Η επιλογή της απεργίας πείνας είναι η έσχατη πολιτική επιλογή για τη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Στόχος της δεν είναι τίποτα άλλο παρά να υπερασπιστούμε την ύπαρξή μας εναντία σε κάθε καταπίεση και εξουσία. Μετά από πολλά χρόνια πολιτικής ομηρίας και καταπίεσης από το ελληνικό κράτος, αποφάσισα για δεύτερη φορά να ξεκινήσω απεργία πείνας και να διαλέξω αυτό το δρόμο θέτοντας και τη ζωή μου σε κίνδυνο, μέσα σε μια κοινωνία αδιάφορη, όπου στόχος είναι η κατανάλωση, η ατομικότητα και πώς θα περάσεις καλά αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω σου.

Εδώ και πολλά χρόνια, σε κάθε προσπάθεια που έκανα να πάρω το πολιτικό άσυλο και με τα στοιχεία που έχω (αυτά που υπάρχουν στο φάκελό μου που βρίσκεται στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης) προκύπτει ότι δικαιούμαι το πολιτικό άσυλο και την ελληνική υπηκοότητα, αλλά ο τωρινός Υπουργός Δημόσιας Τάξης και οι προηγούμενοι υπουργοί που περάσανε μέχρι σήμερα, δεν δέχτηκαν να υπογράψουν. Καταπατώντας όπως κάνουν πάντα, τους νόμους που οι ίδιοι έχουν φτιάξει.

Η επιλογή της απεργίας πείνας δεν είναι μια πράξη αδυναμίας και απελπισίας. Eίναι ένας τρόπος αγώνα που θα φέρει σημαντικά αποτελέσματα στο χώρο των Μεταναστών και Προσφύγων, αλλά και στους ανθρώπους που θα δώσουν την αλληλεγγύη τους.

Η απεργία πείνας είναι μια επιλογή πολιτικής αντιπαράθεσης στο μέτωπο που το κράτος έχει ανοίξει εδώ και χρόνια εναντία στους Μετανάστες και Πρόσφυγες, καταπατώντας καθημερινά τα δικαιώματά τους (βασανίζοντας, φυλακίζοντας, βάζοντας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που μας θυμίζουν τα στρατόπεδα της εποχής του Χίτλερ).

Μπορείτε και μπορούμε να πούμε ότι αξίζει για ένα κωλόχαρτο να πεθάνει ή να μείνει ανάπηρος ένας άνθρωπος; Το ζήτημα δεν είναι απλά το πολιτικό άσυλο, αλλά η πολιτική καταπίεση που ασκείται από το ελληνικό κράτος εναντίον μου, πιέζοντάς με να μην ασχολούμαι με τα κοινωνικά και τα πολιτικά προβλήματα. Mε απλά λόγια μου λένε ''ή θα σταματήσεις με αυτά ή θα σε τιμωρούμε μια ζωή''.

Εγώ έχω διαλέξει το δρόμο μου και εκεί θα προχωρήσω. Όπως οι εξουσιαστές και οι καταπιεστές έχουν διαλέξει το δρόμο τους, έτσι και η σύγκρουση μαζί τους αποτελεί μονόδρομο για κάθε άνθρωπο με αξιοπρέπεια. Ούτε έχω μετανιώσει γι’ αυτά που έχω κάνει στο παρελθόν (σε Τουρκία και Ελλάδα) και ούτε θα μετανιώσω γι΄ αυτά που θα κάνω τώρα και στο μέλλον. Για αυτό είμαι αντιμέτωπος με τόση καταπίεση.

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης (1951), όταν ένα άτομο που βρίσκεται εκτός της χώρας καταγωγής του ή του τόπου κατοικίας του έχει δικαιολογημένο φόβο δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα ή λόγω πολιτικών πεποιθήσεων και εξαιτίας αυτού του φόβου δίωξης αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να επιστρέψει στη χώρα του, δικαιούται πολιτικό άσυλο.

H Eλλάδα αποτελεί ένα φυσικό σταυροδρόμι, ένα αναγκαστικό πέρασμα για τα καραβάνια των προσφύγων. Όμως το άσυλο δίνεται με το σταγονόμετρο στους επιζήσαντες εξόριστους, μέσα από πολύπλοκες και απαγορευτικές στην ουσία τους γραφειοκρατικές διαδικασίες. Oι αιτήσεις για άσυλο απορρίπτονται από το κράτος μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εκκρεμότητας ή αναμονής και οι πρόσφυγες απειλούνται με απέλαση. H Eλλάδα είναι η τελευταία χώρα της ''πολιτισμένης'' EE στη χορήγηση πολιτικού ασύλου (0,3% των αιτήσεων γίνονται αποδεκτές). Mπορούμε να πούμε ότι το ελληνικό κράτος στην πράξη έχει καταργήσει εδώ και χρόνια το πολιτικό άσυλο. Mπορούμε να πούμε ότι οι πολιτικοί πρόσφυγες στην Eλλάδα κρατιούνται σαν όμηροι. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα (ιατρική περίθαλψη, εκπαίδευση, δουλειά κλπ).

Eκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες από διάφορες χώρες, που περιμένουν την απέλασή τους, κρατούνται για μήνες στις φυλακές σε άθλιες συνθήκες. Mετανάστες και πρόσφυγες που διαμαρτύρονται γι’ αυτή την κατάσταση έχουν κάνει πολλές φορές απεργία πείνας. Oι παράνομες και βάρβαρες πράξεις ενάντια στα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών αυξάνονται συνεχώς. H απέλαση διωγμένων, λόγω πολέμου, πολιτικών προσφύγων, χωρίς καν να εξετασθούν οι αιτήσεις τους για άσυλο, η εγκατάλειψη των πολιτικών κρατούμενων μέσα στο χειμώνα σε εγκαταλειμμένα στρατόπεδα, οι δολοφονίες μεταναστών από σφαίρες μπάτσων μπροστά στα μάτια του κόσμου έχουν γίνει πλέον συνηθισμένες πράξεις.

*