Μετά από μια στιγμιαία ανάπαυλα προς διάχυση ψευδαισθήσεων, με την αναβάπτιση της κοινοβουλευτικής δικτατορίας στην κολυμπήθρα της εκλογικής απάτης και την καταμέτρηση των ψήφων συναίνεσης-συνενοχής που απέσπασε, η επίθεση του κράτους και του κεφάλαιου στην κοινωνία ανανεώνεται. Με νέα ορμή, ενισχυμένη τόσο από την πρόσφατη “νομιμοποίηση” του όλου πολιτικού συστήματος όσο και την εναλλαγή πολιτικού φορέα στη διαχείριση της κρατικής εξουσίας. Εναλλαγή που βέβαια όχι μόνο δεν ανακόπτει τις κεντρικές πολιτικές της επίθεσης, αλλά τις προωθεί με νέα ορμή, αφού παρουσιάζεται σαν απάντηση στην κοινωνική δυσαρέσκεια -η οποία χρεώνεται στον απερχόμενο πολιτικό φορέα- ανανεώνοντας το φθαρμένο προσωπείο του κράτους.

Με αιχμή του δόρατος της επίθεσης την ολυμπιάδα, το επόμενο πεντάμηνο τα αφεντικά θα εντείνουν ακόμα περισσότερο τις προσπάθειές τους να διευρύνουν την κυριαρχία τους, καθώς η "μεγάλη εθνική ιδέα" είναι το όχημα για να εδραιωθούν με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση και ταχύτητα συνθήκες ολοκληρωτισμού σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Για να εισαχθούν σκληρότερα μοντέλα εκμετάλλευσης των προλετάριων και να δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες συσσώρευσης κέρδους για τα αφεντικά. Για να εμπεδωθούν δόγματα όπως η "ολική ασφάλεια" και η "μηδενική ανοχή" έναντι του "εσωτερικού εχθρού", σύμφωνα με τα νέα πρότυπα στρατιωτικοποίησης και υποταγής των κοινωνιών στις δυτικές μητροπόλεις -τα μετόπισθεν του πολέμου στην καπιταλιστική περιφέρεια. Η διοργάνωση της ολυμπιάδας, βήμα για την αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού κράτους στο μπλοκ των ισχυρών του πλανήτη, αποτελεί τη συνεισφορά του στο καπιταλιστικό πλιάτσικο των πολυεθνικών και στην παγκόσμια "αντι"τρομοκρατική εκστρατεία, και ειδικά στην προώθησή της στο “εσωτερικό μέτωπο”, με την πρωτοφανή σε μέγεθος κινητοποίηση του δολοφονικού μηχανισμού του ΝΑΤΟ. Ο χαρακτηρισμός άλλωστε της νέας κυβέρνησης ως "ολυμπιακής” μαρτυρά τη βαρύτητα του στοιχήματος για την εγχώρια άρχουσα τάξη.

Μετά την προεκλογική πλειοδοσία ενός ρητορικού αχταρμά περί "κοινωνικών παροχών", "πιο κοινωνικού κράτους" και "ανάπτυξης για όλους" συνεχίζεται η εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών που χαράσσονται από τα υπερεθνικά διευθυντήρια, υπαγορεύονται από την -προνομιακή- συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε αυτά και εγγυώνται τον πλούτο και την εξουσία των ντόπιων αφεντικών.

Ακόμη και η μετονομασία του υπουργείου Εργασίας σε υπουργείο Απασχόλησης σηματοδοτεί σε συμβολικό επίπεδο την ένταση της επίθεσης σε βάρος των εργαζόμενων και των νεολαίων, με την περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας έτσι ώστε να υπάρχει ένα μεγάλο εύκολα μετακινούμενο εργατικό δυναμικό σε μια διαρκώς επισφαλή κατάσταση υποαπασχόλησης, απόλυτα ευάλωτο και εύκολο θύμα προς εκμετάλλευση, ενώ η παιδεία τείνει να ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα της παραγωγής, γεννώντας νέες μορφές κοινωνικού ανταγωνισμού, ανισότητας και αποκλεισμού.

Ενδεικτική πάντως των συνεπειών της μέχρι τώρα εντατικοποίησης των ρυθμών δουλειάς γενικότερα και της πριμοδοτούμενης ταχύτητας για την ολοκλήρωση των ολυμπιακών και των άλλων "μεγάλων έργων” ειδικότερα, είναι οι εκατόμβες των δολοφονημένων εργατών στα λεγόμενα “εργατικά ατυχήματα”. Ενώ είναι ξεκάθαρο πως μετά το πέρας των ολυμπιακών δεν προδιαγράφεται μόνο η καταλήστευση της κοινωνίας μέσω της φορολογικής αφαίμαξης και ακόμα σκληρότερων περιοριστικών μέτρων, αλλά και πογκρόμ κατά του περισσευούμενου μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού.

Απέναντι στην ανανεωμένη επίθεση των αφεντικών η αντίσταση συνεχίζεται. Σε κάθε σημείο που επιχειρεί να επιβληθεί η τάξη της υποταγής και συγκρούεται με την επιθυμία της κοινωνικής απελευθέρωσης: Στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, στα σχολεία-φυλακή, στους δημόσιους χώρους. Στους δρόμους, εκεί που γεννιούνται οι εξεγερμένες συνειδήσεις και όχι η πελατεία των πολιτικών εμπόρων της ενσωμάτωσης στο σύστημα. Στα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αντίστασης, όπου η ελευθερία δεν εκχωρείται σε κανένα μοντέλο διαχείρισης της εξουσίας. Με τη δυναμική του ανατρεπτικού αντικαπιταλιστικού, αντιεξουσιαστικού και αντιεθνικιστικού λόγου και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων. Στους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

*