(Αναρχικό Δελτίο, νο 28, Φλεβάρης 2004)
Συνέντευξη με έναν ρώσο αναρχικό πρώην στρατιώτη στην Τσετσενία
Η συνέντευξη με ένα ρώσο ελευθεριακό κομμουνιστή της ομάδας Αυτόνομη Δράση έγινε το καλοκαίρι του 2002, στη νότια Ρωσία. Εξαιτίας των "κανόνων" των Ρώσων στρατιωτών, και πιθανών αντιποίνων από Τσετσένους ή Ρώσους, θα τον αποκαλούμε απλά Alex. (...) Τη συνέντευξη πήρε ο Leon για το περιοδικό Barricada ενώ δημοσιεύτηκε και στο Α-infos. Μεταφράστηκε από την Solidarιa και υπάρχει στην σελίδα
www.geocities.com/anar_gr/gr/suboli.htm
Barricada: Ας αρχίσουμε με το παρελθόν σου. Τι ήσουν πριν καταταγείς στο στρατό;
Alex: Γκάνγκστερ.
B: Πότε άρχισες τη θητεία σου στο στρατό;
A: Τον Ιούνη του 1996 έπρεπε να παρουσιαστώ στο στρατό (στη Ρωσία ισχύει ακόμα η υποχρεωτική θητεία). Ξεκίνησα την εκπαίδευση του "νέου πολεμιστή", που σημαίνει να περάσεις από τεστ ΙQ, ασκήσεις και τέτοια πράγματα. Δοκιμάζονται εκατοντάδες άντρες και οι αξιωματικοί αποφασίζουν πού θα υπηρετήσει ο καθένας.
B: Ήθελες να καταταγείς;
A: Ήθελα.
B: Πόσο καιρό κράτησε η εκπαίδευση;
A: Δύο μήνες.
B: Σε ανησυχούσε η πιθανότητα να πας στην Τσετσενία;
A: Το ήξερα ότι υπήρχε αυτή η πιθανότητα. Δεν με εξέπληξε που πήγα εκεί.
B: Τώρα, κοιτώντας προς τα πίσω, πιστεύεις πως η εκπαίδευσή σου ήταν επαρκής για όσα συνέβησαν στην Τσετσενία;
Α: Είχαμε κάνει κάποιες ασκήσεις για μάχες στο βουνό. Και κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης οι αξιωματικοί μας έβαζαν να τραγουδάμε "Θάνατο, θάνατο, θάνατο στους Τσετσένους!". Από τα 375 άτομα, μόνο 15 από εμάς στάλθηκαν στην Τσετσενία. Εγώ επιλέχθηκα για τις Ειδικές Δυνάμεις.
Β: Πες μας για την πρώτη σου μέρα στην Τσετσενία.
Α: Από μια πόλη στα βόρεια του Καυκάσου μεταφερθήκαμε με ελικόπτερο στο Staropromyslovski, στην περιφέρεια του Γκρόζνυ. Δεν σκεφτόμουν κανένα κίνδυνο. Όταν προσγειωθήκαμε, κάποιοι άντρες που είχαν ήδη πολεμήσει στην Τσετσενία και επέστρεφαν σπίτι τους μας περίμεναν. Ανταλλάξαμε όπλα, σφαίρες και βόμβες. Άκουσα την έκρηξη μιας βόμβας. Ήταν το πρώτο αίσθημα φόβου που ένιωσα.
Β: Τι έκανες τους πρώτους σου μήνες στο Γκρόζνυ;
Α: Από τον Αύγουστο ως τον Οκτώβρη (του 1996) γίνονταν σκληρές μάχες ανάμεσα στις Ρωσικές δυνάμεις και τους Τσετσένους αντάρτες στο Γκρόζνυ. Η κυριότερη σύγκρουση που βρέθηκα ήταν στην πλατεία Minutka. Αυτή η πλατεία είναι πολύ γνωστή στα δελτία ειδήσεων της ρώσικης τηλεόρασης. Οι αξιωματικοί ήταν τόσο ηλίθιοι, και εννοώ πραγματικά ανόητοι, που δεν ήξεραν τι έκαναν. Συχνά ήταν οι λοχίες που επέλεγαν τη στρατηγική και πολύ απλά τους αξιωματικούς τους αγνοούσαμε. Εκείνη τη φορά, στην οδό Λένιν (στην πλατεία Minutka του Γκρόζνυ) έπρεπε να βοηθήσουμε μια ομάδα Ρώσων στρατιωτών που είχε περικυκλωθεί από τις δυνάμεις των Τσετσένων. Οι αξιωματικοί ήταν ηλίθιοι και απλά μας έστειλαν μέσα, χωρίς να μας ενημερώσουν για την κατάσταση. Δεν φτάσαμε ποτέ στους άλλους Ρώσους στρατιώτες. Παγιδευτήκαμε στην οδό Λένιν για επτά μέρες με ελάχιστο νερό και μόνο 200 γραμμάρια κρέας κονσέρβα τη μέρα. Έπρεπε να πολεμάμε για επτά ημέρες συνεχώς. Χρειάστηκε να έρθει μια ομάδα της SOBR, άλλων επίλεκτων Ρωσικών δυνάμεων, και να μας βοηθήσει να φύγουμε από 'κει. Η διμοιρία μου είχε δεκαπέντε άτομα και οι δέκα σκοτώθηκαν σ' αυτή την επιχείρηση. Ήταν φριχτά, έκανε ζέστη, χωρίς νερό, χωρίς στρατηγική. Επιστρέψαμε στη ρωσική βάση και καταστρώσαμε ένα σχέδιο, χωρίς τους αξιωματικούς, και γυρίσαμε πίσω και σώσαμε την πρώτη ομάδα των Ρώσων στρατιωτών που είχε παγιδευτεί. Τα καταφέραμε.
Β: Οι καθημερινές συνθήκες ήταν δύσκολες για τους στρατιώτες;
Α: Στον πρώτο πόλεμο στην Τσετσενία, εμείς οι στρατιώτες είχαμε χαλασμένο ψωμί, αλλά οι αξιωματικοί είχαν αρκετό κρέας, γλυκά και άλλα παρόμοια. Και δεν προσπαθούσαν καν να τα κρύψουν από μας, έτρωγαν ανοιχτά, μπροστά στα μάτια μας. Μάθαμε να κυνηγάμε φίδια και βατράχια. Για μένα, οι μάχες στο δρόμο κράτησαν λιγότερο από τρεις μήνες. Συμμετείχα σε περίπου οχτώ επιχειρήσεις το μήνα μέσα στην πόλη. Τον Οκτώβρη, ο Στρατηγός Lebed (αρχηγός του στρατού εκείνη την περίοδο) αποφάσισε πως οι ρωσικές απώλειες ήταν μεγάλες και διέταξε τη λήξη όλων των ρωσικών επιθέσεων. Δεν έπρεπε πια να κάνουμε επιθέσεις εναντίον των αντάρτικων δυνάμεων σε μεγάλη κλίμακα. Μόνο μικρές επιχειρήσεις σε χωριά... Ο στρατηγός Lebed ήταν επίσης ένας ηλίθιος. Πιστεύω πως αν είχαμε πολεμήσει άλλες δύο εβδομάδες η Ρωσία θα είχε κερδίσει τον πόλεμο. Πέθανε πριν πέντε χρόνια σε ατύχημα, ενώ είχε αποστρατευτεί, αλλά οι περισσότεροι πιστεύουμε πως δεν ήταν ατύχημα. Την εποχή που σταματήσαμε να μπαίνουμε στο Γκρόζνυ, τα χέρια μου είχαν αρχίσει να τρέμουν από τους σκοτωμούς.
Β: Πώς ήταν οι μικρές επιχειρήσεις μετά τον Οκτώβρη;
Α: Εισβάλλαμε κυρίως σε μικρά χωριά στα βουνά. Εγώ προσωπικά σκότωσα ανάμεσα στους τριανταπέντε με σαράντα ανθρώπους στα χωριά. Αλλά όταν δεν συμμετείχαμε σε επιθέσεις ασχολούμασταν με άλλα πράγματα. Η ομάδα μου είχε διακριθεί για μάχες σώμα με σώμα, βόμβες και νάρκες, ιατρική βοήθεια... ήμασταν πολύ ταλαντούχοι στρατιώτες. Υπάρχουν εννέα επίπεδα [στις ικανότητες και επιδεξιότητα μάχης] στρατιωτών, και εμείς ήμασταν στην κορυφή. Η παρουσία μας ήταν μυστική. Μοιάζαμε με στρατιώτες ειρηνευτικής αποστολής, και πηγαίναμε για εξουδετέρωση ναρκών. Κανείς δεν ήξερε πως αυτοί οι στρατιώτες που εξουδετερώνουν νάρκες ήταν στην πραγματικότητα εδικές δυνάμεις που έκαναν αναγνωριστική επιχείρηση.
Β: Οι χωρικοί πρόβαλλαν ποτέ αντίσταση;
Α: Σε γενικές γραμμές όχι, αφού τέτοιες επιχειρήσεις ήταν πολύ γρήγορες, και πολύ αποτελεσματικές. Οι άνθρωποι που δέχονταν επίθεση δεν είχαν το χρόνο να οργανώσουν αντίσταση. Είχαμε στρατοπεδεύσει στο χωριό Κ. Ήταν περίπου 10 χιλιόμετρα έξω από το Γκρόζνυ. Κάναμε μια συμφωνία με τους χωρικούς. Εμείς δεν θα επιτιθόμασταν σ' αυτούς και εκείνοι δεν θα επιτίθονταν σ' εμάς. Το χωριό ήταν περικυκλωμένο από θέσεις του ρωσικού στρατού, κι έτσι αν μας επιτίθονταν θα εξουδετερώνονταν. Αν και ορισμένες φορές τη νύχτα υπήρχαν σποραδικές ριπές πυροβόλων. Ήταν ελαφρά οπλισμένοι και όχι πολύ οργανωμένοι.
Β: Είχες ποτέ καθημερινή επαφή με Τσετσένους χωρικούς;
Α: Πολύ σπάνια. Σπάνιο ήταν ακόμα και το να έχεις επαφή με το ρώσικο πληθυσμό στην Τσετσενία. Παίρναμε τις διαταγές λίγες μόνο στιγμές πριν την επιχείρηση. Έτσι, φεύγαμε από τη βάση αμέσως και επιστρέφαμε αμέσως μετά την επιχείρηση. Δεν είχαμε χρόνο να γνωρίσουμε κόσμο.
Β: Τους χωρικούς τους έβλεπες ως αντάρτες;
Α: Φυσικά κάποιοι μπορούσαν να είναι αντάρτες, και κάποιοι άλλοι όχι. Αλλά μπαίναμε στα χωριά μόνο όταν είχαμε πληροφορίες πως υπήρχαν αντάρτες. Οι ειδικές δυνάμεις μετατράπηκαν σε "τιμωρούς". Τιμωρούσαμε τους χωρικούς. Οι αξιωματικοί μας έλεγαν πως υπήρχαν αντάρτες σ' ένα χωριό, και είχαμε διαταγή να μπούμε στο χωριό, να τους βρούμε και να τους σκοτώσουμε όλους. Σκοτώναμε κυρίως τους άντρες, όχι γυναίκες.
Β: Αυτό επειδή πολεμούσαν μόνο άντρες Τσετσένοι;
Α: Υπήρχαν γυναίκες στρατιώτες ανάμεσα στους αντάρτες. Οι γυναίκες μαχητές της Τσετσενίας είναι γνωστές ως εξαίρετοι ελεύθεροι σκοπευτές. Οι Ρώσοι στρατιώτες τις μισούσαν. Τις αποκαλούσαμε "λευκές κάλτσες". Την πρώτη φορά που πιάστηκε μία "λευκή κάλτσα" μπροστά μου, κατάλαβα πόσο τις μισούσαν οι Ρώσοι. Της έδεσαν τα χέρια σ' ένα αυτοκίνητο και τα πόδια σ' ένα άλλο. Τα αυτοκίνητα έβαλαν μπρος προς αντίθετες κατευθύνσεις, ξεσχίζοντας το σώμα της. Πήραν ένα κομμάτι του κορμιού της και το πέταξαν από ελικόπτερο μέσα στο χωριό της. Η δεύτερη "λευκή κάλτσα" που αιχμαλωτίσαμε δέθηκε σ' ένα δέντρο. Από κάτω της τοποθετήθηκαν δύο κιλά C4 (εκρηκτική ύλη που χρησιμοποιείται σε βόμβες και νάρκες). Το αργό φυτίλι, μήκους περίπου 4-5 μέτρων, ανάφτηκε μπροστά στα μάτια της. Αυτά τα φυτίλια καίγονταν με ταχύτητα ενός εκατοστού ανά δευτερόλεπτο. Δεν είχε κανένα φόβο απολύτως, το πρόσωπο της δεν έδειχνε κανένα τέτοιο σημάδι. Ύστερα, αφού ανατινάχθηκε, το πρόσωπό της με στοίχειωσε. Άρχισα να κάνω χρήση ναρκωτικών μετά απ' αυτό για να ξεπεράσω τον πόνο. Την τρίτη "λευκή κάλτσα" που πιάσαμε, οι αξιωματικοί μας μάς την πρόσφεραν. Μας είπαν πως μπορούσαμε όλοι να τη βιάσουμε πριν πεθάνει. Κανείς μας δεν ήθελε, κανένας δεν το έκανε. Έτσι την πυροβολήσαμε. Λίγες εβδομάδες αργότερα μάθαμε ότι τελικά ήταν Ουκρανή (όπου υπάρχουν επίσης έντονα αντι-ρωσικά αισθήματα). Ήταν ξαδέλφη ενός από τους άντρες της ομάδας μου.
Β: Ποια ήταν η αντίδρασή του;
Α: Δεν άλλαξε και πολύ. Αλλά δύο άλλοι άντρες άρχισαν να τρελαίνονται. Σύντομα ο ένας κρεμάστηκε. Ο άλλος προσπάθησε, αλλά τον βρήκαμε πριν πεθάνει. Όπως είπα, η ομάδα μας ήταν πολύ ταλαντούχα και μυστική. Κατά τη διάρκεια των επιθέσεών μας τριγυρνούσαμε με ένα τεθωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού, που είχε πάνω ζωγραφισμένο το σύμβολό μας. Οι Τσετσένοι γνώριζαν την ύπαρξή μας, αλλά δεν ήξεραν ποιοι ήμασταν. Έστελναν μηνύματα στη βάση πως αν οι αξιωματικοί δεν μας παραδώσουν στους Αντάρτες, οι αντάρτες θα σκότωναν όλους τους Ρώσους στρατιώτες που βρίσκονταν στην περιοχή. Μια φορά, σ' ένα μεγαλύτερο χωριό, το Χ., οι αντάρτες πρόβαλαν πολύ ισχυρή αντίσταση εναντίον απλών Ρώσων στρατιωτών, οι οποίοι, με τη σειρά τους, αποτύγχαναν σε όλες τους τις επιχειρήσεις σ' αυτό το χωριό. Έτσι έστειλαν εμάς. Επιτεθήκαμε την ώρα της πρωινής τους προσευχής. Δεν μας είδαν που ερχόμασταν. Πιάσαμε δεκαεφτά αντάρτες χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα εναντίον μας. Ήταν μια πολύ επιτυχημένη επιχείρηση, μόνο ένας άντρας πέθανε, και ήταν Τσετσένος. Οι αιχμάλωτοι ανακρίθηκαν για πληροφορίες και ύστερα εκτελέστηκαν. Όλα αυτά κινηματογραφήθηκαν.
Β: Συνέβαινε συχνά να κινηματογραφούνται οι επιχειρήσεις;
Α: Έχω αρχείο με σκληρές μάχες ανάμεσα σε Ρώσικες και Τσετσένικες δυνάμεις. Εικόνες που δεν θα δεις ποτέ στην τηλεόραση. Αληθινό αίμα, αληθινός θάνατος, αληθινά μυαλά πάνω σε αμάξια. Πολλοί στρατιώτες έχουν αρχείο από τον πόλεμο. Μερικά μπορεί να είναι κακής ποιότητας, αλλά είναι καλά για τη μνήμη. Κάποιες εικόνες από τον πρώτο πόλεμο στην Τσετσενία χρησιμοποιήθηκαν από την τηλεόραση για προπαγάνδα. Για να δείξουν πως είναι καλό να σκοτώνουμε Τσετσένους, εξαιτίας της κτηνωδίας τους, αλλά ακόμα και αυτά τα βίντεο δεν δείχνουν την πραγματική φρίκη.
Β: Μόνο οι Ρώσοι στρατιώτες ήταν σκληροί;
Α: Όχι, φυσικά όχι. Από τους Ρώσους στρατιώτες, συνήθως ήταν οι απλοί φαντάροι που δεν ήταν μορφωμένοι ούτε καλά εκπαιδευμένοι εκείνοι που φέρονταν πιο άγρια. Οι ειδικές δυνάμεις περιορίζονταν στη δουλειά τους. Γνώρισα κάποιους απλούς Ρώσους φαντάρους που έκοβαν τα αφτιά των Τσετσένων, τα έκαναν κολιέ και τα φορούσαν στις μάχες. Αλλά και οι Τσετσένοι ήταν άγριοι. Η γνώμη μου είναι πως οι Τσετσένοι ήταν άγριοι για περισσότερους λόγους από το ότι ήθελαν την ανεξαρτησία τους. Οι Τσετσένοι, ιστορικά, είναι άγριος λαός. Υπάρχει μακρά ιστορία αγριότητας στην Τσετσενία, αγριότητας εις βάρος τους και αγριότητας των ίδιων εναντίον άλλων και μεταξύ τους. Όταν οι Τσετσένοι αντάρτες έπιαναν έναν Ρώσο στρατιώτη, ήταν συχνό φαινόμενο να παίρνουν μια κάμερα και να τραβούν σε φιλμ το κόψιμο των δαχτύλων του και ύστερα να στέλνουν το φιλμ στους γονείς του. Συνήθως ζητούσαν λύτρα για την απελευθέρωση του αιχμαλώτου. Αν η οικογένειά του δεν είχε χρήματα, είτε τραβούσαν σε βίντεο κι άλλα βασανιστήρια, έσπαγαν συνήθως όλα τα κόκαλα του σώματος ή τον ευνούχιζαν, και ζητούσαν ξανά λεφτά, ή τον σκότωναν. Μερικές φορές σταύρωναν ζωντανούς τους Ρώσους στρατιώτες, γυμνούς, και τους άλειφαν με μέλι ή ζάχαρη για να προσελκύσουν τις μύγες. Και τους άφηναν εκεί να πεθάνουν. Μια φορά βρήκαμε ένα στρατιώτη χωρίς πόδια, αλλά δεν μπορούσαμε να τον φτάσουμε γιατί υπήρχαν Τσετσένοι ελεύθεροι σκοπευτές που είχαν πάρει θέσεις για να πυροβολήσουν όποιον προσπαθούσε να τον σώσει. Σε ορισμένα χωριά αποκεφάλιζαν τους Ρώσους στρατιώτες και κάρφωναν τα κεφάλια τους σε πασσάλους έξω από την είσοδο του χωριού. Συχνά, έβαζαν και αγκαθωτό σύρμα γύρω από το κεφάλι τους, σαν τον Χριστό. Και συνήθως υπήρχε κάποια συσκευή έτσι ώστε αν πήγαινε κάποιος να πάρει το κεφάλι, να εκρήγνυται κάποια βόμβα. Τοποθετούσαν μια νάρκη, με άλλες νάρκες από κάτω. Έτσι, όταν εξουδετερωνόταν η πρώτη νάρκη, έσκαγε η δεύτερη. Αυτός που εξουδετερώνει τη νάρκη δεν ξέρει αν είναι παγιδευμένη ή όχι, και είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσει μια δεύτερη νάρκη και να εξουδετερώσει και τις δύο μαζί. Άλλες φορές έβαζαν νάρκες οι οποίες συνδέονταν μ' ένα καλώδιο με βόμβα που βρισκόταν σε αρκετή απόσταση αλλά η έκρηξή της προκαλούσε το θάνατο σε ακτίνα 200 μέτρων.
Β: Τραυματίστηκες ποτέ;
Α: Ναι, τραυματίστηκα από ένα RPG. Είχα βλήματα σε 21 σημεία του σώματός μου. Ένας σύντροφος και εγώ είχαμε παγιδευτεί σε ένα κτίριο και πυροβολούσαμε αντάρτες, όταν έσκασε μια βόμβα. Ο σύντροφός μου έπεσε αναίσθητος. Έχασε ένα μέρος της ακοής του και τώρα έχει προβλήματα και στην ομιλία. Αυτό συνέβη όταν στην τηλεόραση, στη Ρωσία, οι πολιτικοί έλεγαν πως ο πόλεμος είχε τελειώσει. Αλλά οι μάχες συνεχίζονταν.
Β: Όταν ήσουν στο νοσοκομείο ήθελες να γυρίσεις πίσω ή να φύγεις από 'κει;
Α: Ένιωθα να θέλω να γυρίσω. Ένιωθα ευθύνη προς τους άντρες της ομάδας μου, ήθελα να πάω να τους βοηθήσω. Επίσης έπαιρνα πολλά ναρκωτικά εκείνο τον καιρό, για να ξεχάσω το πόνο που ένιωθα που είχα σκοτώσει τόσους ανθρώπους.
Β: Όταν τελικά έφυγες από την Τσετσενία τι έγινε;
Α: Ήμουν αρχηγός στην ομάδα, κι αν υπήρχαν πέντε στρατιώτες σαν κι εμένα, μαζί θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε μια ολόκληρη πόλη. Είχα ευκαιρίες να πολεμήσω στο Νταγκεστάν ή τη Γιουγκοσλαβία, αλλά δεν μπορούσα να ζήσω με όλο αυτό το αίμα στα χέρια μου. Στην Τσετσενία έπρεπε να παίρνω ναρκωτικά για να μείνω διανοητικά και σωματικά ενεργός. Μετά την Τσετσενία, δεν μπορούσα να κοιμηθώ για δύο ή τρία χρόνια. Πάντα μου έρχονταν στη μνήμη όλο και περισσότερα απ' όσα συνέβησαν. Ακόμα και μέχρι σήμερα έχω εφιάλτες, αλλά όχι τόσο φριχτούς όσο τα πρώτα δύο χρόνια που επέστρεψα στη Ρωσία. Δεν πήρα μετάλλια ούτε παράσημα τιμής στην Τσετσενία, μόνο ένα ειδικό δαχτυλίδι. Πληρώθηκα μόνο 660 ρούβλια, αντί για 6.600 που θα έπρεπε να πάρω. Αυτό έγινε με τους περισσότερους στρατιώτες στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας. Οι αξιωματικοί έκλεβαν τα λεφτά και μας έδιναν ελάχιστα, σχεδόν τίποτα. Ήμουν δολοφόνος χωρίς πληρωμή. Στον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, οι στρατιώτες πήραν όλα τα λεφτά τους. Αλλά δεν ήταν τα λεφτά ο λόγος που
πήγα να πολεμήσω. Έτσι, δεν απογοητεύτηκα για τα λεφτά. Στην αρχή, για κάποιο καιρό, πολεμούσα για να εκδικηθώ για όλους τους Ρώσους που πέθαναν πριν από μένα. Το κράτος δεν μας έδωσε ούτε ιατρική περίθαλψη ούτε χρήματα γι' αυτό. Μετά τον πόλεμο, υποφέρω από ασθένειες στους πνεύμονες, στα πόδια, ίσως και στο μυαλό μου. Χρειάζομαι ιατρική παρακολούθηση, αλλά δεν έχω λεφτά για ποιοτική βοήθεια. Δεν ήμουν ο μόνος που χρησιμοποιήθηκε ως στρατιώτης σε ένα πολιτικό παιχνίδι. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που δεν συνειδητοποίησαν για ποιο λόγο πραγματικά πολεμούσαν. Τώρα, τόσοι φαντάροι είναι ανάπηροι, ζητιάνοι, πρεζάκια, αλκοολικοί, άστεγοι, εγκληματίες, και ψυχοπαθείς. Μετά τον πρώτο πόλεμο στην Τσετσενία, η κυβέρνηση δεν είχε κανένα πρόγραμμα αποκατάστασης, ούτε για τη διανοητική ούτε για τη σωματική κατάσταση των φαντάρων.Β: Εσύ τι έκανες;
Α: Τελικά έκοψα τα ναρκωτικά, αλλά τότε επανήλθαν οι εφιάλτες, έτσι άρχισα να πίνω πολύ. Αργότερα σταμάτησα και το αλκοόλ, και τώρα πίνω σπάνια. Μετά από τρία χρόνια που παρέμενα απολίτικος, μπήκα στην Ρώσικη Εθνική Ενότητα (ακροδεξιά οργάνωση-πολιτοφυλακή), συμμετείχα ακόμα και σε κάποιες από τις ενέργειές τους. Αλλά δεν είχαν τις απαντήσεις που ήθελα, και σύντομα κατάλαβα πως δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν για τη Ρωσία. Ήταν άλλη
μια μορφή καταπίεσης. Τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα αναρχικό περιοδικό. Οι στόχοι μου και τα πιστεύω μου εστιάζουν στην ισότητα και την ειρήνη ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς. Τους έγραψα ένα γράμμα, και συναντηθήκαμε λίγες φορές και συζητήσαμε για τις ιδέες και τις πράξεις τους. Συνειδητοποίησα πως αυτά ήταν τα πράγματα στα οποία πίστευα. Τώρα έχω συντρόφους διαφορετικών εθνικοτήτων, και αυτό μου έδειξε πολλά. Εμείς πιστεύουμε στους ανθρώπους, η ρώσικη κυβέρνηση δεν ενδιαφερόταν για τους στρατιώτες της. Αυτός ο πόλεμος ήταν χειρότερος από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Μέσα σε δύο χρόνια, στην Τσετσενία πέθαναν 20.000 Ρώσοι στρατιώτες. Στο Αφγανιστάν, μέσα σε δέκα χρόνια πέθαναν μόνο 16.000...http://www.geocities.com/anar_gr/gr/suboli.htm
*