Η πραγματικότητα που συνθέτουν τα σύγχρονα στοιχήματα των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών του πλανήτη για την εδραίωση και επέκταση της κυριαρχίας τους διαγράφεται ολοένα και πιο εφιαλτική. Ο επονομαζόμενος "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" επιτείνεται τόσο με τις αλλεπάλληλες δολοφονικές επιδρομές της Νέας Τάξης με στόχο την ενσωμάτωση ολόκληρων περιοχών στη σφαίρα ελέγχου της πλανητικής κυριαρχίας (Ιράκ, Αφγανιστάν), όσο και με τη ραγδαία όξυνση του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής κάθε κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης στο εσωτερικό των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Στο "προνομιακό" έδαφος της "ανεπτυγμένης" Δύσης η διαρκής ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης συνοδεύεται από τον αμείλικτο εκβιασμό της συναίνεσης και της υποταγής. Ενώ το καθεστώς οχύρωσης της "ευημερίας" και της "ασφάλειας" των αφεντικών της δυτικής επικράτειας υπαγορεύει τις μαζικές διώξεις και δολοφονίες μεταναστών που δραπετεύουν από τις συνθήκες της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης και του πολέμου.

Σε πλήρη εναρμόνιση με τις επιταγές της παγκόσμιας κυριαρχίας το ελληνικό κράτος διαθέτει το δικό του μερίδιο στο διαρκές έγκλημα των πλανητικών αφεντικών:

- Προετοιμάζοντας τη μεγάλη αστυνομική και οικονομική επιχείρηση της Ολυμπιάδας του 2004 που υπό τον μανδύα της "μεγάλης εθνικής ιδέας" αποτελεί τα τελευταία χρόνια το κυριότερο όχημα για την απόσπαση συναίνεσης στην επίταση του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής, την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και τη μετατροπή και του τελευταίου εκταρίου γης σε πηγή κέρδους.

- Συμμετέχοντας στα μπλοκ εξουσίας των ισχυρών της γης (Ε.Ε., ΝΑΤΟ), συμβάλλοντας στην οικοδόμηση της ευρώπης-φυλακή (και μέσα από την πρόσφατη ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε.), συνάπτοντας διεθνείς τρομοσυμφωνίες στα πλαίσια της διακρατικής συνεργασίας για την εξουδετέρωση κάθε μορφής αντίστασης (Ευρωτρομονόμος, συμφωνία για έκδοση υπόπτων στις ΗΠΑ), παίρνοντας μέρος στις δολοφονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις της Νέας Τάξης (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν), αποκρούοντας τα αλλεπάλληλα κύματα μεταναστών στα θωρακισμένα ευρωπαϊκά σύνορά του.

Μπροστά σε αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα -μιλώντας για την Αθήνα το διάστημα του τελευταίου ενάμισι χρόνου- αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, ξεκινώντας από ανοιχτές συνελευσιακές διαδικασίες, ανέδειξαν τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και την άμεση δράση ως επιτακτικές και επίκαιρες επιλογές απέναντι στην κλιμάκωση της επίθεσης του κράτους και των αφεντικών.

Στην περίοδο που ακολούθησε την έκρηξη της 29ης Ιούνη του 2002 και στιγματίστηκε από τον μονόλογο της κρατικής καταστολής και προπαγάνδας, το διήμερο εκδηλώσεων για την αντίσταση και την αυτοοργάνωση που πραγματοποίησαν αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου πήρε τα χαρακτηριστικά, ως μια ευρεία αντιεξουσιαστική συνάντηση, μιας πρώτης συλλογικής απάντησης στην "αντι"τρομοκρατία. Μια απάντηση που βρήκε τη συνέχειά της στον δρόμο, μέσα από μια ανοιχτή πρωτοβουλία συντρόφων, με την οργάνωση της παρουσίας αναρχικών και αντιεξουσιαστών στην πορεία της 1ης Οκτώβρη του 2002 ενάντια στην κρατική τρομοκρατία -παρουσία που χαρακτηρίστηκε από τον ενθουσιασμό, τη δυναμική και την ευρεία συμμετοχή κόντρα στο κλίμα εκφοβισμού που καλλιεργούσαν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και τα ΜΜΕ. Απέναντι στην ένταση της κρατικής επίθεσης και την ασφυκτική πολιορκία κάθε χώρου αντίστασης που αναδείκνυαν στις συνειδήσεις των συντρόφων την αναγκαιότητα για συνεργασία και συλλογική δράση, το μάζεμα για την παρέμβαση στην πορεία της 1ηs Οκτώβρη αποτέλεσε τον τόπο αναγέννησης ενός σταθερού εδάφους συνάντησης των αναρχικών.

Με αυτό το σκεπτικό πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας και τους 7 αγωνιστές στις 30/10/03 στα Προπύλαια, έγινε απεύθυνση σε άλλους συντρόφους με σκοπό την οργάνωση πορείας αλληλεγγύης στους 7 στο κέντρο της Αθήνας που πραγματοποιήθηκε στις 8/11/03 και επίσης ανοιχτό κάλεσμα στην πορεία της 11ης Δεκέμβρη ΄03 ενάντια στις εξοντωτικές καταδίκες αγωνιστών.

*