Με την παγκόσμια επίθεση της κυριαρχίας ενάντια στην ανθρωπότητα να βρίσκεται σε εξέλιξη, το περιεχόμενο και ο συμβολισμός της Πρωτομαγιάς, της εξέγερσης των εργατών το 1886, υπενθυμίζουν την αναγκαιότητα αναζωπύρωσης των κοινωνικών - ταξικών αγώνων. Τα γεγονότα του Σικάγο αναδεικνύουν όχι μόνο τη διαχρονική σημασία των εξεγερτικών προταγμάτων και πρακτικών αλλά και τη δυνατότητα ριζοσπαστικοποίησης του μερικού αγώνα -για την καθιέρωση του 8ώρου τότε- μέσα από τη σύνδεσή του με το συνολικότερο αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.

Σήμερα, οι δολοφονικές επιχειρήσεις και η στρατιωτική κατοχή, όπως στο Ιράκ και την Παλαιστίνη, η λεηλασία των χωρών στο λεγόμενο "τρίτο κόσμο", η στρατιωτικοποίηση και η επιβολή ενός διαρκούς Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης με τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο στις δυτικές μητροπόλεις αποτελούν εκφράσεις του ίδιου παγκόσμιου πολέμου.

Το ελληνικό κράτος και τα ντόπια αφεντικά, με τα συμφέροντά τους άρρηκτα συνδεδεμένα με το στρατόπεδο των επιτιθέμενων κυρίαρχων (συμμετέχοντας σε Ε.Ε., ΝΑΤΟ), αναβαθμίζουν το ρόλο τους με την αποστολή στρατευμάτων και την επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων, ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων, ενώ στο εσωτερικό επιβάλλουν όλο και σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Σ' αυτή τη διαδικασία, η Ολυμπιάδα της Αθήνας, με τη διεθνή "αντι"τρομοκρατική ομπρέλα στο όνομά της, αποτελεί αφενός τη συνεισφορά των ντόπιων πολιτικών και οικονομικών αφεντικών στον τρομοπόλεμο και ταυτόχρονα την αιχμή του δόρατος για την επιτάχυνση της επίθεσής τους στην κοινωνία εδώ, λειτουργώντας παράλληλα σαν όχημα για την απόσπαση συναίνεσης.

Η απειλή της ανεργίας ενισχύει τον εκβιασμό της εργασίας, σύμφωνα με τον οποίο το αντάλλαγμα που πρέπει να πληρώνουμε οι χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι και υποαπασχολούμενοι άνθρωποι για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση είναι η απαξίωσή μας σε αναλώσιμες μονάδες παραγωγής και κατανάλωσης, μέσα σε ένα περιβάλλον που καλλιεργεί τον ακραίο ανταγωνισμό.

Τα συνδικάτα που παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποι των εργαζομένων, όταν δεν σιωπούν για τα εγκλήματα των αφεντικών, περιορίζονται σε ελεγχόμενες - εκτονωτικές διαμαρτυρίες, οριοθετημένες στη διεκδίκηση των "κεκτημένων", δηλαδή στη διατήρηση προηγούμενων μορφών εκμετάλλευσης, διασφαλίζοντας την ταξική ειρήνη και διαιωνίζοντας το διαμεσολαβητικό τους ρόλο. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εφόσον έχουν ενσωματωθεί ως θεσμός στο πολιτικο-οικονομικό σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση, και είναι συστατικό στοιχείο του ρόλου τους να ματαιώνουν κάθε αγώνα που θα το αμφισβητούσε. Παράλληλα, χρησιμοποιούνται κατασταλτικές μεθοδεύσεις όπως ποινικοποίηση απεργιών, απολύσεις, επιστράτευση απεργών κλπ, με τη συνεργασία των ειδικών της χειραγώγησης, των ΜΜΕ.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο αιματοβαμμένος αγώνας των εργατών το Μάη του 1886 στο Σικάγο, παρόλη τη διαστρέβλωσή του στις επετειακές και απονευρωμένες εκδηλώσεις των συνδικαλιστών, εξακολουθεί να αποτελεί ένα διαρκές σημείο αναφοράς για τους εξεγερμένους όλου του κόσμου και έμπνευσής τους για τη συνέχιση του αγώνα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά.

*