(Αναρχικό Δελτίο, νο 2
8, Φλεβάρης 2004)Έσπειραν ανέμους,
Το 1991, μπροστά στον πόλεμο που εξαπολύθηκε τότε στον Περσικό Κόλπο, τον πρώτο στην εποχή της "νέας τάξης πραγμάτων", γράφαμε:
"Ανακεφαλαιώνοντας για την ιμπεριαλιστική επιχείρηση συντριβής του Ιράκ ΄΄δια πυρός και σιδήρου΄΄ μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι (...) αποκαλύπτει έναν μακροχρόνιο πόλεμο για την αναδιανομή και την ΄΄τακτοποίηση΄΄ του κόσμου. Πολέμου που σήμερα κλιμακώνεται σε μια συγκεκριμένη περιοχή, για να σαρώσει αύριο και κάθε άλλη όπου αμφισβητούνται οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί. (...) Στις διάφορες μορφές του ο πόλεμος αυτός και η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία αγκαλιάζει ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη χωρίς ν΄αναγνωρίζει στην ουσία άλλα σύνορα από αυτά ανάμεσα σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Με αυτή την έννοια, ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ..." .
Και προσθέταμε: “ΤΖΙΧΑΝΤ. Παρ' όλη την αισιοδοξία των αστών για την έκβαση των επιχειρήσεων στον Κόλπο και την ουσιαστική συναίνεση των δυτικών λαών σε αυτές, διάχυτη είναι η υποψία ότι οι αρχιτέκτονες του πολέμου εξαπολύοντας την "Καταιγίδα της Ερήμου" προκαλούν θύελλες που θα φθάσουν μέχρι τις Μητροπόλεις!” (βλ. Ora Nihil νο2, Φεβρουάριος 1991)
Μια δεκαετία μετά, στις 11 Σεπτέμβρη 2001, οι θύελλες από την Ανατολή χτύπησαν στην καρδιά τη Μητρόπολη της Άγριας Δύσης, καθώς με ένα κεραυνοβόλο μπαράζ επιθέσεων, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη και μέρος του Πεντάγωνου στην Ουάσιγκτον κατέρρευσαν μαζί με ό,τι σήμαιναν σαν προβεβλημένα σύμβολα του παγκοσμιοποιημένου κεφάλαιου και της ιμπεριαλιστικής ισχύος, συμπαρασύροντας ταυτόχρονα και την εικόνα της άτρωτης και απρόσβλητης υπερδύναμης.
Αποκαλύπτοντας πως ο πόλεμος έχει δυο πλευρές και πως τα μνημειώδη προπύργια του μιλιταρισμού και του παγκοσμιοποιημένου κεφάλαιου καίγονται και καταρρέουν όπως και οι πολυκατοικίες στη Βαγδάτη...
Αλλά και σήμερα, μετά τις ανελέητες πολεμικές επιδρομές που εξαπολύθηκαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ κι ενώ επαπειλούνται κι άλλες, η Ανατολή επιφυλάσσει νέες θύελλες και καταστροφές... Παρά την κατίσχυση του αμερικάνικου οπλοστάσιου στο πεδίο του συμβατικού πολέμου και τις θριαμβολογίες του Μπους περί νίκης στο Ιράκ την 1η Μάη 2003, μετά από εννέα μήνες κατοχής ο πόλεμος συνεχίζεται...
Απανωτές και πολύνεκρες είναι οι ένοπλες επιθέσεις στις αμερικάνικες και συμμαχικές δυνάμεις κατοχής καθώς και στους ντόπιους συνεργάτες τους (μόνο το Γενάρη σκοτώθηκαν 38 αμερικανοί στρατιώτες), ενώ συνεχείς είναι και οι μαζικές αντικατοχικές διαδηλώσεις. Είναι δε τόσες οι επιχειρήσεις της αντίστασης (περίπου 30
κάθε 24ωρο) και τόσο σύνθετες στις τακτικές και τα μέσα τους, ώστε πουθενά δεν μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς οι κατακτητές και οι συνεργάτες τους, καθώς οι μηχανοκίνητες και τεθωρακισμένες περίπολοι, οι εφοδιοπομπές, τα ελικόπτερα, τα στρατόπεδα και τα αστυνομικά τμήματα, ακόμα και το ίδιο το αμερικάνικο αρχηγείο στη Βαγδάτη (το οποίο χτυπήθηκε στις 18 Γενάρη) δέχονται επιθέσεις.Είναι φανερό ότι, παρόλες τις προσπάθειες των ΗΠΑ να επιτύχουν την καθυπόταξη της χώρας στους σχεδιασμούς τους, ο πόλεμος δεν έχει κριθεί όπως θα ήθελαν και συνεχίζεται αμείωτος με τη μορφή του ανταρτοπολέμου αλλά και του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στην κατοχή. Άλλωστε αποδείχτηκαν φρούδες οι ελπίδες τους να καμφθεί το σθένος και η θέληση για αντίσταση μετά τη αιχμαλωσία και τη διαπόμπευση του πρώην δικτάτορα Σαντάμ, ενώ στην αποτυχία βαδίζουν και οι προσπάθειές τους να παράγουν μια πλασματική εικόνα “ειρήνευσης” και “εκδημοκρατισμού” στο Ιράκ (ως προπαγανδιστικό τέχνασμα ενόψει και των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών το φθινόπωρο του 2004) με την “παράδοση της εξουσίας” την 1η Ιούλη από τον αμερικανό ανθύπατο Μπρέμερ σε μια ιρακινή “προσωρινή κυβέρνηση”, χωρίς βέβαια να αποχωρήσουν τα αμερικανικοσυμμαχικά στρατεύματα από το Ιράκ.
Αλλά και στο Αφγανιστάν, παρά τις θριαμβολογίες των ΗΠΑ, την ανατροπή του καθεστώτος Ταλιμπάν και το Γκουαντανάμο, ο πόλεμος συνεχίζεται. Η επιβληθείσα δια των αμερικάνικων όπλων κυβέρνηση Καρζάι έχει την εποπτεία μόνο της πρωτεύουσας Καμπούλ και των περιχώρων της, και η υπόλοιπη χώρα έχει διαμοιραστεί ουσιαστικά σε φέουδα υπό την εξουσία διαφόρων ντόπιων πολέμαρχων με αντάλλαγμα τη χαλαρή συστράτευσή τους στην "αντί"τρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ, ενώ πολλαπλασιάζονται οι αιματηρές συγκρούσεις διαφόρων αντάρτικων ομάδων, Παστούν και ανασυγκροτημένων Ταλιμπάν, με τις αμερικανονατοϊκές και κυβερνητικές δυνάμεις στις νότιες και ανατολικές περιοχές της χώρας, καθώς και οι επιθέσεις μέσα στην ίδια την Καμπούλ...O πόλεμος λοιπόν μαίνεται, από την Καμπούλ μέχρι τη Βαγδάτη και την Ιερουσαλήμ, ενώ εκτός από τα μεσανατολικά έχει και άλλα μέτωπα, “θερμά” όπως εκείνα του Καυκάσου ή “παγωμένα” όπως αυτά στα δυτικά Βαλκάνια και αριθμεί χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα μέτωπα στις πέντε ηπείρους, από το εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων μέχρι τις οροσειρές, τις ζούγκλες και
τις παραγκουπόλεις του λεγόμενου τρίτου κόσμου.Ένας πόλεμος για την επιβολή της Νέας Τάξης που ανανεώθηκε σαν “αντιτρομοκρατικός” μετά τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη, πόλεμος διαρκής, καθολικός και ολοκληρωτικός για την παγκόσμια κυριαρχία, ή την καταστροφή της...
Ο.Ν.
*