H πολεμική επιδρομή των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων στον Περσικό κόλπο το 1991 ήταν το πρελούδιο, και η τωρινή επιδρομή στα Βαλκάνια είναι η συνέχεια, μιας γιγαντιαίας εκστρατείας που επιχειρούν οι ηγετικές πολιτικοστρατιωτικές και οικονομικές ομάδες εξουσίας, για την αναδιανομή του πλανήτη και την επιβολή μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης - στη θέση εκείνης που κατέρρευσε το 1989, με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ εξουσίας (του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού"). Η επίθεση στην Γιουγκοσλαβία, όπως και εκείνη στο Ιράκ (που συνεχίζεται μέχρι σήμερα), δεν είναι οι μόνες αλλά είναι οι πλέον ορατές αιχμές αυτής της εκστρατείας για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης (όπως ονομάζεται σήμερα ο ιμπεριαλισμός) γιατί είναι και οι πιο βίαιες. Και αποδεικνύουν πως όπου η παγκοσμιοποίηση δεν προωθείται με την πολιτικο-οικονομική ενσωμάτωση των επιμέρους ηγετικών ομάδων και των περιοχών τους, τότε επιχειρείται με την επιβολή του αποκλεισμού και της ωμής βίας επάνω στους λαούς.

*

Ας θυμηθούμε ότι παράλληλα με την κατάρρευση των πάλαι ποτέ κραταιών γραφειοκρατών εξουσιαστών στις χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού" όχι μόνο δεν ήρθε καμιά ελευθερία για τους λαούς της Ανατολής αλλά άρχισε η εισβολή για την αναδιανομή και τη λεηλασία των χωρών αυτών από τους εξουσιαστές της καπιταλιστικής Δύσης. Άνθρωποι και πλουτοπαραγωγικοί πόροι, υλική υποδομή και τεχνογνωσία έγιναν όλα βορά στα αφεντικά της Δύσης και τους ανταγωνισμούς τους στην παγκόσμια "ελεύθερη αγορά". Και ολόκληροι λαοί βγαίνοντας από τη δικτατορία των γραφειοκρατών κρατικοκαπιταλιστών περιέπεσαν στην δικτατορία διαφόρων εθνικιστών - που συνήθως ενθαρρύνονταν και χειραγωγούνταν από τη Δύση. Όσο για τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν σήμανε καθόλου βέβαια τη διάλυση ή την υποβάθμιση του αντίστοιχου πολιτικοστρατιωτικού σχηματισμού του ΝΑΤΟ. Αντιθέτως το τελευταίο αναδιαρθρώνει τη δομή του, ενισχύεται με νέα κράτη-μέλη, εμπλουτίζει το οπλοστάσιό του και επεκτείνεται διαρκώς προς ανατολάς, μέχρι τα δυτικά σύνορα της Κίνας...!, μέσα από το πρόγραμμα "Συνεργασία για την Ειρήνη". Υπερβαίνει τον "αμυντικό" ρόλο του και αναλαμβάνει αυτόκλητα το ρόλο του πλανητικού μπάτσου για τη "διαχείριση τοπικών κρίσεων" και "ειρηνευτικές-ανθρωπιστές αποστολές"... Η παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης (κατά πρώτο λόγο των Βορειοαμερικάνων και κατά δεύτερο των Δυτικοευρωπαίων), που θέλει να εμφανίζεται απόλυτη, ενιαία και αναμφισβήτητη, δεν άργησε να εξασκήσει τη στρατιωτική ισχύ της σε όποιον παρεμπόδιζε τα ζωτικά της συμφέροντα. Οι καταιγιστικές επιθέσεις ενάντια στο Ιράκ και το πολυετές εμπάργκο που του έχει επιβληθεί είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, με απολογισμό 1 εκατομμύριο νεκρούς από τους βομβαρδισμούς, την πείνα και τις αρρώστιες.

*

Ταυτόχρονα με την καταστροφή στο Ιράκ (και παράλληλα με την προώθηση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης) αρχίζει και ο αιματηρός διαμελισμός της πολυεθνοτικής και πολυπολιτισμικής γιουγκοσλάβικης Ομοσπονδίας σε μια σειρά από επιμέρους έθνη-κράτη. Διαμελισμός που οφείλεται στη μεθοδική διάλυση που κατάφεραν από τα πάνω οι εξουσιαστές (τόσο οι εθνικιστές όσο και οι ιμπεριαλιστές) σε κάθε προοπτική ανθρώπινης κοινότητας, εθνοτικής συναδέλφωσης, πολιτισμικής ποικιλότητας, θρησκευτικής ανοχής και κοινωνικής αλληλεγγύης των λαών της Ομοσπονδίας που οδηγήθηκαν σε μια αδελφοκτόνα σφαγή, εθνικιστική παράκρουση, θρησκευτική μισαλλοδοξία, γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις... Ο απολογισμός αυτής της τραγωδίας που ακόμη δεν τελείωσε : 250.000 νεκροί και 4.000.000 πρόσφυγες...

Μια ανθρωποθυσία επίσης, στο βωμό των σχεδιασμών και των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές που επεμβαίνουν για την προώθηση της κυριαρχίας τους πάνω στα καθημαγμένα Βαλκάνια. Επεμβάσεις που ξεκίνησαν από τη Γερμανία (και την ΕΕ) με την επίσημη υποστήριξη του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας [αναγνωρίζοντας την απόσχιση Κροατίας και Σλοβενίας το '91 και Βοσνίας-Ερζεγοβίνης το ΄92], ενθάρρυναν τον κροατοσερβικό πόλεμο (όπου η καταστροφή του Βούκοβαρ και του Ντουμπρόβνικ καθώς και η εθνοκάθαρση της Κράϊνα) και κατέληξαν στη γενικευμένη ανθρωποσφαγή όλων εναντίον όλων στη Βοσνία (όπου συμμετείχαν και διάφοροι "εθελοντές", γερμανοί, ρώσοι, έλληνες, αφγανοί κ.ά. άρρωστοι), στη λυκοφιλία της κροατομουσουλμανικής "ομοσπονδίας", στους αμερικανοευρωπαϊκούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, και στη "Συμφωνία του Ντέϊτον" το ΄95 για τη μοιρασιά της χώρας ανάμεσα στους εθνικιστές καθώς και την εγκατάσταση σε αυτήν διαφόρων "ειρηνευτικών" στρατευμάτων (κατά κύριο λόγο αμερικανικών, ευρωπαϊκών και ρωσικών).

Αναφερόμενοι σε αυτήν την τελευταία δεκαετία, καταρχήν θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Μιλόσεβιτς ως "αντιτιτοϊκός" σημαιοφόρος της "δημοκρατικής ανανέωσης" αναρριχήθηκε στην προεδρία του Κ.Κ. Σερβίας το 1987 και αποτελούσε τότε τον πιο ισχυρό και προνομιακό συνομιλητή της Δύσης για την ενσωμάτωση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. (Σε κάποια περίοδο μάλιστα και επί προεδρίας Μιλόσεβιτς την πρωθυπουργία της χώρας είχε αναλάβει, σταλμένος από τις ΗΠΑ, ο σερβοαμερικάνος επιχειρηματίας Πάντιτς...). Η μακροχρόνια όμως κρίση της οικονομίας και τα πρώτα ανοίγματα φιλελευθεροποίησής της απέφεραν γρήγορα εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους και άνεργους [περί τους 500 χιλ. μέχρι το '90] ενώ στη διετία 1987-88 ξέσπασε στη χώρα ένα κύμα διεκδικήσεων, διαδηλώσεων και απεργιών. Οι ελίτ των επιμέρους Δημοκρατιών που απάρτιζαν την Ομοσπονδία (και διακρίνονταν μεταξύ τους από πολύ μεγάλες οικονομικές ανισότητες), αφενός για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη και αφετέρου γιατί ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για την μοιρασιά της εξουσίας στην μετατιτοϊκή Γιουγκοσλαβία, κατέφυγαν στην αναζωπύρωση του εθνικισμού, με πρώτη την σερβική, η οποία με την καθοδήγηση του Μιλόσεβιτς διεκδικούσε και την ηγεμονία σε όλη τη χώρα. Ο βρυκολακιασμένος εθνικισμός, αλλού συμπληρώνοντας (όπως στη Σερβία) και αλλού αντικαθιστώντας (όπως στην Κροατία) τον απαξιωμένο σοσιαλισμό, έγινε η κυρίαρχη ιδεολογία που προώθησαν οι ηγετικές ομάδες τόσο για την χειραγώγηση της κοινωνίας όσο και για την πάλη μεταξύ τους (προκειμένου για την θέση τους μέσα στις νέες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονταν από την προϊούσα κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στην αν. Ευρώπη).

Το πολιτικό καθεστώς της ηγετικής ομάδας Μιλόσεβιτς αποτελεί σήμερα στην Ευρώπη την τελευταία ίσως κρατικοκαπιταλιστική γραφειοκρατία που, αναβαπτισμένη και ανακυκλωμένη στα νάματα του εθνικισμού, παρέμεινε στην εξουσία και μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Διατηρώντας ταυτόχρονα και σε μεγάλο βαθμό ένα σύστημα κρατικού ελέγχου της οικονομίας. Επιπλέον αυτών χαρακτηριστικός είναι και ο στρατηγικός προσανατολισμός της Γιουγκοσλαβίας προς την Ρωσία -της οποίας αποτελεί το τελευταίο έρεισμα στην περιοχή-, καθώς και η καίρια γεωπολιτική θέση της στο κέντρο του βαλκανικού υποσυστήματος της Ευρώπης, όπου απομένει η μόνη "γκρίζα περιοχή" ανάμεσα σε μια σειρά από μικρές και ασταθείς χώρες οι οποίες η μία μετά την άλλη συνδέθηκαν με το ΝΑΤΟ (μέσα από το πρόγραμμα "Συνεργασία για την Ειρήνη").

*

Μετά το "Ντέϊτον" λοιπόν, και αφού εγκαταστάθηκαν στη Βοσνία, προκειμένου να προωθήσουν τους νέους σχεδιασμούς του στην περιοχή οι αμερικανονατοϊκοί δρομολογούν μια νέα βαλκανική κρίση αξιοποιώντας την εθνική καταπίεση που υφίσταται ο πληθυσμός των αλβανών κοσοβάρων. Πολύ γρήγορα, η κατάσταση που κρατούνταν "παγωμένη" στο Κόσοβο όσο διαρκούσε ο πόλεμος στη Βοσνία, οξύνεται. Οι ένοπλοι εθνικιστές του UCK παραγκωνίζουν τη μετριοπαθή ηγετική ομάδα του Ρουγκόβα και ενισχυόμενοι πολιτικοστρατιωτικά από το έδαφος της Αλβανίας εγκαθίστανται σε διάφορους θύλακες του Κοσόβου, ενώ ο γιουγκοσλαβικός στρατός που επεμβαίνει στην περιοχή στο πλευρό της ειδικής αστυνομίας προχωρά σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και η καταπίεση του αλβανικού πληθυσμού κλιμακώνεται. Το ΝΑΤΟ έχει το "ανθρωπιστικό" πρόσχημα που χρειάζεται για την κοινωνική συναίνεση στη Δύση, και επεμβαίνει προτείνοντας την "ειρηνευτική συμφωνία του Ραμπουγέ" που προέβλεπε τη μετατροπή του Κόσοβο σε ένα είδους προτεκτοράτο και την εγκατάσταση σε αυτό αμερικανονατοϊκών δυνάμεων που επιπλέον θα είχαν δικαιοδοσία να μετακινούνται ελεύθερα και οπουδήποτε αλλού στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας... Η αναμενόμενη, εν πολλοίς, άρνηση σε αυτό το σχέδιο δρομολογεί άμεσα τη μεθοδευμένη από καιρό αεροπορική και πυραυλική επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, με πρόσχημα την πρόληψη μιας "ανθρωπιστικής καταστροφής"... Επίθεση όμως που ουσιαστικά έδωσε το σύνθημα για την έναρξη αυτής της καταστροφής με την εθνική κάθαρση του Κοσόβου από τον αλβανικό πληθυσμό του, καθώς περισσότεροι από 700 χιλ. άνθρωποι αναγκάζονται να καταφύγουν στην προσφυγιά. Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας όμηροι στους εξουσιαστικούς ανταγωνισμούς των ντόπιων εθνικιστών, και παίγνιο για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των καπιταλιστικών μητροπόλεων, οδηγούνται ξανά στην αιματοχυσία, τον ξεριζωμό και την καταστροφή τους, ενώ το ΝΑΤΟ μεθοδεύει τη δική του "τελική λύση": τις θερινές χερσαίες επιχειρήσεις του.

*

Η Ελλάδα είναι ξεκάθαρα μέρος αυτού του εξουσιαστικού, καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συμπλέγματος και κατέχει μια συγκεκριμένη θέση στην εσωτερική του ιεραρχία. Η διττή στάση που φαίνεται να υϊοθετεί ως κράτος δεν κρύβει καμιά παραδοξότητα, γιατί εκφράζει αφενός τις προσδοκίες της για τη ανταμοιβή της στην μοιρασιά της βαλκανικής λείας και αφετέρου τους δισταγμούς της μπροστά στις ενδεχόμενες απώλειες, δεδομένου ότι κάθε επιχείρηση έχει και τα ρίσκα της. Η Ατλαντική Συμμαχία δεν είναι βέβαια φιλανθρωπικό, μη-κερδοσκοπικό σωματείο, είναι μια διακρατική εγκληματική συμμορία και αυτοί που την συγκροτούν, για να επιβάλλουν τα κοινά τους συμφέροντα επάνω στους λαούς, συμπεριφέρονται επιθετικά όχι μόνο έναντι τρίτων αλλά και μεταξύ τους, όπου τα επιμέρους συμφέροντά τους αποκλίνουν. Με λίγα λόγια ορμάνε σαν τα σκυλιά και τρώγονται σαν τα σκυλιά... Και σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται τόσο η σύμπνοια και η συνεργασία μεταξύ τους, όσο και ο αλληλοσπαραγμός τους (όπως της Ελλάδας και της Τουρκίας).

Έτσι λοιπόν τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά της Ελλάδας, σταθμίζοντας από τη μια τα γενικά συμφέροντά τους που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με εκείνα του δυτικού ιμπεριαλισμού (από την εποχή του εμφυλίου τουλάχιστον για να μην πάμε παλιότερα), και από την άλλη τα ειδικά συμφέροντά τους στην περιοχή, κινούνται με όσες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες διαθέτουν έτσι ώστε να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους από τη λεία των Βαλκανίων και να ελαχιστοποιήσουν ταυτόχρονα τις ζημιές τους από τις παρενέργειες του πολέμου. Και δεν είναι καθόλου παράδοξο το ότι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού φέρεται να είναι εναντίον των νατοϊκών πολεμικών επιχειρήσεων (μέσω των ανέξοδων δημοσκοπήσεων βέβαια), η πλειοψηφία πάλι του ίδιου πληθυσμού φέρεται να συμφωνεί ταυτόχρονα και με τις επιλογές της κυβέρνησης ...που υποστηρίζει έμπρακτα αυτές τις επιχειρήσεις! Η προπαγάνδα περί του "εθνικού" συμφέροντος και ο εθνικισμός του τύπου "Πρώτα η Ελλάδα" [κατά το "First America", "Duetchland uber alles" κ.ο.κ.] έχουν τα αποτελέσματά τους, ιδιαίτερα μάλιστα σε εκείνα τα στρώματα της "κοινωνίας" των 2/3 που μέσα από τον καταναλωτισμό, τον αριβισμό και την κερδοσκοπία τους συνδέονται άμεσα με την καταστροφική καπιταλιστική ανάπτυξη και την αιματοβαμμένη ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

*

Μιλώντας λοιπόν διαχρονικά για τη στάση του ελληνικού κράτους και για να δούμε ως που φθάνουν τα "εθνικά" του συμφέροντα την τελευταία δεκαετία, θα θυμηθούμε ότι το '91 συμμετείχε στην επίθεση ενάντια στο Ιράκ για την αποκατάσταση του διεθνούς "δικαίου" και του Εμίρη του Κουβέιτ, με την αποστολή της φρεγάτας "Έλλη" που κρατούσε "τσίλιες" στα μετόπισθεν της αμερικανονατοϊκής αρμάδας. Θα θυμηθούμε επίσης ότι πολύ πριν το Κόσοβο συμμετείχε σε όλες εκείνες τις διασκέψεις κορυφής που αφορούσαν τη μετεξέλιξη του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο χωροφύλακα. Από τη Ρώμη το '91 και το Όσλο το '92 ως τις Βρυξέλλες το '94 όπου ο Α. Παπανδρέου χαιρέτισε το νατοϊκό σχέδιο "Σύμπραξη για την Ειρήνη", δηλαδή τη δικαιοδοσία του ΝΑΤΟ σε όλο σχεδόν τον ευρασιατικό χώρο, ως "ένα νέο, μεγάλο ξεκίνημα για τη Συμμαχία" ! Και η πρώτη επίσημη εφαρμογή αυτής της νέας "φιλοσοφίας" του ΝΑΤΟ έγινε καταρχήν με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στην περιοχή της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης το '95 και την εγκατάσταση στην συνέχεια "ειρηνευτικών" στρατευμάτων, αμερικανονατοϊκών κατά κύριο λόγο, μεταξύ των οποίων και ένα ελληνικό τάγμα (που εξακολουθεί να βρίσκεται στην Βοσνία). Η ελληνική συμμετοχή περιλάμβανε επίσης πολεμικά σκάφη στη νατοϊκή ναυτική δύναμη που επιχειρεί ακόμη στην Αδριατική (όπου και το αντιτορπιλικό "Θεμιστοκλής")καθώς και πλήθος διευκολύνσεων από τις βάσεις της Σούδας και του Άκτιου (από όπου επιχειρούν τα ιπτάμενα ραντάρ του ΝΑΤΟ, και με ελληνικά πληρώματα, τα οποία χαρτογράφησαν λεπτομερώς από τότε όλους τους στόχους που βομβαρδίζονται σήμερα...)

Με ανάλογους σκοπούς προωθείται η προπαγάνδα και στο εσωτερικό της χώρας. Καταρχήν είναι τα ίδια τα αφεντικά και οι φορείς της εξουσίας που χειραγωγούν και εξουθενώνουν τις αντιπολεμικές εκδηλώσεις σε ένα στείρο φιλειρηνισμό και αντιαμερικανισμό, περιορίζοντας όσο μπορούν κάθε πραγματική μαχητική διάθεση και οι ίδιοι που προτάσσουν έναν επιλεκτικό "ανθρωπισμό" διαχωρίζοντας τα θύματα του πολέμου με εθνικά και θρησκευτικά κριτήρια... Είναι αυτοί οι ίδιοι που μιλούν με "απογοήτευση" για τη στάση της Ευρώπης, αποσιωπώντας την ιμπεριαλιστική φύση της ΕΕ, και ποιανών το αίμα αντιπροσωπεύουν τα τρισεκατομμύρια που τους χρηματοδοτεί, κι αυτοί πάλι που κινδυνολογούν για την οικονομία της χώρας, μολονότι τα κέρδη τους αυξάνουν διαρκώς, καθώς παράλληλα αυξάνει η φτώχεια και η εκμετάλλευση... Είναι αυτοί που ανησυχούν πρώτοι για τους αυριανούς σχεδιασμούς των αμερικάνων στα Βαλκάνια, μόνο και μόνο για να προκρίνουν τελικώς ως αναγκαστική τη συνοδοιπορία μαζί τους, και αυτοί πάλι που προβάλλουν διαρκώς ως φόβητρο την Τουρκία, αποκρύβοντας την αμοιβαιότητα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και παρουσιάζοντας την Ελλάδα ως θύμα - όπως αντίστοιχα κάνει και η Τουρκία. Και γενικώς είναι οι πρώτοι πάντα σε οτιδήποτε κατατείνει τελικά στην ανάπτυξη αισθημάτων πατριωτικής εγρήγορσης και "εθνικής ομοψυχίας"...

Κι όλα αυτά ακριβώς γιατί για να πετύχουν τους ευρύτερους στόχους τους μέσα στη χώρα και στη γύρω περιοχή τα αφεντικά χρειάζονται το μέγιστο επίπεδο εσωτερικής συνοχής, κοινωνικής πειθαρχίας και ταξικής ειρήνης, κάτω από ιδεολογήματα όπως η "εθνική ενότητα" και η "ομοψυχία". Ιδεολογήματα που συγκαλύπτουν την ταξική φύση του λεγόμενου "εθνικού συμφέροντος" που δεν εκφράζει τίποτα άλλο από το συμφέρον της άρχουσας τάξης αφενός να εξουσιάζει και να ευημερεί επάνω σε μια κοινωνία ιεραρχημένη και διαιρεμένη από αβυσσαλέες ανισότητες και διαχωρισμούς και αφετέρου να διεκδικεί την καλύτερη δυνατή θέση της μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώνει η παγκοσμιοποίηση.

Είναι προφανές ότι τόσο ο εκσυγχρονισμός, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στα Βαλκάνια, όπως και ο ελληνοκεντρικός εθνικισμός, ο αριστεροδεξιός αντιδυτικισμός και ο πατριωτικός αντιαμερικανισμός αποτελούν διαφορετικές και αλληλοτροφοδοτούμενες εκφράσεις αυτού του ίδιου πράγματος : του "εθνικού" συμφέροντος του κράτους και των αφεντικών. Και πλανώνται οικτρά όσοι υποθέτουν ότι μπορει να υπάρξει κάποιο άλλο "εθνικό συμφέρον" ή "εθνική συσπείρωση" έξω ή υπεράνω εκείνων που εξυπηρετούν κάθε φορά το κράτος και τα αφεντικά.

*

*

Εμείς που κάθε γωνιά της γης είναι πατρίδα μας και κάθε πατρίδα μάς είναι ξένη