O ίδιος, αρνούμενος τις κατηγορίες, δηλώνει πως ως αναρχικός βρισκόταν από καιρό στο στόχαστρο της αστυνομίας -οι ίδιοι οι ασφαλίτες που τον συνέλαβαν παραδέχονται εξάλλου ότι τον γνώριζαν εξαιτίας της αναρχικής του δράσης- και τονίζει πως η σύλληψή του έγινε σε σημείο που αποτελεί μέρος της καθημερινής του διαδρομής, η οποία ήταν γνωστή στους αστυνομικούς που τον παρακολουθούσαν.

Η σύλληψή του είναι το προϊόν της απελπισμένης και αποτυχημένης προσπάθειας της Ασφάλειας να διαλευκάνει μια σειρά εμπρησμών και έτσι το σενάριο που τη συνοδεύει διανθίζεται με όλα τα στοιχεία που θα αποκαθιστούσαν το γόητρό της: ενοχοποίηση για όποια ανεπίλυτη υπόθεση εκκρεμεί και αντικρουόμενες εκδοχές περί ύπαρξης συνεργών ώστε να δημιουργείται η εικόνα “εξάρθρωσης οργάνωσης”, πράγμα που οδηγεί σε εισβολές σε σπίτια συντρόφων και φίλων του Γεωργιάδη. Για αυτό και σύντομα το σενάριο αρχίζει να καταρρέει, με τις φλυαρίες περί “συνεργών” να εγκαταλείπονται, μαζί με τις απόπειρες να του αποδοθούν κατηγορίες για τις …δεκάδες ανεξιχνίαστες ενέργειες για τις οποίες μιλούσε αρχικά η αστυνομία. Τέλος, ακόμα και για την κατηγορία που απομένει, οι ίδιοι οι μπάτσοι που ισχυρίζονται πως πρόκειται για αυτόφωρη σύλληψη αδυνατούν να παρουσιάσουν κάποιον εμπρηστικό μηχανισμό που να δικαιολογεί την υποτιθέμενη “απόπειρα εμπρησμού”. Στις 20 Απρίλη ο Π. Γεωργιάδης προφυλακίζεται με βάση ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο και σήμερα κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού.

Η δίωξη του Π. Γεωργιάδη είναι μέρος της επίθεσης του κράτους ενάντια στην κοινωνία και ειδικότερα σε όσους αντιστέκονται, με όποιο τρόπο επιλέγουν, στα σχέδιά του για την επιβολή της εκσυγχρονισμένης δικτατορίας του ελέγχου και της καταστολής, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.

Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την Ολυμπιάδα και με αιχμή το ιδεολόγημα της ασφάλειας, το κράτος εντατικοποιεί αυτή την επίθεση προσπαθώντας να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση και να εξουδετερώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Άλλωστε η υποταγή της κοινωνίας, η συντριβή και η απομόνωση κάθε φωνής και πράξης αντίστασης είναι οι επιτακτικότερες στοχεύσεις της εξουσίας, και η όποια επιτυχία της σε αυτό το πεδίο θα αποτελούσε και τη βαρύτερη κληρονομιά που θα άφηνε η Ολυμπιάδα.

Απέναντι στην επέλαση της κρατικής τρομοκρατίας και την κατασκευή συναίνεσης αντιτάσσουμε την αλληλεγγύη, γνωρίζοντας πως αυτό που προσδοκούν οι εξουσιαστές όταν διώκουν έναν αγωνιστή είναι να μην μας βρίσκουν όλους απέναντί τους.

*