ΝΕΑ ΔΙΚΗ ΠΑΡΩΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
Ξεκίνησε την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2005 στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού η δεύτερη δίκη των κατηγορούμενων ως μελών της 17Ν.
Όπως είχαμε γράψει εκείνο το καλοκαίρι του 2002, η λεγόμενη “εξάρθρωση” της ΕΟ17Ν σηματοδοτούσε και συμβολικά το τέλος της λεγόμενης μεταπολίτευσης στην οποία εμφανίστηκε αυτή η οργάνωση και ομολογουμένως τη σημάδεψε. Η περίοδος της μεταπολίτευσης ολοκληρώθηκε με την επίτευξη σε μεγάλο βαθμό τόσο των βασικών στοχεύσεων των αφεντικών όσο και της καταστροφής των κοινωνικών και ταξικών αντιπάλων που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε αυτές. Στρατηγική σημασία στην επίτευξη αυτών των στοχεύσεων έπαιξε το ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε και το κύριο βάρος τους ως πολιτική διαχείριση με την αλλαγή του 1981 κι έκτοτε, αλλά και η ευθυγράμμιση του ΚΚΕ στο μεταπολιτευτικό αστικό καθεστώς ως αριστερός του προμαχώνας απέναντι στις πιο προωθημένες ταξικές και κοινωνικές αντιστάσεις.
Ας αναφέρουμε ότι σε αυτή την περίοδο πραγματοποιήθηκε ένας εκτεταμένος καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός και η πλήρης συσσωμάτωση του ελληνικού κράτους στους δυτικοευρωπαϊκούς θεσμούς και μηχανισμούς, καθώς και μια ευρεία πολιτική συναίνεση με την ενσωμάτωση της αριστεράς ως συστατικού στοιχείου στο καθεστώς με τη λεγόμενη “εθνική συμφιλίωση”, τον εκδημοκρατισμό και την άρση των αχρείαστων πια συνεπειών και των επίφοβων διχαστικών διακρίσεων του εμφύλιου πολέμου και της μετεμφυλιακής περιόδου.
Με άλλα λόγια, το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου σημαίνει την πλήρη επικράτηση του αστικού εκδημοκρατισμού και του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού, την επιβολή της κραυγάζουσας συναίνεσης στην επελαύνουσα κρατική τρομοκρατία και τη θριαμβευτική αποκάλυψη μιας αποκρουστικής ολοκληρωτικής δημοκρατίας.
Να σημειωθεί ότι αυτή η κατίσχυση της ολοκληρωτικής δημοκρατίας έναντι των ένοπλων αντιπάλων της, καθώς και οι έμπρακτες απειλές για τους αρνητές και τους αμφισβητίες της, συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο την ίδια εποχή που, με αφορμή την 11η Σεπτέμβρη, έχει εξαπολυθεί
και επίσημα ο αποκαλούμενος “παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” για τη συντριβή των πάσης φύσεως αντιπάλων της κυριαρχίας τόσο στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων όσο και στην καπιταλιστική περιφέρεια. Κι είναι αυτή η τρομοκρατική επίθεση της δημοκρατίας που εξαπολύεται στην Ελλάδα, η επέκταση της παγκόσμιας “αντιτρομοκρατικής εκστρατείας” που σαρώνει τον πλανήτη από άκρη σε άκρη του.Στο εσωτερικό του ελλαδικού χώρου, η εξοντωτική επίθεση τόσο κατά των εμπλεκόμενων από την εξουσία στην υπόθεση της 17Ν όσο και στην ιστορία της οργάνωσης, αποτελεί αιχμή μιας γενικευμένης επίθεσης των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών για την υποταγή της κοινωνίας στην πολιτική-ιδεολογική κυριαρχία τους και τους σχεδιασμούς τους, καθώς και για την απαξίωση και το ξερίζωμα των αγώνων και των αντιστάσεων που ξεπήδησαν μέσα από αυτή την τελευταία 30ετία.
Μια επίθεση που αποκαλύπτεται ανάγλυφα τόσο από τις εμφυλιοπολεμικές μεθοδεύσεις και τις τακτικές που ακολουθήθηκαν για την “εξάρθρωση” της 17Ν -μιας οργάνωσης που στοίχειωσε στους εφιάλτες των εξουσιαστών για 27 χρόνια, η οποία όμως ούτως ή άλλως βρισκόταν από καιρό σε φθίνουσα πορεία-, όσο και από την εξοντωτική μεταχείριση των ανθρώπων που βρέθηκαν στους βρόγχους των ειδικών κατασταλτικών μηχανισμών της ολοκληρωτικής δημοκρατίας και των αγγλοαμερικανών συμμάχων της: Ξεκινώντας από τη νομιμοποίηση ουσιαστικά των βασανιστηρίων (με κορυφαίο κι αποτρόπαιο παράδειγμα το βασανισμό του σχεδόν ετοιμοθάνατου τότε Σάββα Ξηρού στον Ευαγγελισμό), τις ανακρίσεις των συλλαμβανόμενων μέσα σε συνθήκες απομόνωσης με εκβιασμούς και απειλές για την τύχη των συγγενών τους που βρέθηκαν σε κατάσταση ομηρίας, την επιβολή και την επιβράβευση της κατάδοσης και της συνεργασίας με τις αρχές, καταστρατηγώντας κι αυτό ακόμα το αστικό θέσφατο “ένοχος ένοχον ου ποιεί”, την κράτηση των συλληφθέντων κάτω από ειδικές, εξοντωτικές συνθήκες απομόνωσης, και φτάνοντας στην προαποφασισμένη καταδίκη τους σε μια δίκη παρωδία που διεξήχθη σε ένα έκτακτο στρατοδικείο (ή μάλλον καλύτερα δημοκρατοδικείο), μακριά
από τη δημοσιότητα, με βάση ειδικό τρομονόμο, από διορισμένους δικαστές, με τη συνδρομή μιας στρατιάς πρακτόρων και εκπαιδευμένων ψευδομαρτύρων κατηγορίας.Μια δίκη παρωδία που επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά, με προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, την απαξίωση της ιστορίας της 17Ν αλλά και την τελεσίδικη ποινική εξόντωση όσων αντιμετώπισαν το τρομοδικείο με αξιοπρέπεια και δεν αποδέχτηκαν τους ρόλους που τους αποδόθηκαν μέσα από τις αστυνομικοδικαστικές κατασκευές.
Η νέα δίκη διεξάγεται μέσα σε ένα κλίμα αναζωπύρωσης της τρομοϋστερίας από τα ΜΜΕ και επίτασης της κρατικής καταστολής, καθώς έχουμε την παράλληλη παραπομπή του Κ. Αβραμίδη σαν μέλους της 17Ν γιατί …διοργάνωνε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, τη δίωξη βάσει του τρομονόμου, των Π. Ασπιώτη, Π. Καρασαρίνη και Γ. Καλαϊτζίδη, την ενοχοποίηση κάθε εκδήλωσης κοινωνικής αντίστασης και αλληλεγγύης, την ασφυκτική αστυνόμευση της δημόσιας και της προσωπικής ζωής (με τις πανταχού παρούσες δυνάμεις κατοχής της αστυνομίας, τις κάμερες και τις υποκλοπές των τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών επικοινωνιών).
Οι πρωτόδικες ποινές των κατηγορούμενων που οδηγούνται ξανά στο ειδικό δικαστήριο είναι: Αλ. Γιωτόπουλος: 21 ισόβια και 25 χρόνια, Δημ. Κουφοντίνας: 13 ισόβια και 25 χρόνια, Χρ. Ξηρός: 10 ισόβια και 25 χρόνια, Σ. Ξηρός: 6 ισόβια και 25 χρόνια, Βασ. Τζωρτζάτος: 4 ισόβια και 25 χρόνια, Ηρ. Κωστάρης: ισόβια και 25 χρόνια, Πάτρ. Τσελέντης: 25χρόνια, Σ. Κονδύλης: 25χρόνια, Β. Ξηρός: 25 χρόνια, Κ. Καρατσώλης: 25 χρόνια, Θ. Σερίφης: 17 χρόνια, Δ. Γεωργιάδης: 9 χρόνια, Ν. Παπαναστασίου: 8 χρόνια. Κατηγορούμενοι είναι επίσης και οι Κ. Τέλλιος: 25 χρόνια και Π. Σερίφης: 8 χρόνια που είναι ελεύθεροι με όρους, ενώ κατηγορούμενοι είναι και πάλι ο Γ. Σερίφης και η Α. Σωτηροπούλου που πρωτόδικα απαλλάχθηκαν αλλά ξαναδικάζονται μετά από έφεση του εισαγγελέα.
Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι κατηγορούμενοι, βρισκόμενοι σε διαφορετική θέση απέναντι στην υπόθεση της 17Ν, προσέρχονται με βάση διαφορετικές πολιτικές και υπερασπιστικές γραμμές. Υπάρχουν κατηγορούμενοι που αγωνίζονται για την πλήρη απαλλαγή τους, επειδή δεν έχουν σχέση με τη 17Ν και τις πράξεις της, όπως ο καταδικασμένος για “ηθική αυτουργία” Αλέξ. Γιωτόπουλος (καταδικάστηκε με μοναδικό υπαρκτό στοιχείο μια βόμβα που έβαλε στην πρεσβεία των ΗΠΑ το 1972!). Κατηγορούμενοι που αναλαμβάνουν πολιτικές ευθύνες για τη 17Ν, εξολοκλήρου όπως ο Δημ. Κουφοντίνας, ή μερικώς για την περιορισμένη συμμετοχή τους στην οργάνωση και αγωνίζονται για την προάσπιση της ιστορίας της. Κατηγορούμενοι που αγωνίζονται για την απαλλαγή τους από τις εξοντωτικές ποινές που τους επιβλήθηκαν, όχι για την περιορισμένη συμμετοχή τους στη 17Ν αλλά εξαιτίας της στάσης τους απέναντι στο δικαστήριο. Κατηγορούμενοι μεταμελημένοι και συνεργαζόμενοι που προσδοκούν την επιεική μεταχείρισή τους, όπως
οι Τσελέντης, Κονδύλης και Τέλλιος. Και τέλος οι Γιάννης Σερίφης και Αγγ. Σωτηροπούλου, που κατόπιν της εισαγγελικής έφεσης στην αθώωσή τους ξαναβρέθηκαν κατηγορούμενοι και αγωνίζονται εκ νέου για την απαλλαγή τους.Είναι αλήθεια πως οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και τα ΜΜΕ ανέδειξαν τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων και επένδυσαν πάνω σε αυτές, το χειρότερο όμως είναι ότι το ίδιο έγινε και από μέρους του “κινήματος αλληλεγγύης”. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό και είναι ορατό στην έλλειψη διαθεσιμότητας να αναληφθούν ή να στηριχθούν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης όπως είχε γίνει παλιότερα. Οι ευθύνες για αυτή τη συρρίκνωση και την οριακή αποδυνάμωση του αγώνα αλληλεγγύης αναλογούν σε όλους όσοι συμμετείχαν, βαραίνουν όμως κυρίως εκείνους τους παράγοντες που σε κρίσιμες στιγμές προσπάθησαν να τον ελέγξουν και να τον κατευθύνουν.
Κλείνοντας, να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς όλους ανεξαιρέτως όσοι στέκονται αγωνιστικά και αξιοπρεπώς απέναντι στο ειδικό δικαστήριο, και να επαναλάβουμε ότι οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες δεν μπορούν να συλληφθούν και να δικαστούν από τα αφεντικά και τους λακέδες τους. Ο αγώνας συνεχίζεται...
ΚτΚ
*