώνα για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία.

*