Οι κρατούμενοι αγωνίζονται απέχοντας από το συσσίτιο της φυλακής. Ξεκινώντας στις 20 Ιούλη από τους μετανάστες και έλληνες κρατούμενους στις φυλακές του Αγ. Στεφάνου, η αντίσταση εξαπλώθηκε στις περισσότερες φυλακές της χώρας, ενώ αρκετοί κρατούμενοι προχώρησαν σε απεργία πείνας. Στην αποχή συσσιτίου συμμετέχουν σε ένδειξη συμπαράστασης και εφτά από τους πολιτικούς κρατούμενους στα λευκά κελιά του Κορυδαλλού που καταδικάστηκαν ως μέλη της "17 Νοέμβρη" (οι Αλ. Γιωτόπουλος, Δ. Κουφοντίνας, Β. Τζωρτζάτος, Ηρ. Κωστάρης, Βασίλης, Σάββας και Χρ. Ξηρός).

Από τη θέση ομηρίας στην οποία βρίσκονται, οι κρατούμενοι ζητούν τις στοιχειώδεις συνθήκες που θα τους επιτρέπουν να ζουν, να ελπίζουν και να αντιστέκονται. Τα αιτήματα σε όλες τις φυλακές που γίνεται αποχή συσσιτίου είναι: να μετατραπεί η ποινή των ισοβίων σε 12 χρόνια, να δικαιούνται αναστολή μετά την έκτιση των 3/7 της ποινής, να διαγράφονται από τους φακέλους οι πειθαρχικές ποινές, να δίνονται οι άδειες και οι αναστολές με βάση το νόμο και όχι ανάλογα με την κρίση του εισαγγελέα της φυλακής, να έχουν οι αλλοδαποί κρατούμενοι ίση μεταχείριση, διερμηνείς και δικηγόρους και να ισχύει γι'αυτούς ό,τι και για τους Έλληνες. Επιπλέον, οι κρατούμενοι του Κορυδαλλού, ανάμεσα στα αιτήματά τους ζητούν και την κατάργηση των λευκών κελιών και των χώρων απομόνωσης, όπως και την κατάργηση του διαχωρισμού των πολιτικών κρατούμενων από τους υπόλοιπους.

Στον κόσμο της εξουσιαστικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από "άνθρωπο" και η ανισότητα είναι θεσπισμένη με νόμους, οι φυλακές είναι για τα αφεντικά αποθήκες ανθρώπων. Τόπος εξορίας για τον αυξανόμενο πληθυσμό των φτωχών, των άνεργων νέων και των μεταναστών που δεν χωρούν στον καπιταλιστικό παράδεισο. Για όσους περισσεύουν από τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς όπου συσσωρεύεται ο πλούτος για τους προνομιούχους, γι'αυτούς που παραβιάζουν τους “ιερούς” νόμους της ιδιοκτησίας. Για εκείνους που το κράτος και τα φερέφωνά του βαφτίζουν εγκληματίες για να αποκρύψουν πως η Εξουσία είναι το καθ'αυτό έγκλημα που γεννά όλα τα εγκλήματα και πως οι πραγματικοί εγκληματίες είναι οι ίδιοι, οι θιασώτες του συστήματος που βασίζεται στον διαχωρισμό των ανθρώπων σε φτωχούς και πλούσιους, σε νόμιμους και "λαθραίους", σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Είναι οι δικαστές, οι εισαγγελείς, οι μπάτσοι και οι δεσμοφύλακες που νόμιμα καταδικάζουν, δολοφονούν, συλλαμβάνουν, βασανίζουν και φυλακίζουν.

Όσο εντείνεται το καθεστώς εκμετάλλευσης, καταστολής και ελέγχου που επιβάλλουν τα αφεντικά, χτίζονται νέες φυλακές για τους αποκλεισμένους, αλλά και για εκείνους που εξεγείρονται. Παράλληλα εισάγονται σκληρότερες μορφές εγκλεισμού, όπως τα λευκά κελιά που σήμερα υπάρχουν στον Κορυδαλλό και εκείνα που ετοιμάζονται στις φυλακές της Λάρισας, με στόχο τη φυσική και ηθική εξόντωση των πολιτικών κρατούμενων, την αποδόμηση της προσωπικότητάς τους και την κάμψη του φρονήματός τους, όπως επίσης και για τον παραδειγματισμό ολόκληρης της κοινωνίας που οφείλει να εμπεδώσει το μήνυμα πως όποιος με κάθε μέσο αντιστέκεται στην ωμή δικτατορία του θα βαφτίζεται τρομοκράτης και θα σαπίζει στη φυλακή.

Η αντίσταση των κρατούμενων μέσα από τις φυλακές είναι ένα ρήγμα στην ολυμπιακή βιτρίνα της σιωπής, της συναίνεσης και της υποταγής. Στέλνει το μήνυμα πως ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία δεν καταπνίγεται όσο ψηλά και αν είναι τα τείχη που στήνονται γύρω μας. Η αλληλεγγύη και η αντίσταση όλων μας είναι τα μόνα όπλα που μπορούν να διαρρήξουν αυτά τα τείχη, για μια κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς κράτη και αφεντικά.