Το αίμα των Σιδηρόπουλου, Τσιρώνη, Μαγλαρίδη, Κουμή, Κανελλοπούλου, Καλτεζά, Μαρίνου, Πρέκα, Mπουλάτοβιτς και πρόσφατα Μαραγκάκη είναι νωπό ακόμα.

Από το 1975, περισσότεροι από 150 έλληνες πολίτες, οικονομικοί μετανάστες και μειονοτικοί (τσιγγάνοι κλπ) έχουν δολοφονηθεί πασίχαρα από τα σώματα ασφαλείας –υποχείρια της εκάστοτε εξουσίας.

Δολοφονίες με πρόσχημα τα σιαμαία δόγματα της τάξης και ασφάλειας, στόχο τον περιορισμό της ελευθερίας και με μόνο ένοχο τη μεταφυσική ιδιότητα των αυτοβούλως ενεργούντων περιστρόφων, γκλομπς και άλλων φονικών μέσων των οργάνων. Οι δολοφόνοι τους έπρεπε να είναι στη φυλακή κι είναι ελεύθεροι.

Έτσι λοιπόν, η κρατική βία με τις διάφορες μορφές της, και τόσες δολοφονίες σε συνδυασμό με την αύξηση της κρατικής καταστολής έχουν στόχο την εδραίωση και διατήρηση της διεφθαρμένης εξουσίας χωρίς αμφισβητήσεις, αντιστάσεις και αγώνες με μοναδική αναγκαιότητα την κοινωνική πειθαρχία στους σκοπούς και στον τρόπο λειτουργίας του συστήματος.

Η κυνικότητα, η υποκρισία και η αγριότητα της πανελεύθερης αγοράς στο βωμό του κέρδους των κεφαλαιοκρατών ορίζουν τις αξίες και τους νόμους που διευθύνουν τη ζωή μας περιφρονώντας μας στο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και οικολογικό επίπεδο.

Ως πότε; Από μας εξαρτάται…

*