Παράλληλα, ο αγώνας τους δημιούργησε ευρύτερα ένα έδαφος για την αναζωπύρωση της αλληλεγγύης και της αντίστασης στην "αντι"τρομοκρατική εκστρατεία του κράτους και το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης που επιβάλλεται στα πλαίσιά της.

Μπροστά στα ζητήματα που τέθηκαν, αναδείχτηκαν διαφορετικές αντιλήψεις και επιλογές δράσης που αφορούν το πλαίσιο του κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Εμφανίστηκαν άλλες φορές συνθέσεις και άλλες φορές αποκλίσεις, ανάλογα με τις ήδη υπάρχουσες διαφορετικές αφετηρίες και τοποθετήσεις, αλλά και ανάλογα με τις στάσεις που υπήρξαν απέναντι στην πραγματικότητα όπως διαμορφωνόταν. Όλα όσα προηγήθηκαν μας επιτρέπουν σήμερα, μέσα από έναν απολογισμό, μια κριτική θεώρηση των γεγονότων ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα για τη συνέχιση του αγώνα.

Σε ό,τι αφορά τη δική μας τοποθέτηση, αυτή ξεκινά από το γεγονός ότι ως αναρχικοί αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους ως αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και όχι σαν μια διαχωρισμένη υπόθεση, όπως αντιλαμβανόμαστε και την αντίσταση στο ειδικό καθεστώς κράτησης ως κομμάτι της αντίστασης στο σύστημα του εγκλεισμού, στις φυλακές και στην κοινωνία-φυλακή που οικοδομούν το κράτος και τα αφεντικά με τους νόμους και τους θεσμούς τους. Το βασανιστήριο της κράτησης σε "λευκά κελιά" έρχεται να προστεθεί στο βασανιστήριο που αντιπροσωπεύει αυτή καθαυτή η συνθήκη του εγκλεισμού, τη στέρηση της ελευθερίας. Mε βάση αυτή την αντίληψη σταθήκαμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των κοινωνικών κρατούμενων -ντόπιων και μεταναστών- που ξέσπασε τον Οκτώβρη του 2004 με αποχή συσσιτίου και απεργία πείνας τουλάχιστον 800 από αυτούς σε πολλές φυλακές της χώρας.

Πρόκειται για τον ίδιο πόλεμο, που την κτηνωδία του συμβολίζουν κολαστήρια όπως το Αμπού Γκράιμπ και στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Γκουαντανάμο, ενώ στο εσωτερικό της Δύσης η βαρβαρότητά του, όπως αυτή που ενσαρκώνεται στα "λευκά κελιά", είναι συγκαλυμμένη πίσω από το περίβλημα της δημοκρατικής νομιμότητας και της επιστήμης για τη συστηματική αποδόμηση της προσωπικότητας, την ταπείνωση της αξιοπρέπειας και τη συντριβή της ανθρώπινης ελευθερίας.

Οι "γκρίζοι τάφοι" του Κορυδαλλού ανήκουν στο οπλοστάσιο της ελληνικής εκδοχής της "αντι"τρομοκρατικής εκστρατείας, που απογειώθηκε το καλοκαίρι του 2002 με τις συλλήψεις στα πλαίσια της "εξάρθρωσης της τρομοκρατίας", τις ανακρίσεις με ψυχοφάρμακα, την εφαρμογή του τρομονόμου, τα ειδικά δικαστήρια και την υπογραφή συμφωνιών για την έκδοση αγωνιστών. Αποτελούν μέρος της επιβολής ενός Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης που αποτυπώνεται στο θεσμικό, τεχνολογικό, στρατιωτικό, κατασταλτικό και ιδεολογικό εξοπλισμό του συστήματος, εξειδικεύοντας τη στόχευσή του σε όσους αντιστέκονται και εκβιάζοντας παράλληλα την υποταγή όλων.

Πρόκειται για ένα καθεστώς που τείνει να γενικευτεί, και που υπερβαίνει τόσο τη συγκεκριμένη συνθήκη των "λευκών κελιών" όσο και τη μεταχείριση των πολιτικών κρατούμενων, απλώνοντας τη σκιά του σε όλη την κοινωνία. Από αυτή την άποψη, ο αγώνας των κρατούμενων είναι μια συμβολή στην υπόθεση της ελευθερίας όλων μας.

Σε συνθήκες δόμησης μιας κοινωνίας-φυλακή -με τη φτώχεια και τους αποκλεισμούς να εντείνουν τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς, με την ευημερία των αφεντικών να χτίζεται πάνω σε νεκρούς εργάτες και την ασφάλειά τους πάνω στον έλεγχο, την αστυνομοκρατία, τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια μεταναστών στα σύνορα και τις πόλεις- το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης δεν είναι για τους κυρίαρχους παρά μια συνθήκη όπου "όλα επιτρέπονται": κάθε πράξη αντίστασης που περιφρονεί τα όρια της αστικής νομιμότητας βαφτίζεται τρομοκρατία, και απέναντι στην "τρομοκρατία", το κράτος "νομιμοποιείται" να χρησιμοποιεί κάθε μέσο.

Η αλληλεγγύη μας σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές είναι αποτέλεσμα της θέσης μας μέσα στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Προκύπτει από το γεγονός ότι διώκονται με βάση το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης, από το γεγονός ότι αντιστέκονται με αξιοπρέπεια στην επιβολή του και τέλος από την πάγια πεποίθηση πως σε κάθε σημείο που το κράτος επιτυγχάνει τα σκοπούμενά του απέναντι σε οποιονδήποτε αγωνιστή, κερδίζει έδαφος και συναίνεση για την καταστολή κάθε αντίστασης. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους πολιτικούς κρατούμενους που βρέθηκαν αιχμάλωτοι μέσα από τις συνθήκες του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, είτε αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη επαναστατικών οργανώσεων οι οποίες αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο του κράτους στην ένοπλη βία, είτε αναλαμβάνουν την ευθύνη της δικής τους περιορισμένης συμμετοχής σε αυτές τις οργανώσεις, είτε αγωνίζονται με αξιοπρέπεια απέναντι σε ανυπόστατες κατηγορίες που για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων τους αποδόθηκαν με βάση αστυνομικο-δικαστικές κατασκευές.

Το γεγονός ότι σήμερα το ίδιο το κράτος, μέσα από την προβολή της αναγκαιότητας εδραίωσης του Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης, αναδιαρθρώνει εκείνο το νομικό και "αξιακό" πλέγμα που συμπυκνώνεται στον όρο αστική δημοκρατία, δεν μας κατατάσσει στους υπερασπιστές αυτού που χάνεται. Αν το κράτος ρίχνει το δημοκρατικό προσωπείο μιας άλλης εποχής, ο στόχος δεν μπορεί να είναι η αποκατάστασή του, αλλά η πλήρης αποκάλυψη ενός συστήματος που βασίζεται στον τρόμο, την υποταγή και τον έλεγχο, και η ανάδειξη της καταστροφής του ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την ανθρώπινη ελευθερία.

Η υποτιθέμενη "διευθέτηση" του ζητήματος των "λευκών κελιών" μέσα στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος, όπως επεδίωξαν κόμματα, οργανώσεις και ΜΜΕ, μεταφέρει τελικά το επίπεδο της συζήτησης από την αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής, στη θωράκιση του συστήματος από τα ρήγματα που προκαλεί η αντίσταση τόσο μέσα όσο και έξω από τις φυλακές.

Με βάση αυτή την πραγματικότητα, κάθε έκφραση αλληλεγγύης εμπεριείχε και μια θέση -αποδοχής ή άρνησης- απέναντι στο θεσμικό λόγο που διατυπωνόταν για τις ειδικές συνθήκες κράτησης μέσα σε ένα ανθρωπιστικό πλαίσιο και με σαφή περιορισμό του θέματος στο "κλουβί" του προαύλιου χώρου των φυλακών. Απέναντι σε ένα λόγο σύμφωνα με τον οποίο το δίλημμα που τίθεται αφορά το αν το κράτος θα εξαντλήσει την εκδικητικότητά του απέναντι σε -πραγματικούς ή υποτιθέμενους- φορείς της ένοπλης πάλης ως "φαινομένου νεκρού και απαξιωμένου", δηλαδή απέναντι σε ηττημένους, ή αντίθετα, θα επιδείξει "μεγαλοψυχία" και "επιείκεια", ώστε να μετατρέψει μια κατασταλτική του νίκη σε πολιτική νίκη, προκειμένου να εξασφαλίσει μεγαλύτερα ποσοστά συναίνεσης. Εξάλλου, η αντίληψη που παρουσιάζει εμφατικά την απομόνωση των πολιτικών κρατούμενων σε "λευκά κελιά" ως αποτέλεσμα της εκδικητικότητας των κατασταλτικών μηχανισμών, αποκρύβει το γεγονός ότι η πραγματικότητα που υφίστανται οι κρατούμενοι αποσκοπεί ουσιαστικά στον παραδειγματισμό και τον εκφοβισμό όλης της κοινωνίας.

Για εμάς, το μήνυμα της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους απευθύνεται σε όλους εκείνους που ασφυκτιούν από το καθεστώς της εντεινόμενης εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Σε όλους εκείνους στους οποίους το κράτος στέλνει το δικό του μήνυμα πως κάθε μορφή αντίστασης που αναπτύσσεται έξω από τα πλαίσια του θεσμικού ελέγχου και της διαμεσολάβησης θα βαφτίζεται τρομοκρατία και θα αντιμετωπίζεται ανάλογα.Η αλληλεγγύη μας στους έγκλειστους αγωνιστές στα "λευκά κελιά" δεν είναι μια υπόθεση που ξεκίνησε σήμερα. Οι σημερινές μας κινήσεις αποτελούν συνέχεια της πλούσιας και δυναμικής εμπειρίας τριών δεκαετιών αντίστασης των αναρχικών-αντιεξουσιαστών στην καταστολή και τον εγκλεισμό, και αλληλεγγύης τόσο στους δεκάδες φυλακισμένους αγωνιστές που πέρασαν από τα κελιά της δημοκρατίας όσο και στους ευρύτερους αγώνες των κολασμένων των φυλακών.

Αποτελούν επίσης συνέχεια της αναρχικής δράσης ενάντια στην "αντι"τρομοκρατική επίθεση του ελληνικού κράτους από το καλοκαίρι του 2002 και της αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους για συμμετοχή στη 17Ν και τον ΕΛΑ, με σημαντικές στιγμές :

- Τη δημιουργία του μαύρου μπλοκ στην πορεία της 1ης Οκτώβρη 2002, όπου για πρώτη φορά μετά την 29η Ιούνη 2002 εκφράστηκε μαζικά και απερίφραστα η αλληλεγγύη στους διωκόμενους αγωνιστές και η ασυμβίβαστη εχθρότητα απέναντι στο κράτος, με το σύνθημα "ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ - ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ". Μια κίνηση που, βασισμένη στον αυθορμητισμό αλλά και την πρωτοβουλία συντρόφων, έσπασε στο δρόμο το κλίμα της κρατικής τρομοκρατίας και προκάλεσε τα πρώτα ρήγματα στο μονόλογο της κρατικής προπαγάνδας.

- Το διήμερο εκδηλώσεων Ενάντια στην Κρατική Τρομοκρατία στις 29-30 Γενάρη 2003 και την πορεία της 1η Φλεβάρη 2003 στον Κορυδαλλό που μετέφερε τα συνθήματα αλληλεγγύης μπροστά στα τείχη των φυλακών, κινήσεις που γεννήθηκαν με βάση την αυτοοργάνωση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων από τη Συνέλευση Αναρχικών.

- Τις πορείες αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα στις 16 Οκτώβρη και τις 11 Δεκέμβρη 2003 κατά τη διάρκεια της δίκης για την υπόθεση της 17Ν, ενάντια στο ειδικό δικαστήριο του Κορυδαλλού και τις εξοντωτικές καταδίκες αγωνιστών.

- Την πορεία στις φυλακές της Λάρισας, όπου κατασκευάστηκε και νέα πτέρυγα ειδικών συνθηκών κράτησης για τους πολιτικούς κρατούμενους, στις 8 Μάη του 2004. Μία κίνηση με πανελλαδικό χαρακτήρα στην οποία ως Ανοιχτή Συνέλευση συμμετείχαμε με την παρουσία αρκετών συντρόφων μας, αναγνωρίζοντας πως θα μπορούσαμε και έπρεπε να είχαμε συνεισφέρει περισσότερο στο όλο εγχείρημα.

Έχοντας αυτές τις αναφορές, κινηθήκαμε και κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων, αντιλαμβανόμενοι την αλληλεγγύη ως ένα έδαφος όπου δοκιμάζονται οι δυνατότητες κοινωνικής διάχυσης και ριζοσπαστικοποίησης του αγώνα, η αυτοοργάνωση των αντιστάσεων και η συλλογικοποίησή τους.

Έτσι καλέσαμε στην ανοιχτή συζήτηση για τα "λευκά κελιά", τον αγώνα των φυλακισμένων αγωνιστών και για τη συνδιοργάνωση πορείας αλληλεγγύης, πορεία η οποία πραγματοποιήθηκε στις 19 Οκτώβρη. Ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα συντρόφων για κατάληψη του Πολυτεχνείου ως κίνηση αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης και βρεθήκαμε σε αυτό το αυτοοργανωμένο και αδιαμεσολάβητο εγχείρημα ενώ κλιμακωνόταν η απεργία πείνας των πολιτικών και των κοινωνικών κρατούμενων. Συμμετείχαμε σε παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης που κάλεσαν σύντροφοι στα Προπύλαια, στη μηχανοκίνητη πορεία προς τις φυλακές Κορυδαλλού που καλέστηκε από αναρχικές συλλογικότητες στις 13 Νοέμβρη και στην πορεία αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Αλ. Γιωτόπουλο στις 18 Νοέμβρη, έξω από το νοσοκομείο της Νίκαιας όπου νοσηλευόταν κρατούμενος.

Μέσα από αυτή την εμπειρία αγώνα αναδείχτηκαν σημαντικές δυνατότητες για τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων, συνθήκη που θεωρούμε απαραίτητη για την ενδυνάμωση όχι μόνο της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους αλλά και του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά. Ενός αγώνα που έχει να αντιμετωπίσει τόσο τις ασφυκτικές συνθήκες της κρατικής καταστολής, όσο και τον κατακερματισμό, την εξατομίκευση και την παθητικότητα που επιβάλλονται στην κοινωνία.

Αναδείχτηκαν επίσης τα υποκειμενικά όρια που υφίστανται στην κατεύθυνση της συλλογικοποίησης, εφόσον όπως σε κάθε στιγμή αγώνα, έτσι και στη συγκεκριμένη, η κίνηση του καθένα αντανακλά τις συνολικότερες επιλογές του. Τα όρια αυτά θέλουμε να τα διασαφηνίσουμε, είτε για να τα υπερβούμε είτε απλώς για να είναι ξεκάθαρα.

Έτσι, βλέπουμε το πρόταγμα της συλλογικοποίησης της δράσης των αναρχικών-αντιεξουσιαστών να βρίσκει γόνιμο έδαφος σε πρωτοβουλίες που κινούνται με βάση την αυτοοργάνωση και με γνώμονα τη συντροφικότητα, όπου πολιτικά σκεπτικά μπορούν να επικοινωνήσουν και η δράση προκύπτει από τη συνδιαμόρφωση ιδεών και προτάσεων.

Αναδείχτηκαν όμως και λογικές περιορισμού της αλληλεγγύης στα πλαίσια της αστικοδημοκρατικής διαμαρτυρίας που εκφράζει η καθεστωτική Αριστερά, η οποία δεν αρνείται το ψευτοδίλημμα "ή με τη δημοκρατία ή με την τρομοκρατία". Αντίθετα, έχοντας εδώ και χρόνια χαρακτηρίσει εγκληματική τη δράση των ένοπλων οργανώσεων, έχοντας καταδικάσει ακόμα και ορισμένες από τις πιο δυναμικές εκφράσεις αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους (όπως για παράδειγμα το μαύρο μπλοκ στην πορεία της 1ης Οκτώβρη), παρέχει διαρκώς εγγυήσεις νομιμοφροσύνης στο κράτος.

Είναι δεδομένο πως ο καθένας επιλέγει τους χειρισμούς και τις μεθοδολογίες που ταιριάζουν στην πολιτική του αντίληψη. Αποτελεί όμως ένδειξη ηγεμονισμού το να απαιτείται από κάθε αυτόνομη πρωτοβουλία να αποδεχτεί πως οι όποιοι χειρισμοί των αυτόκλητων εκπροσώπων του "κινήματος" θα γίνονται στο όνομά της, και πως κάθε κίνηση θα πρέπει να προσαρμοστεί ώστε να εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς τους.

Τέλος, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ως μελανότερο σημείο που υπονόμευσε τον αγώνα και την κοινωνική του αξιοπιστία, αυτό μιας απαράδεκτης διάκρισης και ιεράρχησης των πολιτικών κρατούμενων και των αγώνων τους. Πρόκειται για στάσεις απαξίωσης που εκδηλώθηκαν αρχικά γύρω από την απεργία πείνας του Β. Τζωρτζάτου και αργότερα του Αλ. Γιωτόπουλου, με την εκκωφαντική σιωπή (και όχι μόνο) ορισμένων, κατά τ'άλλα δραστήριων, συμπαραστατών. Τέτοιες στάσεις ενισχύουν τα τείχη που υψώνει το κράτος γύρω από τους φυλακισμένους αγωνιστές.

Οι εμπειρίες και τα συμπεράσματα από αυτή τη σημαντική στιγμή του αγώνα μάς οπλίζουν για να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση της σύνδεσης του ζητήματος της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές με μέτωπα αντίστασης ενάντια στην καταστολή και τον έλεγχο, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά στην κοινωνία. Αναδεικνύοντας πως η ανάπτυξη της αλληλεγγύης στους κρατούμενους είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ενίσχυση της θέσης των αντιστεκόμενων στον κοινωνικό και ταξικό ανταγωνισμό, και προωθώντας μέσα στο χώρο των συντρόφων και των συντροφισσών εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα βρίσκονται στην κατεύθυνση της δημιουργίας εστιών συλλογικής αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε κάθε σημείο που εκδηλώνεται η κρατική τρομοκρατία, μέσα και έξω από τις φυλακές.

*