Από τα μαχαίρια των παρακρατικών φασιστοειδών ως τις σφαίρες των μπάτσων της δημοκρατίας, η επιθετικότητα του κράτους στοχεύει με δολοφονικό τρόπο όσους αντιστέκονται στους σχεδιασμούς του.

Μετά το συντονισμένο πογκρόμ αστυνομίας και φασιστών εναντίον Αλβανών μεταναστών στις 4 Σεπτέμβρη 2004, με έναν νεκρό και δεκάδες τραυματίες, σημειώθηκαν μια σειρά δολοφονικών φασιστικών επιθέσεων σε αναρχικούς - αντιεξουσιαστές, σε μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες, όπως και σε κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους.

Στις 30 Μάρτη, ημέρα του ποδοσφαιρικού αγώνα Ελλάδας-Αλβανίας, φασιστοειδή που επέβαιναν σε μηχανάκια και συνοδεύονταν από αστυνομικούς της ομάδας Ζ επιχείρησαν να φτάσουν έξω από την κατάληψη Villa Amalias εκτοξεύοντας μολότοφ. Κυνηγήθηκαν από συντρόφους και στη συνέχεια η κατάληψη κυκλώθηκε από ΜΑΤ που έριξαν δακρυγόνα. Λίγο αργότερα, στα Εξάρχεια όπου είχαν προηγηθεί συγκρούσεις αναρχικών με την αστυνομία και όταν πια η περιοχή βρισκόταν υπό κατοχή, τα φασιστοειδή έκαναν την εμφάνιση τους συνοδευόμενα από τα ΜΑΤ.

Στις 7 Απρίλη συμμορία φασιστών οπλισμένων με λοστούς και μαχαίρια εισέβαλε στη Φιλοσοφική σχολή Αθήνας, τραυμάτισε δυο φοιτήτριες και μαχαίρωσε έναν μικροπωλητή.

Στις 19 Απρίλη ομάδα 15 φασιστών επιτέθηκε με μολότοφ και μαχαίρια στην κατάληψη της Λ. Καραγιάννη. Κατά την επίθεση και την συμπλοκή που ακολούθησε έξω από την κατάληψη τραυματίστηκαν ένας σύντροφος και μια συντρόφισσα.

Παράλληλα ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ έχουν μια διαρκή εκφοβιστική παρουσία γύρω από αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης όπως καταλήψεις και πολιτικά στέκια, ενώ συμμορίες ασφαλιτών πραγματοποιούν καθημερινά ασφυκτικές παρακολουθήσεις κοινωνικών χώρων και "παρενοχλήσεις" για την τρομοκράτηση αγωνιστών.

Αυτές οι επιθέσεις αποτελούν ένα ακόμη βήμα της κρατικής επιθετικότητας που εκδηλώνεται με την αύξηση των ποσοστών βίας ενάντια σε αγωνιστές, πολιτικούς - κοινωνικούς χώρους και μετανάστες, η οποία ακολουθεί την αναβάθμιση του νομικού, κατασταλτικού και ιδεολογικού οπλοστασίου του κράτους με τους τρομονόμους, τη θεσμοποίηση των λευκών κελιών και των βασανιστηρίων, τις κάμερες, την ένταση της επιτήρησης, του ελέγχου και της καταστολής, προωθώντας συγχρόνως τα ιδεολογήματα της ασφάλειας και του εθνικισμού. Να σημειωθεί επίσης ότι οι επιθέσεις των φασιστοειδών ενάντια στους μετανάστες έρχονται παράλληλα με ένα νέο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο που εντείνει την επιθετικότητα του κράτους και οδηγεί στην απέλαση χιλιάδων ανθρώπων.

Στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους βρίσκονται όσοι αντιστέκονται και διατηρούν ανοιχτά τα μέτωπα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Αυτό που επιχειρείται να χτυπηθεί είναι η αντίληψη αγώνα που προωθεί τη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.

Οι αναρχικοί βρεθήκαμε σε κάθε μέτωπο αυτού του πολέμου δημιουργώντας συνθήκες ρήξης με το καθεστώς αναπτύσσοντας αδιαμεσολάβητους αγώνες αντίστασης και εκφράζοντας την οργή ευρύτερων κοινωνικών κομματιών. Τέτοιοι αγώνες αναπτύχθηκαν ενάντια στην εγχώρια εκδοχή της "αντι"τρομοκρατικής εκστρατείας και για την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, ενάντια στη νέα "μεγάλη ιδέα" της Ολυμπιάδας, και έμπρακτης αλληλεγγύης στους μετανάστες, όπως ήταν η οργισμένη επίθεση αναρχικών και αντιεξουσιαστών στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα.

Καμία επίθεση των κρατικών και παρακρατικών συμμοριών δεν θα ανακόψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, δεν θα κάμψει τη συσπείρωση, την αλληλεγγύη και τη θέληση για αγώνα.

*