Στις 14 Φλεβάρη, στην προάστιο Ρέντφερν, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σίδνεϊ, ο 17χρονος Αβορίγινας Tomas Hickey βρήκε τραγικό θάνατο ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει με το ποδήλατό του από περιπολικά της αστυνομίας που τον καταδίωκαν. Ο θάνατός του προήλθε από τραύματα ύστερα από πρόσκρουση σε μεταλλικό φράχτη.

Η αντίδραση της κοινότητας του Ρέντφερν ήταν άμεση. Διακόσιοι Αβορίγινες, οργισμένοι από το θάνατο του νεαρού Hickey, βγήκαν το βράδυ στους δρόμους και ήρθαν αντιμέτωποι με πάνοπλους αστυνομικούς που επιστρατεύτηκαν για να καταστείλουν τον ξεσηκωμό. Για εννέα ώρες οι δρόμοι του "Μπλοκ", του γκέτο που βρίσκεται στην καρδιά του προαστίου, μετατράπηκαν σε πεδίο σύγκρουσης. Οι νεαροί Αβορίγινες, φωνάζοντας "Δολοφόνοι" επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ στις αστυνομικές δυνάμεις, ο σιδηροδρομικός σταθμός πυρπολήθηκε, περιπολικά της αστυνομίας καταστράφηκαν…

Οι ταραχές χαρακτηρίστηκαν από τις αυστραλιανές αρχές και από τον Τύπο ως οι σφοδρότερες των τελευταίων χρόνων στο Ρέντφερν. Οι δηλώσεις του βουλευτή της αντιπολίτευσης Τζον Μπρόγκεντ που ζήτησε να "σταλούν στο Ρέντφερν μπουλντόζες και να ισοπεδώσουν τα σπίτια του Μπλοκ" αποτυπώνουν τη βούληση των πολιτικών να ξεμπερδεύουν με το "αγκάθι" της κοινότητας του Ρέντφερν -τη μεγαλύτερη αστική κοινότητα ιθαγενών στην Αυστραλία- προχωρώντας σε ένα σχέδιο ανάπλασης του γκέτο. Στην ουσία πρόκειται για ένα σχέδιο εκκαθάρισης της περιοχής από τους Αβορίγινες που ζουν εκεί από την εποχή της εισβολής, και όπου εκεί διατηρούν πολλές από τις οργανώσεις τους.

Τα περιστατικά αστυνομικής ρατσιστικής βίας και τα ξεσπάσματα οργής από την πλευρά των Αβοριγίνων αποκαλύπτουν τη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα που ζουν οι ιθαγενείς των γκέτο, στις παρυφές των μεγαλουπόλεων. Αυτά μαρτυρούν πως, διακόσια χρόνια μετά την εισβολή των Ευρωπαίων στην Αυστραλία, την αρπαγή της γης, τις μαζικές σφαγές και τον εξαναγκασμό των ιθαγενών να ζουν ως σκλάβοι των αποίκων, οι προσπάθειες αφανισμού του πληθυσμού που επέζησε της γενοκτονίας και επιβιώνει μέχρι σήμερα σε μικρές κοινότητες σε όλη την έκταση της ηπείρου, δεν έπαψαν ποτέ. Εκεί που η τακτική της αφομοίωσης των ιθαγενών, της κουλτούρας και του πολιτισμού τους δεν είναι αποτελεσματική, το αυστραλιανό κράτος ακολουθεί την τακτική του ελέγχου και της καταστολής των κοινοτήτων μέσω της οικονομικής εξόντωσης, της διάβρωσης της νεολαίας με τη διοχέτευση ναρκωτικών στις κοινότητες, της εγκληματοποίησης, της περιθωριοποίησης και της απομόνωσης τους. Κι εκεί που ο έλεγχος δεν είναι ικανός να επιβάλει την ολοκληρωτική σιωπή, πάντα υπάρχει μια καλή δικαιολογία από το κράτος και την αστυνομία για να συγκαλύψουν τη δολοφονία ενός Αβορίγινα στο δρόμο, σε κάποιο αστυνομικό τμήμα ή στη φυλακή.

Είναι χαρακτηριστικό πως οι Αβορίγινες, που αποτελούν σήμερα το 2% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, έχουν τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας -αφού η αρπαγή και η καταστροφή της γης τους σήμαινε και τη βίαιη αποκοπή τους από τις παραδοσιακές τους ασχολίες (κυνήγι, καλλιέργεια της γης) που τους επέτρεπαν να ζουν αυτοτελώς πριν την εισβολή. Οι φυλακές και τα αναμορφωτήρια της χώρας είναι γεμάτα από ανήλικους, κυρίως, Αβορίγινες, καθώς οι πιθανότητες να συλληφθούν ή να φυλακιστούν είναι κατά πολύ περισσότερες σε σύγκριση με τους λευκούς. Οι πιθανότητες να πεθάνουν στις φυλακές είναι 16,5 φορές περισσότερες σε σχέση με των λευκών (την περίοδο 1989-1996 ενενήντα έξι Αβορίγινες πέθαναν στις φυλακές της χώρας) και ο μέσος όρος ζωής τους είναι κατά 20 χρόνια μικρότερος από των λευκών.

Τις τελευταίες δεκαετίες οι Αβορίγινες, με τους αγώνες τους για τη διεκδίκηση της γης, της ελευθερίας και της αυτονομίας τους, καθώς και με την καταγγελία των εγκλημάτων που συντελούνται στις φυλακές σε βάρος τους, ανέδειξαν το ζήτημα της αδικίας και του ρατσισμού που υφίστανται εδώ και δύο αιώνες και γύρω από το οποίο το κράτος είχε επιβάλει την άγνοια και τη σιωπή στο σύνολο του λευκού πληθυσμού της Αυστραλίας.

Η δολοφονία του νεαρού Αβορίγινα ήταν η συνέχεια της μακράς αιματοβαμμένης ιστορίας των ιθαγενών της ηπείρου και η εξέγερση στο Ρέντφερν ήταν μία μόνο εικόνα από τα ξεσπάσματα της οργής τους...

*