Η κυριαρχία μέσα από συνεχείς επιθετικές διαδικασίες διαμορφώνει με τέτοιο τρόπο το παγκόσμιο πολιτικο-οικονομικό σκηνικό, ώστε να προωθεί και να εντείνει τη λεηλασία και τον έλεγχο των κοινωνιών, τόσο της καπιταλιστικής περιφέρειας, όσο και της "ανεπτυγμένης" δύσης.

Το ελληνικό κράτος, με την αναβαθμιζόμενη θέση του στο παγκόσμιο μοντέλο ισχύος και συμμετέχοντας ενεργά στους πολιτικο-οικονομικούς (Ε.Ε.) και στρατιωτικούς (ΝΑΤΟ) σχηματισμούς της κυριαρχίας, έχει σημαντικό ρόλο στις επιχειρήσεις αυτού του μπλοκ που επιτίθεται σε όλη την ανθρωπότητα, αυτή τη φορά με πρόσχημα την "αντι"-τρομοκρατία (μετά την 11η Σεπτεμβρίου). Ένα πρόσχημα, το οποίο για την ντόπια ελίτ χρησιμοποιείται ως αιχμή για την επίθεσή της στο εσωτερικό με στόχο τον εκφοβισμό της κοινωνίας.

Η όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης προς όφελος των αφεντικών δημιουργεί την ανάγκη περαιτέρω "θωράκισης" του ελληνικού κράτους απέναντι στους καταπιεσμένους. Η απόσπαση συναίνεσης και η επίταση της καταστολής και του ελέγχου έχουν καταλυτικό ρόλο στη διαδικασία εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους. Στην παρούσα χρονική συγκυρία, η ολυμπιάδα συμπυκνώνει τις αντι-κοινωνικές επιδιώξεις των κυρίαρχων, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κατασταλτικό επίπεδο, ενώ παράλληλα λειτουργεί σαν όχημα για την απόσπαση συναίνεσης μέσω των ιδεολογημάτων του εθνικισμού ("εθνικός" στόχος) και της "ασφάλειας" (ασφαλής διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων).

Το ιδεολόγημα της "ασφάλειας" έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για την πραγμάτωση της "αντι"-τρομοκρατικής επίθεσης του ελληνικού κράτους. Μια διαδικασία, της οποίας η αφετηρία δεν βρίσκεται στην 29η Ιούνη 2002, αφού οι ντόπιοι εξουσιαστές είχαν πολύ πριν δημιουργήσει ένα ισχυρό δικονομικό και κατασταλτικό οπλοστάσιο (π.χ. τρομονόμος), καθώς ήταν πλήρως ενταγμένοι στις διεθνείς "αντι"-τρομοκρατικές συμφωνίες Ευρωπαίων (π.χ. συνθήκη Σέγκεν, ευρωένταλμα, ευρωτρομονόμος) και υπερατλαντικών συμμάχων (π.χ. συμφωνία για την έκδοση υπόπτων).

Η έκρηξη στον Πειραιά την 29η Ιούνη 2002 αποτέλεσε την αφορμή για το κράτος να επιταχύνει την πραγμάτωση των επιθετικών του σχεδιασμών με στόχο, πάντα, την προώθηση του κοινωνικού ελέγχου και την πάταξη του "εσωτερικού" εχθρού. Σε ιδεολογικό επίπεδο, επιστρατεύθηκαν μηχανισμοί χειραγώγησης και προπαγάνδας με την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας από Μ.Μ.Ε., κόμματα και κάθε λογής "τεθλιμμένους" συγγενείς του πολιτικού συστήματος. Οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο δημοκρατικό καθεστώς, η συκοφάντηση και η προσπάθεια εγκληματοποίησης αγωνιστικών διαδρομών και αποπολιτικοποίησης του ένοπλου αγώνα, συνέθεταν το κλίμα τρομοϋστερίας και τρομολαγνείας.

Ένα κλίμα που αποσκοπούσε στην αδρανοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στις φασιστικές μεθοδεύσεις και πρακτικές, που χρησιμοποιεί η αστική δημοκρατία ενάντια σε όσους την αμφισβητούν έμπρακτα.Τα βασανιστήρια στον Ευαγγελισμό και τη ΓΑΔΑ, η φυλάκιση στα "λευκά" κελιά του Κορυδαλλού (και η επικείμενη μεταφορά σε αυτά της Λάρισας), οι ειδικές συνθέσεις των δικαστηρίων - έκτακτα στρατοδικεία, η αναγωγή της ρουφιανιάς σε αξία (από δικαστές, πολιτική αγωγή και Μ.Μ.Ε., μέσω των "μεταμεληθέντων"), οι προαποφασισμένες και εξοντωτικές καταδίκες, έχουν σαν στόχο, όχι μόνο τη φυσική και πολιτική εξόντωση των κατηγορούμενων για τις υποθέσεις της Ε.Ο.17Ν. και του Ε.Λ.Α. αλλά και: την παραχάραξη της ιστορίας των κοινωνικών αγώνων που δεν αφομοιώθηκαν, τον διαχωρισμό τους σε νόμιμους και παράνομους, με στόχο την περιθωριοποίηση μορφών πάλης που ξεπερνούν τα όρια της αστικής νομιμότητας.

Το ελληνικό κράτος -με την αριστερά να κρατά τον πολύ συγκεκριμένο ρόλο της αποσυμπίεσης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, με όρους χειραγώγησης και συνδιαλλαγής με τους κυρίαρχους- επιχειρεί, με αιχμή τις υποθέσεις της Ε.Ο.17Ν. και του Ε.Λ.Α. και την εγκληματοποίηση αγωνιστικών επιλογών, την εμπέδωση κοινωνικά νέων όρων καταστολής και ελέγχου. Πρόκειται για μια επιχείρηση καταδίκης των ευρύτερων κοινωνικών αγώνων από τη μεταπολίτευση και μετά, με σκοπό να χριστεί νικητής η δημοκρατία απέναντι σε όσους δεν αφομοίωσε και σε όσους συνεχίζουν να την αμφισβητούν και να την πολεμούν με κάθε μέσο.

Η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές δεν μπορεί παρά να είναι ένα ακόμη σημείο του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.

Η αλληλεγγύη στους καταπιεσμένους και σε όσους εξεγείρονται είναι ο ίδιος ο αγώνας ενάντια στο σύστημα, που γεννά τον τρόμο, την καταπίεση, την εκμετάλλευση.

*