Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα δεν είναι παρά μια κορυφή στο παγόβουνο των καθημερινών θανάτων, διωγμών και ταπεινώσεων που υφίστανται άνθρωποι καταδιωγμένοι από τους πολέμους, τη φτώχεια και την καταπίεση όταν προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στο ευρωπαϊκό φρούριο.

Το κράτος και τα αφεντικά, με τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές και τους ρατσιστικούς νόμους, με τις μαζικές απελάσεις, τα ναρκοθετημένα σύνορα και τους εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τα σώματα ασφαλείας τους σε ρόλο ανρθωποκυνηγών και ανθρωποφυλάκων, με την επιβολή των αγριότερων μορφών εκμετάλλευσης, δολοφονούν τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Η εντεινόμενη βία που αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί πρόσφυγες και οι μετανάστες επιχειρείται να νομιμοποιηθεί μέσα από την επιβολή και την εμπέδωση ενός ειδικού καθεστώτος, που "σχετικοποιεί" την αξία της δικής τους ζωής.

Πρόκειται για ένα καθεστώς που βασίζεται στην αναγόρευση των προσφύγων και των μεταναστών σε "εσωτερικό εχθρό" - εν δυνάμει τρομοκράτες - μέσα στα τείχη της εμπόλεμης Δύσης, πράγμα που "επιτρέπει" στις αρχές από απαγωγές και ανακρίσεις-όπως συνέβη με πακιστανούς μετανάστες που απήχθησαν από πράκτορες στην Αθήνα τον Ιούλη, λίγες μέρες μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο- μέχρι και αορίστου χρόνου φυλακίσεις και απελάσεις ως αποτέλεσμα της κατάργησης ουσιαστικά του πολιτικού ασύλου, και πυροδοτεί την διάχυση της ρατσιστικής υστερίας στο όνομα της “ασφάλειας”.

Ειδικό καθεστώς όμως αποτελεί και η επίσημη πλέον -τόσο στους νόμους της Ε.Ε. συνολικά όσο του ελληνικού κράτους συγκεκριμένα- αντιμετώπιση των οικονομικών μεταναστών ως αναλώσιμων σκλάβων, όταν η παραμονή τους στην όποια ευρωπαϊκή χώρα εξαρτάται από χαρτιά που θα αποδεικνύουν συστηματική και εξαντλητική εργασία, και μπορεί να αναιρεθεί την οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά τους δεν τους χρειάζονται.

H άγρια καταπίεση και εκμετάλλευση που βιώνουν ήδη καθημερινά οι μετανάστες, και που γεγονότα όπως ο θάνατος των 11 κρατούμενων στο Άμστερνταμ αποτελούν τις πιο ωμές τους εκφράσεις, είναι ένα μέρος των συνολικότερων σχεδιασμών καταστολής και ελέγχου της κοινωνίας, είναι κομμάτι του κόσμου που επιφυλάσσουν τα αφεντικά για όλους τους προλετάριους, δοκιμάζοντας τις κοινωνικές αντοχές πάνω στους "ξένους"... Και απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, εκτός από τον αποτροπιασμό μας για τα εγκλήματα της εξουσίας, μακριά από μια θέση "φιλανθρωπικής" ευαισθητοποίησης που ταιριάζει σε προνομιούχους παρατηρητές του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, μακριά από θέσεις περί "ενσωμάτωσης" των μεταναστών και των προσφύγων σε μια υποταγμένη κοινωνία που θέλουν τα αφεντικά... πρέπει να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη μας, την κοινή δράση των καταπιεσμένων, ντόπιων και μεταναστών, και την αντεπίθεση στους θεσμούς και τους μηχανισμούς που σπέρνουν το θάνατο, καταπνίγουν την ελευθερία, στραγγαλίζουν την αξιοπρέπεια.

Δεν είναι όμως μόνο οι μετανάστες που δολοφονούνται στα κρατητήρια. Κανένας, είτε είναι ντόπιος είτε είναι μετανάστης, δεν είναι στο απυρόβλητο όταν βρεθεί στα χέρια των δυνάμεων ασφαλείας της Δημοκρατίας. Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι.

Στις 26 Ιούνη 2005, ο 36χρονος Βασίλης Καραλευθέρης κάηκε ζωντανός όταν τυλίχτηκε στις φλόγες το κελί του στην ασφάλεια Πτολεμαϊδας όπου παρέμενε κρατούμενος για κατοχή μικροποσότητας χασίς. Οι δεσμοφύλακες που δεν άνοιξαν την πόρτα του κελιού του παρά μόνο όταν έφτασε η πυροσβεστική, υποστήριξαν ότι επρόκειτο για αυτοκτονία. Αντίθετα, από τον ιατροδικαστή διαπιστώθηκε πως ο κρατούμενος πέθανε φορώντας χειροπέδες, όντας εντελώς ανήμπορος να αντιδράσει μπροστά στη φωτιά...

*