Αναρχικό Δελτίο, νο 33, Φλεβάρης/Μάρτης 2005

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ

Μετά τις τρομακτικές καταγγελίες και τα ντοκουμέντα για τα ανατριχιαστικά βασανιστήρια κάθε είδους στα οποία οι αμερικανοί υπέβαλαν τους ιρακινούς κρατούμενους στη φυλακή του Αμπού Γκράιμπ, πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα μια σειρά καταγγελίες για φρικτά βασανιστήρια ιρακινών από βρετανούς και δανούς στρατιωτικούς, συγκλονίζοντας για μια ακόμα φορά όσους εξακολουθούν να παραμένουν ανυποψίαστοι.

Οι καταγγελίες συνοδεύονταν από φωτογραφικά ντοκουμέντα βασανισμών, σεξουαλικών κακοποιήσεων και εξευτελισμών που τα επίσημα ΜΜΕ απέφυγαν να αναμεταδώσουν και ουσιαστικά τα απέκρυψαν. “Όλος ο κόσμος θεωρεί ότι οι φωτογραφίες είναι απεχθείς και αποκρουστικές. Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις για να τις περιγράψει κανείς", δήλωσε ο Τ. Μπλερ στις 19 Γενάρη και για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις σε βάρος του κατοχικού στρατού πρόσθεσε πως η πλειοψηφία των 65.000 βρετανών στο Ιράκ "δείχνουν θάρρος και τιμούν τη χώρα αυτή"!

Στο μεταξύ, κι ενώ αποκαλύπτονταν τα βασανιστήρια που έκαναν οι βρετανοί στο Bread Basket (μια εγκατάσταση στη Βασόρα που χρησιμοποιείται ως κρατητήριο), τον περασμένο Γενάρη, εκδικάστηκε από στρατοδικείο στο Τέξας των ΗΠΑ η υπόθεση των βασανιστηρίων στο Αμπού Γκράιμπ και καταδικάστηκε ως ένοχος σε 10ετή φυλάκιση ένας στρατιώτης, ο Τσαρλς Γκρέινερ. Mία και μόνη ουσιαστικά καταδίκη, κι αυτή ενός κατώτερου στρατιωτικού, για τα αδιανόητα αίσχη στο Αμπού Γκράιμπ. Σύμφωνα μάλιστα με τη δήλωση του δικηγόρου του, δεν υπήρχε τίποτα το μεμπτό στο να στοιβάζονται γυμνοί οι ιρακινοί κρατούμενοι ο ένας πάνω στον άλλον ή να σέρνονται με λουρί: “Παντού στις ΗΠΑ, οι μαζορέτες σχηματίζουν πυραμίδες. Δεν πρόκειται για βασανιστήριο” είπε, αναφερόμενος στις φωτογραφίες που εμφάνιζαν γυμνούς ιρακινούς κρατούμενους στοιβαγμένους ώστε να σχηματίζουν πυραμίδα. Ο δικηγόρος συνέκρινε τη φωτογραφία με τα ακροβατικά που πραγματοποιούν οι μαζορέτες στα διαλείμματα αθλητικών αγώνων. Σύμφωνα με τον ίδιο, το να τοποθετούνται κατ’ αυτό τον τρόπο οι κρατούμενοι μπορεί να αποτελεί “μία τεχνική ελέγχου τους”. Ο πελάτης του ποζάρει στις φωτογραφίες χαμογελαστός μπροστά από αυτούς τους ταπεινωτικούς σωρούς των βασανισμένων, ενώ σε άλλες, η οπλίτης Λίντι Ίνγκλαντ -που απόκτησε παιδί με τον Γκρέινερ- εμφανίζεται να σέρνει με λουρί ένα γυμνό κρατούμενο...

Στο ίδιο στρατοδικείο, στο Fort Hood του Τέξας στις 7 Φλεβάρη, ο αμερικανός λοχίας Τζάβαλ Ντέιβις δήλωσε ένοχος και καταδικάστηκε σε φυλάκιση έξι μηνών και απόταξη από το στρατό για κακομεταχείριση κρατουμένων στη φυλακή του Αμπού Γκράιμπ και για ψευδείς δηλώσεις όταν δημοσιοποιήθηκαν οι φωτογραφίες των βασανισμών. Ο Ντέιβις παραδέχτηκε ότι συνέθλιψε τα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών επτά κρατουμένων την ώρα που ήταν δεμένοι και καλυμμένοι με κουκούλες στα κεφάλια...

Οι βρετανοί, διαβεβαιώνοντας και αυτοί ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, κατηγόρησαν τρεις δικούς τους στρατιώτες για τα βασανιστήρια στο Bread Basket, ενώ τον περασμένο Γενάρη επίσης ανακοινώθηκε ότι μια δανέζα αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών, η λοχαγός Ανεμέτε Χόμελ, και τέσσερα μέλη της στρατιωτικής αστυνομίας κατηγορήθηκαν για κακοποίηση ιρακινών κρατουμένων κατά τις ανακρίσεις που πραγματοποίησαν πέρυσι τον Ιούλιο στο νότιο Ιράκ, όπου η Δανία διατηρεί κατοχική δύναμη από περίπου 500 στρατιώτες. Και σε αυτή την περίπτωση βέβαια, τα περιστατικά θεωρήθηκαν “μεμονωμένα”.

Δεν πρόκειται όμως για μεμονωμένα περιστατικά και πέρα από την κτηνωδία που χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς τη δραστηριότητα του κράτους και μηχανισμών όπως ο στρατός, και μάλιστα εν καιρώ πολέμου, υπάρχουν πλήθος ντοκουμέντα, μαρτυρίες και καταγγελίες ότι τα βασανιστήρια αποτελούν συγκεκριμένη τακτική που ασκείται στα πλαίσια του “αντι”τρομοκρατικού πολέμου μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001 και διεξάγονται σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραψαν πρόσφατα για τις σκληρές μεθόδους που εφαρμόζει η CIA πάνω στους συλληφθέντες ως στελέχη της Αλ Κάιντα, αναφέροντας μάλιστα ότι χρησιμοποίησε μία τεχνική που λέγεται "σανίδα νερού" για να ανακρίνει τον Χαλίντ Σεϊχ Μοχάμεντ που θεωρήθηκε ως ο εγκέφαλος των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη.

Είναι γνωστό επίσης ότι μετά την επίθεση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δημιουργήθηκε το διαβόητο στρατόπεδο αιχμαλώτων στη ναυτική βάση των ΗΠΑ στο Γκουαντανάμο της Κούβας, όπου περί τους 600 μουσουλμάνους κρατούμενους από διάφορες χώρες βρίσκονται κάτω από την απόλυτη κι ανεξέλεγκτη εξουσία του αμερικάνικου στρατού, και οι καταγγελίες για ψυχοσωματικά βασανιστήρια στα τρία χρόνια της λειτουργίας του είναι συνεχείς. Αρκετοί από τους κρατούμενους έχουν πραγματοποιήσει απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησης, όπως αυτή τον Απρίλη του 2002 που κράτησε ένα μήνα, και αναφέρονται περιπτώσεις που οι φρουροί ανάγκασαν τους απεργούς πείνας να δεχτούν τροφή δια της βίας, με την εισαγωγή από τη μύτη ειδικού σωληναρίου.

Να σημειώσουμε ότι έχουν απελευθερωθεί κάποιοι κρατούμενοι από το Γκουαντανάμο (όχι όμως από το πλέον απομονωμένο τμήμα του, τον τομέα D), κυρίως κάτοχοι δυτικών διαβατηρίων, όπως οι τέσσερις βρετανοί υπήκοοι οι οποίοι παραδόθηκαν πρόσφατα, στις 11/1/05 (τρίτη επέτειο από την ίδρυση του στρατόπεδου στο Γκουαντανάμο), στη Βρετανία, όπου βρίσκονται υπό περιορισμό και έχουν ανάγκη ψυχολογικής παρακολούθησης και υποστήριξης.

Πριν από αυτούς, ήταν οι επίσης βρετανοί υπήκοοι Σαφίκ Ρασούλ και Ασίφ Ικμπάλ που κρατήθηκαν στο Γκουαντανάμο περισσότερο από δύο χρόνια και οι οποίοι κατηγόρησαν τους αξιωματικούς του αμερικανικού στρατού ότι "από τη στιγμή της άφιξής μας στο Γκουαντανάμο μας εξευτέλιζαν με τη χρήση μεθόδων, τις οποίες αρνούνται τώρα...” (AΠΕ 14/5/04). Ο Ρασούλ συνελήφθη με δυο φίλους του μετά τις 11 Σεπτέμβρη στο Αφγανιστάν, όπου πρόσφεραν ανθρωπιστική βοήθεια σε τρόφιμα και φάρμακα. Οι συνθήκες κράτησης και ανάκρισης στο Γκουαντανάμο όπου μεταφέρθηκαν ήταν εξοντωτικές. “Όλο τον καιρό που ήμασταν εκεί, νιώθαμε τρομοκρατημένοι”, λέει ο Ρασούλ (7/2/05 New York Times). “Στην αρχή φοβόμασταν ότι ανά πάσα στιγμή θα μας σκοτώνανε. Οι φρουροί μας έλεγαν: Μπορώ να σε σκοτώσω όποτε θέλω, ο κόσμος δεν ξέρει ότι είσαι εδώ, κανείς δεν το ξέρει, το μόνο που ξέρουν είναι ότι έχεις εξαφανισθεί, μπορούμε να σε σκοτώσουμε και να μην το μάθει κανείς”. Τελικά ο Ρασούλ, λόγω της φυσικής και ψυχολογικής βίας, αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι είχαν εκπαιδευτεί σε ένα στρατόπεδο τρομοκρατών στο Αφγανιστάν και ότι ήταν μεταξύ μιας ομάδας μαχητών που πλαισίωνε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν σε βίντεο το οποίο χρονολογείται τον Αύγουστο του 2000. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της απομόνωσής του, που ήδη είχε κρατήσει πολλές εβδομάδες, ένας ανακριτής τού έδειξε το επίμαχο βίντεο και του είπε: “Έχω βάλει κρατούμενους στην απομόνωση για δώδεκα μήνες και σπάσανε στο τέλος. Καλύτερα για σένα να το παραδεχθείς τώρα”. “Δεν μπορούσα να μείνω ούτε άλλη μία μέρα στην απομόνωση” λέει ο Ρασούλ, κι έτσι ομολόγησε. Τελικά αποδείχτηκε πως, την περίοδο που υποτίθεται πως γυρίστηκε το βίντεο και κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης εκπαίδευσής τους στο Αφγανιστάν, βρίσκονταν και οι τρεις στην Αγγλία και μετά από δυο χρόνια κράτησης απελευθερώθηκαν.

Είναι επίσης ο Moazzam Begg και ο Richard Belmar, βρετανοί υπήκοοι και αυτοί, που βρίσκονται ακόμη κρατούμενοι στο Γκουαντανάμο, οι οποίοι, μέσω του δικηγόρου τους Stafford Smith -όταν επιτέλους κατάφερε να τους συναντήσει μετά από μακροχρόνια προσπάθεια-, κατήγγειλαν πως έχουν υποστεί βασανισμούς στα χέρια των αμερικανών. Ο Begg μάλιστα κατήγγειλε πως υπέστη άγριους κι εξευτελιστικούς βασανισμούς πριν ακόμη μεταφερθεί στο Γκουαντανάμο, όντας κρατούμενος στη βάση Μπαγκράμ του Αφγανιστάν, όπου ο θάνατος δυο άλλων αιχμάλωτων που υπέκυψαν μπροστά του από τα βασανιστήρια καταγράφηκε ως “αυτοκτονία” (2/1/05, Observer).

Το κολαστήριο του Γκουαντανάμο μαζί με εκείνο του Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ θα μείνουν στην ιστορία ως τα πρώτα γνωστά σύγχρονα Νταχάου και Άουσβιτς, καθώς έχουν αρχίσει κι εξαπλώνονται τέτοιου είδους στρατόπεδα και κέντρα κράτησης, χωρίς να είναι δυνατόν να καταμετρηθούν και να εντοπιστούν πόσα είναι και που ακριβώς.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, στα πλαίσια του “πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας”, κρατούν ήδη πολλές χιλιάδες “υπόπτους”, άγνωστο πόσους ακριβώς, σε περισσότερα από 20 κέντρα κράτησης, από τα οποία τα μισά λειτουργούν κάτω από άκρα μυστικότητα, αναφέρει σε έκθεσή της με τίτλο "Τερματίζοντας τη Μυστική Κράτηση", τον Ιούνη του 2004, η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights First που εδρεύει στη Νέα Υόρκη. Τα κέντρα αυτά βρίσκονται, σύμφωνα με την έκθεση της οργάνωσης, στο Ιράκ, την Κούβα, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Ιορδανία, σε ένα νησί στον Ινδικό και σε δύο αμερικανικά πλοία, και σε αυτούς τους χώρους δεν τηρείται ουσιαστικά καμιά από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την αμερικανική και τη διεθνή νομοθεσία. Η μυστικότητα που καλύπτει τη λειτουργία αυτών των κέντρων κράτησης δεν αποσκοπεί παρά στο να καθιστά δυνατή κάθε είδους κακοποίηση των αιχμαλώτων.

Η έκθεση αυτή δόθηκε στη δημοσιότητα, στην Ουάσιγκτον, την ίδια ημέρα που ο υπουργός Άμυνας, Ντ. Ράμσφελντ, παραδέχθηκε ότι ο αμερικανικός στρατός κρατά κάτω από συνθήκες μυστικότητας έναν αιχμάλωτο στο Ιράκ, χωρίς να έχει ενημερώσει τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, κι αρνήθηκε μάλιστα να αναφερθεί στους λόγους για τους οποίους κρατείται το συγκεκριμένο άτομο.

Η δημοσιοποίηση της έκθεσης αυτής ακολουθεί επίσης τη δημοσίευση φωτογραφιών από βασανιστήρια που έχουν υποστεί ιρακινοί αιχμάλωτοι από αμερικανούς στρατιώτες στη φυλακή Αμπού Γκράιμπ, έξω από τη Βαγδάτη, και τις συνεχείς πληροφορίες για κακοποίηση αιχμαλώτων στη βάση του Γκουαντανάμο. "Οι κακοποιήσεις των κρατουμένων στο Γκουαντανάμο και στη φυλακή Αμπού Γκράιμπ δεν μπορούν να θεωρηθούν μεμονωμένες", δήλωσε η Ντ. Πιρλστάιν της οργάνωσης Human Rights First και πρόσθεσε: "Η κυβέρνηση των ΗΠΑ κρατά φυλακισμένους σε συνθήκες μυστικότητας, σε φυλακές που βρίσκονται έξω από τη χώρα, πέραν επαρκούς επιτήρησης και χωρίς να λογοδοτεί".

Μεταξύ των κέντρων κράτησης για τα οποία η αμερικανική κυβέρνηση αρνείται να δώσει στοιχεία είναι ένα στο Κοχάτ του Πακιστάν, κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν, η φυλακή αλ-Τζαφρ, ένα κέντρο ανάκρισης που έχει δημιουργήσει η CIA στην Ιορδανία, και η αμερικάνικη βάση στο βρετανικής κυριαρχίας νησί Ντιέγκο Γκαρσία, στον Ινδικό Ωκεανό. Υπάρχουν επίσης βάσιμες υποψίες ότι χρησιμοποιούνται ως φυλακές τα πολεμικά πλοία USS Bataan και USS Peleliu. Τα περισσότερα από αυτά τα μυστικά κέντρα κράτησης βρίσκονται στο Ιράκ. Στην έκθεση αναφέρονται η φυλακή Αμπού Γκράιμπ και οι εγκαταστάσεις στα στρατόπεδα Κρόπερ, κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο της Βαγδάτης, και Μπούκα, κοντά στη Βασόρα. Υπάρχει επίσης ένα στρατόπεδο όπου φυλακίζονται ειδικά τα μέλη της ιρανικής αντικαθεστωτικής οργάνωσης Μουτζαχεντίν Χαλκ. Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι μυστικά κέντρα κράτησης υπάρχουν επίσης στο Αφγανιστάν, μεταξύ των οποίων οι εγκαταστάσεις της CIA στην Καμπούλ, η αεροπορική βάση Μπαγκράμ και μία βάση στην Κανταχάρ.

Εμείς να σημειώσουμε πως αυτά τα μυστικά στρατόπεδα κράτησης αποτελούν την αιχμή του δόρατος μιας ολόκληρης κατασταλτικής πολιτικής που εξαπλώνεται σαν πανούκλα και απειλεί με ανάλογες μεθόδους, εγκλεισμούς, απομονώσεις, βασανιστήρια και εξόντωση όχι μόνο τους αιχμάλωτους της παγκόσμιας “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας, αλλά και άλλες στοχοποιημένες ομάδες που ενοχοποιούνται για την “αύξηση της εγκληματικότητας” και την “τρομοκρατία” στις δυτικές μητροπόλεις, όπως τους λεγόμενους “λαθρομετανάστες”, (δηλαδή πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς χαρτιά), τους μητροπολιτικούς νεαρούς προλετάριους, τους ακτιβιστές των κοινωνικών - ταξικών αγώνων που αποτελούν τον λεγόμενο “εσωτερικό εχθρό”.

Από την Παλαιστίνη μέχρι την Τσετσενία και από τις ΗΠΑ μέχρι το Ιράκ, το Αφγανιστάν και όλο τον κόσμο, τα βασανιστήρια αποτελούν για το Κράτος ένα εργαλείο επιβολής επάνω σε όσους δεν υποτάσσονται στα σχέδιά του. Χωρίς να εξαιρείται η Ελλάδα, όπου πρόσφατα είναι τα βασανιστήρια που ασκήθηκαν στους πολιτικούς κρατούμενους μέσα σε συνθήκες καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, με ιδιαίτερα τραγική την περίπτωση του Σάββα Ξηρού που, όντας πολυτραυματίας στη μονάδα εντατικής θεραπείας του “Ευαγγελισμού”, με την ανοχή ή τη συνεργασία των γιατρών υπέστη εξοντωτικές ανακρίσεις με παροχή ψυχοφαρμάκων και ασκήσεις τρόμου.

Ακόμα πιο πρόσφατη είναι η περίπτωση των βασανισμών που ασκήθηκαν από μπάτσους στο αστυνομικό τμήμα Αγ. Παντελεήμονα πάνω σε πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, και η οποία δεν αποτελεί παρά την αποκαλυφθείσα κορυφή του παγόβουνου της μεταχείρισης που υφίστανται πρόσφυγες και μετανάστες στα χέρια των ασφαλιτών, των ΜΑΤ, των συνοριοφυλάκων, των ειδικών φρουρών.

Τα βασανιστήρια δεν αποτελούν ένα εργαλείο επιβολής ορισμένων μόνο κρατών αλλά κάθε κράτους όπου γης, και μέσα στις τωρινές συνθήκες επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και “αντιτρομοκρατικού” πολέμου είναι στην ημερησία διάταξη. Όπως δήλωσε ρητά ο “πλανητάρχης” Μπους απευθυνόμενος στην ανθρωπότητα, “ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία είναι παγκόσμιος” και σε αυτό τον πόλεμο όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους, αντιμέτωπος ουσιαστικά με τους στρατούς, τα οπλοστάσια, τα κολαστήρια και τα βασανιστήριά τους. Μπροστά σε αυτή την προοπτική ελέγχου και καταστολής που επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι για την ανθρωπότητα, μετατρέποντας την υφήλιο σε ένα πλανητικό Γκουαντανάμο, δεν μπορούμε παρά να ξαναθυμηθούμε την επικαιρότητα της πολεμικής κραυγής των εξεγερμένων εργατών της πρωτομαγιάς στο Σικάγο το 1886: Θάνατο στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!

Οra Nihil 5/2/04

 

*

1