Η σύλληψη του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη στις 13 Γενάρη του '98 μαζί με τις εισβολές και έρευνες της "αντι"τρομοκραατικής υπηρεσίας σε σπίτια 16 συντρόφων είναι ένα μέρος της πολυμέτωπης επίθεσης του κράτους ενάντια στην κοινωνία και ιδιαίτερα σε ένα από τα πιο εξεγερμένα τμήματά της, τους αναρχικούς.

Από την πρώτη στιγμή βρεθήκαμε πλάι με το σύντροφό μας εκφράζοντας έμπρακτα και δυναμικά την αλληλεγγύη μας και την οργή μας απέναντι στο γεγονός της αιχμαλωσίας του. Μετατρέποντας το πλήγμα που θέλησαν να καταφέρουν επάνω μας οι κυρίαρχοι μέσα από την καταστολή και τη φυλάκιση ενός από εμάς σε ευκαιρία για αγώνα, δημιουργήσαμε καταστάσεις δράσης και παρέμβασης στο κοινωνικό πεδίο, στην κατεύθυνση της αντίστασης στις μεθοδεύσεις του κράτους και του κεφάλαιου και της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους συντρόφους και με όσους αντιστέκονται.

Στις 13 Γενάρη του '98, μετά από πορεία αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας στην πρεσβεία του Μεξικό, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου συνεχίζει προς τα κεντρικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας όπου κρατείται ο Νίκος Μαζιώτης και οι άλλοι δεκαέξι σύντροφοι. Μια οργισμένη πορεία για την κατασταλτική επιχείρηση των "αντι"τρομοκρατικών συμμοριών και τα τρομοσενάρια που αναπτύσσονται σε βάρος των συντρόφων, με συνεχή ένταση ανάμεσα στους διαδηλωτές και τους μπάτσους, φτάνει στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και συγκρούεται με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, που έχουν ζώσει κυριολεκτικά το κτίριο της Γενικής Ασφάλειας.

Στις 7 Φλεβάρη του '98, γίνεται συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Νίκο Μαζιώτη, που διοργανώνεται από τη συνέλευση αναρχικών, στο πνευματικό κέντρο. Στήνεται μικροφωνική από την οποία διαβάζονται κείμενα, ενώ στους κεντρικούς δρόμους γύρω από το χώρο της συγκέντρωσης μοιράζονται χιλιάδες προκηρύξεις.

Στις 17 Φλεβάρη του '98, γίνεται στγκέντρωση αλληλεγγύης στο στρατοδικείο του Ρουφ, που διοργανώνεται από τη συνέλευση αναρχικών ενόψει της δίκης του Νίκου Μαζιώτη για την άρνησή του να υπηρετήσει με κάθε τρόπο τη στρατιωτική θητεία. Συγκεντρώνονται γύρω στα 150 άτομα. Έξω από το στρατοδικείο φωνάζονται συνθήματα αλληλεγγύης. Η ποινή που επιβάλουν οι στρατοδίκες για την κατηγορία της "λιποταξίας" είναι δέκα μήνες φυλάκισης. Με τη λήξη της δίκης και ενώ η κλούβα που μεταφέρει τον Ν. Μαζιώτη πίσω στις φυλακές περνάει την πύλη του Ρουφ, μια διμοιρία των ΜΑΤ επιχειρεί να απωθήσει τους συγκεντρωμένους. Η ένταση κορυφώνεται και εν μέσω δυναμικών συνθημάτων ξεσπάνε συμπλοκές ανάμεσα στους μπάτσους και τους συγκεντρωμένους. Οι μπάτσοι οπισθοχωρούν κάτω από έναν καταιγισμό από πέτρες ζητώντας καταφύγιο στο προαύλιο του Ρουφ. Σπάζεται το αμάξι αστυνομικού διευθυντή που βρίσκεται σταθμευμένο δίπλα στο χώρο της σύγκρουσης.

Στις 23 Οκτώβρη του '98, γίνεται το εφετείο της δίκης αυτής, ξανά στο στρατοδικείο του Ρουφ. Αυτή τη φορά υπάρχει ισχυρή αστυνομική δύναμη των ΜΑΤ μέσα και γύρω από το χώρο, με σκοπό να αποφευχθούν τα "έκτροπα" του Φλεβάρη. Η ποινή που αποφασίζουν οι στρατοδίκες είναι οκτώ μήνες φυλάκισης από τους οποίους αφαιρείται η τρίμηνη κράτηση του Νίκου Μαζιώτη στις στρατιωτικές φυλακές το φθινόπωρο του '92.

Στις 31 Οκτώβρη και 1 Νοέμβρη του '98, γίνεται στη Θεσσαλονίκη διήμερη εκδήλωση αλληλεγγύης για τον Νίκο Μαζιώτη και τους αντιστεκόμενους του Στρυμονικού κόλπου, που συνδιοργανώνεται από την αναρχική ομάδα Πρόκληση σε Στάση και τη συνέλευση αναρχικών στην Αθήνα. Στην εκδήλωση παρευρίσκονται κάτοικοι από την Ολυμπιάδα και την Ιερισσό της Χαλκιδικής, ενώ ο Ν. Μαζιώτης συμβάλλει στην προσπάθεια των συντρόφων με κείμενο που στέλνει από τη φυλακή. Ακολουθούν συζητήσεις γύρω από την αναπτυξιακή δραστηριότητα των αφεντικών και τα συνολικότερα επενδυτικά σχέδιά τους, τον πολύμορφο αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού, τις δυνατότητες επικοινωνίας ανάμεσα στους αντιστεκόμενους μέσα από το λόγο και τις πρακτικές τους, την αιχμαλωσία του Ν. Μαζιώτη και την κοινωνική αλληλεγγύη στην κατεύθυνση της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου.

Στις 25 Φλεβάρη του '99, πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης στο πνευματικό κέντρο για τους φυλακισμένους αναρχικούς Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Μητροπέτρο. Διαβάζονται κείμενα στη μικροφωνική και μοιράζονται προκηρύξεις. Η συγκέντρωση αυτή διοργανώνεται από τη συνέλευση αναρχικών σε συνεργασία με άτομα και συλλογικότητες.

Όλο αυτό το διάστημα που ο σύντροφός μας βρίσκεται προφυλακισμένος στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού (η δίκη του αναμένεται να οριστεί άμεσα αφού ο χρόνος της προφυλάκισής του πλησιάζει στο τέλος του), έχουν μοιραστεί χιλιάδες προκηρύξεις, έχουν κολληθεί χιλιάδες αφίσες, έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες επιθέσεις σε πολιτικούς και οικονομικούς στόχους σαν πράξεις αλληλεγγύης και επίθεσης ενάντια στην απόπειρα του κράτους να απομονώσει, να συκοφαντήσει και να καταστείλει τον αγώνα για την ελευθερία.

Στην περίοδο που μεσολαβεί από την αστυνομική κατοχή των χωριών, η εταιρία ολοκληρώνει τις απαραίτητες προεργασίες και μελέτες της για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού. Το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών & Μεταλλευτικών Ερευνών) έχει δημοσιοποιήσει από τις αρχές του '98 τα αποτελέσματα των μελετών του προτείνοντας τρεις ως τις καταλληλότερες θέσεις για την υλοποίηση της επένδυσης. Είναι η σειρά της ΤVX να επιλέξει που και με ποιόν τρόπο θα προχωρήσει την πραγμάτωση του καταστροφικού της έργου και καταθέτει στο ΥΠΕΧΩΔΕ τις προτάσεις της για τις δεξαμενές των τελμάτων (χαβούζες) και τη μέθοδο διαχωρισμού του μεταλλεύματος που θα χρησιμοποιήσει. Η προέγκριση της μελέτης από το ΥΠΕΧΩΔΕ, που αναμένεται να ανακοινωθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα (έχει δημοσιοποιηθεί ως χρονικό όριο η 7 Μάη), θα ανοίξει οριστικά πλέον το δρόμο για την εταιρία. Η καναδική πολυεθνική προσανατολίζεται στην αναζήτηση επενδυτών (εγχώριων και ξένων) για να μοιραστεί το κόστος της επένδυσης που αυξάνεται όσο παραμένει ανοιχτό το κοινωνικό μέτωπο στην περιοχή. Η ελληνική εταιρία "Μυτιληναίος" έχει το προβάδισμα στις προτιμήσεις της TVX, κυρίως λόγω της εθνικότητάς της, που πιστεύεται ότι θα βοηθήσει στο να αμβλυνθεί το "αντιαποικιοκρατικό" πνεύμα που διαπερνά τις κινητοποιήσεις των κατοίκων.

Στην κατεύθυνση διευκόλυνσης των οικονομικών αφεντικών να πραγματώσουν με τους καλύτερους δυνατούς όρους τα σχέδια τους για την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των ανθρώπων της περιοχής, έρχεται να συντείνει η ριζική αλλαγή που εισάγει το σχέδιο "Καποδίστριας" στο θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όπως είναι γνωστό, η Επιτροπή Αγώνα του Στρυμονικού αποτελείται από τους τοπικούς πολιτικούς άρχοντες, τους κοινοτάρχες, που ο "πυροσβεστικός" τους ρόλος εκδηλώθηκε σε πολλές και κρίσιμες φάσεις του αγώνα. Ο θεσμός όμως της κοινοτικής αρχής δεν κατάφερε να σταθεί αποτελεσματικός στο διαμεσολαβητικό του ρόλο ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ένα χαρακτηριστικό σημείο στην ιστορία αυτού του αγώνα είναι πως οι κινητοποιήσεις που αποφασίστηκαν μέσα από γενικές συνελεύσεις των κατοίκων οδήγησαν στην όξυνση της κοινωνικής σύγκρουσης στην περιοχή. Εξ'άλλου τα γεγονότα του Νοέμβρη του '97 στην Ολυμπιάδα ήταν η κατάληξη μιας μαζικής πορείας που αποφασίστηκε από τη γενική συνέλευση των κατοίκων την ίδια μέρα. Ήταν η τελευταία φορά που τα χωριά του Στρυμονικού πραγματοποίησαν μια συνέλευση, προκειμένου να αποφασίσουν τις παραπέρα κινήσεις τους. Η υποβάθμιση του θεσμού της κοινότητας και η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των δήμων έχουν σαν αποτέλεσμα την υποβάθμιση του ρόλου της Επιτροπής Αγώνα και την ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση από την τοπική κοινωνία των κέντρων λήψης αποφάσεων για τη συνέχιση των κινητοποιήσεων.

Τη στιγμή αυτή, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της Βαρβάρας και της Ολυμπιάδας που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις αντιμετωπίζουν κατηγορίες και μια σειρά από δίκες για κάθε κίνηση αντίστασης στην περιοχή τους. Χαρακτηριστικά, σε δύο πρόσφατες δίκες που έγιναν μέσα στον Απρίλη του '99 επιβλήθηκαν πολυετείς ποινές σε κατοίκους και κοινοτάρχες. Ωστόσο, παρά τις επιθέσεις του κράτους εναντίον τους, συνεχίζουν τον αγώνα. Ενισχύοντας με την παρουσία τους τα δύο φυλάκια που βρίσκονται στο δρόμο για τις εγκαταστάσεις στην Ολυμπιάδα, δηλώνουν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν με κανένα τρόπο την έναρξη εργασιών για τη νέα μεταλλουργία.

Η επιβολή του παγκόσμιου οικονομικού και κοινωνικού ελέγχου μέσα από τη συνεργασία των αφεντικών της γης προϋποθέτει τη συναίνεση των κυριαρχούμενων μπροστά στους νέους όρους διαχείρισης της ζωής τους. Όταν όμως η επιθυμία για αγώνα ζωντανεύει και οργανώνεται, και ιδιαίτερα όταν εμπνέει τη διάθεση για αντίσταση και σε άλλα κομμάτια του κοινωνικού πεδίου, αποτελεί μια υπολογίσιμη για την κυριαρχία απειλή, καθώς δημιουργεί όλο και πιο αποσταθεροποιητικές προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση των επιμέρους σχεδιασμών της. Αυτή την απειλή θέλησε να περιορίσει το κράτος μέσα από τις κατασταλτικές επιθέσεις του στους αντιστεκόμενους κατοίκους της Β.Α. Χαλκιδικής και στους αναρχικούς που στέκονται έμπρακτα αλληλέγγυοι στον αγώνα τους.

Οι αναρχικοί, εμπνεόμενοι από τη δυναμική της επιθυμίας των κατοίκων να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή τους ερχόμενοι σε σύγκρουση με τις βλέψεις των αφεντικών, διέκριναν ευνοϊκούς όρους για την επικοινωνία του πνεύματος της αντίστασης ενάντια στην κρατική επιβολή. Στα πλαίσια αυτής της απόπειρας διάρρηξης των συνόρων της επιβαλλόμενης κοινωνικής απομόνωσης, ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης με τη βομβιστική απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης κάνει τη δική του πολιτική κατάθεση απέναντι στα αναπτυξιακά σχέδια των κυρίαρχων και μπροστά στη δυναμική της αντίστασης που αυτοί συνάντησαν από τους κατοίκους του Στρυμονικού.

Σαν απάντηση σε αυτήν την πρωτοβουλία αγώνα του συντρόφου μας, το κράτος τον χαρακτηρίζει ως τρομοκράτη και τον αιχμαλωτίζει. Με την ομηρία του επιχειρεί να στείλει ένα μήνυμα παραδειγματισμού και τρομοκράτησης προς κάθε έστω και εν δυνάμει αντιστεκόμενο, υποδεικνύοντας τη νάρκωση των συνειδήσεων και την υποταγή στα σχέδιά του σαν προϋπόθεση για την ασφαλή επιβίωση των υπηκόων του.

Μέσα από την υπόθεση της αιχμαλωσίας του Ν. Μαζιώτη αναδεικνύεται η δυναμική των αντιστάσεων, όταν οι αντιστεκόμενοι διατηρούν ζωντανή την άρνησή τους μέσα από το λόγο, τη στάση, τις πρακτικές τους. Η επιθυμία για ελευθερία δεν γνωρίζει χωρικούς ή θεσμικούς περιορισμούς. όσο υπάρχει θα δυναμώνει από τα εμπόδια που συναντά, αντιστρέφοντάς τα ενάντια στους εχθρούς της και ανεξέλεγκτα θα εφορμά στο κοινωνικό πεδίο, δημιουργώντας γόνιμο έδαφος για την προώθηση των προταγμάτων της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, για την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Ο αγώνας συνεχίζεται...