Ανεπιβεβαίωτες ή και ολότελα ανυπόστατες αποδείχτηκαν τελικά οι φήμες περί δολοφονικού ξυλοδαρμού ενός νέου από την αστυνομία στη Θεσσαλονίκη. Θα άξιζε ίσως να σταθούμε στις ευθύνες εκείνων απ΄όπου καταρχήν ξεπήδησαν αυτές οι φήμες στη Θεσσαλονίκη και μεταφέρθηκαν στην Αθήνα, εμφανιζόμενες σαν πληροφορίες τεκμηριωμένες με ντοκουμέντα (έγγραφα και φωτογραφίες) και μαρτυρίες “έγκυρων” προσώπων -οι οποίοι στη συνέχεια τα γύρισαν- αλλά υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα να μας προβληματίσουν.

Η κινητοποίηση ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, έστω και με βάση φήμες περί κρατικής δολοφονίας, κατέδειξε σίγουρα υγιή ανακλαστικά. Κι ανησύχησε τόσο το κράτος ώστε να σπεύσουν επίσημα τόσο η αστυνομία όσο και η ιατροδικαστική υπηρεσία να διαψεύσουν την φημολογία προκειμένου να αποτραπούν οι αναμενόμενες εκρηκτικές εξελίξεις.

Η εκδήλωση όμως αυτών των υγιών ανακλαστικών είναι η θετική πλευρά αυτής της ιστορίας διότι υπάρχει και η αρνητική, καθώς φάνηκε ότι για να υπάρξει μια πλατιά κινητοποίηση χρειάζεται ως αναγκαία προϋπόθεση να υπάρχει η βαριά σκιά του θανάτου. Πράγμα που θα έπρεπε να προβληματίζει αφού στο χρόνο που εκδηλώθηκε μια τέτοια πλατιά κινητοποίηση για μια υποτιθέμενη κρατική δολοφονία υπάρχει ουσιαστικά αδράνεια μπροστά σε μια ολόκληρη σειρά πραγματικών περιστατικών, με σοβαρότατους τραυματισμούς νεολαίων κι αγωνιστών από επιθέσεις παρακρατικών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η αντιφασιστική πορεία των 2.500 ανθρώπων χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους όχι σαν εφαλτήριο για συνέχεια των κινητοποιήσεων αλλά σαν άλλοθι αδράνειας κι αξεπέραστο μέτρο σύγκρισης ώστε να αναστέλλεται κάθε βήμα κινηματικής κινητοποίησης. Ας μην ξεχνάμε όμως πως εκείνη η πορεία έγινε αφού είχε ήδη χυθεί αρκετό αίμα και βασίστηκε στα ανακλαστικά του κόσμου σαν απάντηση σε μια δολοφονική επίθεση στην οποία από τύχη δεν υπήρχε νεκρός. Για όποιον λοιπόν θεωρεί ότι για να συμμετάσχει σε μια συλλογική κινητοποίηση θα πρέπει αυτή να είναι ανάλογη με εκείνη της μεγάλης πορείας στις 19 Μάη, αυτό σημαίνει πρακτικά πως δέχεται να περιμένει αδρανής πότε θα ξαναχυθεί αίμα.

Ας μην αυταπατώμαστε όμως με “ανούσια όνειρα και ψέματα...” Οι ευθύνες είναι μεγάλες, κι αν είναι φυσικό να προσβλέπει κανείς στα ανακλαστικά του όταν καταλαμβάνεται εξ απίνης μετά από αναπάντεχα γεγονότα, δεν είναι φυσικό το να περιμένει απαθής και να επαφίεται στα ανακλαστικά του μπροστά σε επαπειλούμενα γεγονότα.

Κι ακόμα μεγαλύτερη είναι βέβαια η ευθύνη όταν, αντί αλληλεγγύης, συνοδεύει κανείς τις επιθέσεις των παρακρατικών σε συντρόφους με τις δικές του...

*