Πρόκειται για την επίθεση των κυρίαρχων τόσο στην καπιταλιστική περιφέρεια -με την άγρια οικονομική εκμετάλλευση που καταδικάζει ολόκληρους πληθυσμούς στην πείνα, τις επιδημίες και το θάνατο, με τις μαζικές δολοφονίες και την εξαθλίωση της στρατιωτικής κατοχής και των πολεμικών επιχειρήσεων- όσο και στις μητροπόλεις, με τη συνεχή όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Τα ντόπια πολιτικό-οικονομικά αφεντικά, κατέχοντας το δικό τους ρόλο σε αυτή την επιθετική διαδικασία, πρωταγωνιστούν στην οικονομική διείσδυση και λεηλασία της περιοχής των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου δημιουργώντας τη δική τους καπιταλιστική περιφέρεια. Ενώ παράλληλα προωθούν συνεχείς διαδικασίες αναδιάρθρωσης στο εσωτερικό, κλιμακώνοντας την επίθεσή τους σε βάρος των ντόπιων και μεταναστών καταπιεσμένων.

Η εξέγερση της Πρωτομαγιάς του 1886 στο Σικάγο, με το ιδιαίτερο περιεχόμενό της -δηλαδή τη ριζοσπαστική σύνδεση μιας επιμέρους διεκδίκησης, όπως εκείνη του οχτάωρου, με μια συνολική κοινωνική κριτική του καπιταλισμού- και το συμβολισμό της, είναι πάντοτε επίκαιρη και αναδεικνύει την αναγκαιότητα των εξεγερτικών προταγμάτων και πρακτικών σήμερα. Η εξέγερση των εργατών του Σικάγο, 119 χρόνια μετά, δείχνει το δρόμο που έχουν να ακολουθήσουν και σήμερα οι προλετάριοι για να σπάσουν τη μέγγενη του κράτους και του καπιταλισμού, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η επίθεση του κράτους και των αφεντικών στην κοινωνία εκφράζεται με ιδιαίτερη ένταση μέσα στους χώρους δουλειάς. Η "μαύρη" - ανασφάλιστη εργασία, η σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, η απελευθέρωση του ωραρίου, οι εξατομικευμένες σχέσεις εργασίας, η "εθελοντική" - άμισθη εργασία, η επιτήρηση και ο έλεγχος μέσα στους χώρους δουλειάς, διαμορφώνουν συνεχώς ένα σκληρότερο μοντέλο εργασιακής σκλαβιάς. Ένα μοντέλο που χαρακτηρίζεται από την ελαστικοποίηση της εργασίας εντείνοντας τον εκβιασμό της για την επιβίωση εκατομμυρίων εργατών, υποαπασχολούμενων, ανέργων, αντιμετωπίζοντάς τους σαν αναλώσιμες μονάδες παραγωγής και κατανάλωσης.

Την πιο ωμή έκφραση της βίας που παράγει η μισθωτή σκλαβιά αποτελούν τα "εργατικά ατυχήματα". Αυτή είναι η ορολογία που χρησιμοποιούν τα αφεντικά και οι εργατοπατέρες για να βαφτίσουν τους εκατοντάδες ακρωτηριασμούς και τις δεκάδες δολοφονίες εργατών κάθε χρόνο στο βωμό του κέρδους, της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας.

Με ιδιαίτερη ένταση δέχονται την επίθεση των αφεντικών και οι μετανάστες, ένα ευάλωτο κοινωνικό κομμάτι, που κυνηγημένο φεύγει από την περιφέρεια για να φτάσει στους "πρωτοκοσμικούς παραδείσους". Οι μετανάστες βιώνουν τη βασική αρχή που διέπει την αντί - Μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους, που είναι η βαρβαρότητα των βασανισμών, των ταπεινώσεων και του θανάτου, στα ναρκοπέδια του Έβρου, στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αστυνομικά μπλόκα και τμήματα.

Έτσι χιλιάδες μετανάστες σε ολόκληρη την επικράτεια του ελληνικού κράτους προσπαθούν να επιβιώσουν υπό το καθεστώς της ανά πάσα στιγμής απέλασής τους, του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας -όπως των μεταναστριών που οδηγούνται στην πορνεία-, της τρομοκρατίας των έμμισθων φρουρών της τάξης, της τρομοκρατίας του ρατσισμού που παράγει η κυρίαρχη ιδεολογία, ώστε να καθιστά αυτό το κομμάτι των προλετάριων ως το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο της κοινωνίας.

Παράλληλα, επιστρατεύονται μηχανισμοί προπαγάνδας και χειραγώγησης καλλιεργώντας ιδεολογήματα, όπως αυτά του εθνικισμού και του ρατσισμού, για την απόσπαση συναίνεσης και την επιβολή ενός καθεστώτος σιωπής στην κοινωνία για τα καθημερινά εγκλήματα του κράτους και των αφεντικών εις βάρος της. Ενώ ενσωματωμένοι θεσμοί στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα, όπως κόμματα και συνδικάτα, όταν δε σιωπούν για τα εγκλήματα αυτά, λειτουργούν εκτονωτικά, αποσυμπιεστικά και πολλές φορές κατασταλτικά εκεί όπου συσσωρεύεται η οργή των καταπιεσμένων και δημιουργούνται οι συνθήκες διάρρηξης της ειρήνης με τα αφεντικά.

Αντιστεκόμενοι στα σχέδια των αφεντικών και δρώντας ανταγωνιστικά σε κάθε συνδικαλιστική και κομματική χειραγώγηση, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε κοινωνικό χώρο, την αλληλεγγύη των προλετάριων, ντόπιων και μεταναστών, την αντίσταση και το σαμποτάζ σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Ο αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο είναι αγώνας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι αγώνας για την ελευθερία.

*