Από τις 16 Οκτώβρη, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, καταδικασμένος για την υπόθεση της ΕΟ 17Ν σε 21 φορές ισόβια με το κατασκεύασμα της "ηθικής αυτουργίας", εναντιώνεται με το έσχατο μέσο της απεργίας πείνας στο ειδικό καθεστώς κράτησης και όλο το κατασταλτικό πλέγμα (έκτακτα μέτρα, τρομονόμοι, ειδικά δικαστήρια, εξοντωτικές καταδίκες) που οδηγεί στην απομόνωση των "λευκών κελιών". Πρόκειται για μια πράξη αντίστασης που έρχεται σε συνέχεια εκείνης του Β. Τζωρτζάτου, που πραγματοποίησε 43ήμερη απεργία πείνας και της πρόσφατης κλιμακούμενης απεργίας πείνας των Δ. Κουφοντίνα, Χρ. Ξηρού, Σ. και Β. Ξηρού, Ηρ. Κωστάρη και Χρ. Τσιγαρίδα.

Κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας στα "λευκά κελιά" ξέσπασε για 18 ημέρες αποχή συσσιτίου και απεργία πείνας από 800 έλληνες και ξένους κρατούμενους στα "σωφρονιστικά" κολαστήρια της Πάτρας, του Μαλανδρίνου, της Λάρισας, των Διαβατών, του Ναυπλίου, της Κομοτηνής και σε άλλες φυλακές της επικράτειας. Να σημειωθεί ότι στις διεκδικήσεις των φυλακισμένων που αγωνίζονται για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησής τους περιλαμβάνεται η κατάργηση των ειδικών συνθηκών κράτησης που έχουν επιβληθεί στους πολιτικούς κρατούμενους.
Η ανέγερση νέων φυλακών και ο εντεινόμενος εγκλεισμός των αποκλεισμένων από τα "προνόμια" της ευημερίας και της κατανάλωσης (φτωχών, ανέργων, μεταναστών, νεολαίων), αποτελούν μέρος της ευρύτερης κατασταλτικής αναδιάρθρωσης και επίθεσης του κράτους. Μια επίθεση που στο όνομα του δόγματος της "ολικής ασφάλειας" και της "μηδενικής ανοχής" εξελίσσεται στα θωρακισμένα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων μέχρι τις αστυνομοκρατούμενες πόλεις.

Το βασανιστήριο της απομόνωσης στα "λευκά κελιά", οι τρομονόμοι, οι συμφωνίες έκδοσης "υπόπτων", τα ειδικά δικαστήρια και η επιβολή εξοντωτικών ποινών στους φυλακισμένους αγωνιστές είναι οι κύριες αιχμές της εγχώριας εκδοχής του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας". Είναι μια πτυχή της πολύμορφης συνεισφοράς του ελληνικού κράτους στην παγκόσμια εκστρατεία των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών της Δύσης, που στο εσωτερικό των καπιταλιστικών μητροπόλεων εκδηλώνεται μέσα από τη ραγδαία όξυνση της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου, ενώ στην περιφέρεια επεκτείνεται με τη μορφή δολοφονικών επιχειρήσεων και στρατιωτικών καθεστώτων κατοχής.
Το ειδικό καθεστώς δίωξης και φυλάκισης που επιβάλλει το ελληνικό κράτος στους πολιτικούς κρατούμενους με στόχο την ηθική και φυσική τους εξόντωση δεν είναι ένα απομονωμένο γεγονός. Βρίσκεται σε πλήρη συνάφεια όχι μόνο με τις ειδικές συνθήκες κράτησης που ισχύουν σε πολλές δημοκρατίες της Δύσης και τα παγκόσμια σύμβολα της τρομοκρατίας των αφεντικών, τα εξοντωτήρια του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντανάμο, αλλά και με τις ειδικές συνθήκες καταπίεσης και ελέγχου που το κράτος τείνει να επιβάλλει στην κοινωνία. Οι εκατοντάδες κάμερες, η δημιουργία νέων σωμάτων ασφαλείας, η αστυνομοκρατία είναι οι πλέον ορατές εκφράσεις αυτών των συνθηκών.
Η "αντι"τρομοκρατική εκστρατεία, οι φυλακές και τα "λευκά κελιά" αποτελούν τμήμα της ασφυκτικής πραγματικότητας που διαμορφώνουν τα αφεντικά για την εδραίωση της ασφάλειας και της ευημερίας τους. Η σιωπή γύρω από το βασανιστήριο του εγκλεισμού και της απομόνωσης εκβιάζεται παράλληλα με τη συναίνεση στις καθημερινές ανθρωποθυσίες ντόπιων και ξένων προλετάριων στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα, στα σύνορα και τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς· με τη στρατιωτικοποίηση και την υποταγή στους σύγχρονους όρους καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Η αλληλεγγύη μας στον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, στον αγώνα των πολιτικών κρατούμενων ενάντια στα "λευκά κελιά", στους αγωνιζόμενους φυλακισμένους και σε όλους όσοι αντιστέκονται είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για ελευθερία. Κάθε εστία αντίστασης στην εντεινόμενη κατασταλτική επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου κρατάει τη φλόγα της εξέγερσης ζωντανή. Για ένα κόσμο χωρίς αφεντικά και κράτη, χωρίς σύνορα και φυλακές, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

*