Ο ουρανός ήταν καθαρός το πρωί της 23ης Φλεβάρη 1944 στο Γκρόζνυ. Οι κάτοικοι της πόλης είχαν προσκληθεί σε μια πλατεία για να γιορτάσουν την 26η επέτειο από την ίδρυση του Κόκκινου Στρατού. Ο υποστράτηγος του τοπικού συντάγματος του Κόκκινου Στρατού έσπευσε στο βήμα και με τραχιά φωνή διατύπωσε τα λόγια που απευθύνονταν σε ολόκληρο το έθνος: "Το Κομμουνιστικό Κόμμα και η Σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισαν να απελάσουν όλους τους Τσετσένους και τους Ινγκούς. Η αντίσταση είναι μάταιη, καθώς το κέντρο της επαρχίας έχει περικυκλωθεί από στρατιωτικές δυνάμεις." Τρομοκρατημένο, το πλήθος προχώρησε, στοιχισμένο σε γραμμές ανά τέσσερις, προς τα σημεία συγκέντρωσης και από εκεί τους φόρτωσαν σε φορτηγά με κατεύθυνση το σιδηροδρομικό σταθμό.

To ίδιο συνέβη σε όλη τη χώρα. Σε κάποια χωριά η απέλαση ξεκίνησε το βράδυ, την ώρα που οι κάτοικοι είχαν κληθεί να τραγουδήσουν και να χορέψουν γύρω από τις φωτιές. Στο χωριό Haibah, ο συνταγματάρχης Gveshiani του NKVD (υπηρεσία πριν από τη σύσταση της KGB και του σημερινού FSB) αποφάσισε να κάψει ζωντανούς και τους 700 κατοίκους. Η πράξη αυτή επικροτήθηκε από τον Beriya, αρχηγό του NKVD, ο οποίος είχε φτάσει στην περιοχή τρεις μέρες νωρίτερα για να τεθεί προσωπικά επικεφαλής της επιχείρησης που έμεινε γνωστή ως "Chechevitsa".

Σε περισσότερα από 14.200 βαγόνια εμπορικών τρένων και 1.000 βαγόνια επιβατηγών φορτώθηκαν 480.000 άτομα με προορισμό τις στέπες του Καζακστάν και του Κιργιστάν. Το ταξίδι κράτησε ένα μήνα περίπου, και το ένα πέμπτο των επιβατών δεν έφτασε ποτέ εξαιτίας της πείνας, της δίψας και του τυφώδους πυρετού που μάστιζε τους εξόριστους στα παγωμένα και υπερφορτωμένα βαγόνια. Αμέτρητοι είναι εκείνοι που πέθαναν τα επόμενα χρόνια στις στέπες από την πείνα και τις αρρώστιες. Μόνο το 1956 επιτράπηκε πια στους Τσετσένους και τους Ινγκούς να επιστρέψουν στον Καύκασο.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, όλο και περισσότεροι δυσανασχετούν με τον τρόπο που το καθεστώς Πούτιν χειρίζεται την σύγκρουση στην Τσετσενία και σχεδόν κανείς δεν χάβει τον ισχυρισμό ότι "η σύγκρουση έχει ρυθμιστεί". Και πάλι όμως, είναι πολύ λίγοι εκείνοι που παραδέχονται πως όλες οι λύσεις που προτάθηκαν για την επίλυση της σύγκρουσης μέσα στο πλαίσιο της ρεάλ πολιτίκ δεν οδήγησαν πουθενά. Η έννοια της "μίας ενωμένης και αδιαχώριστης Ρωσίας" είναι το ίδιο νεκρή όπως και οι έννοιες της "ανεξάρτητης Ichkeria", της "προσωρινής κυβέρνησης υπό τον ΟΗΕ" και των "διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον Πούτιν και τον Maskhadov". Μια επανάληψη του πειράματος Hasav-Yurt του 1996 θα κατέληγε μόνο σε περαιτέρω διώξεις εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, την εξάπλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, των απαγωγών και του δουλεμπορίου.

Ο πόλεμος είναι χρήσιμος για τους κυρίαρχους αφού τους βοηθά να αποσπούν την προσοχή των κατοίκων της Ρωσίας από τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Μέσα σε ένα κύμα πολεμοκαπηλίας είναι ευκολότερο να μεταδίδεται η μιλιταριστική και σωβινιστική υστερία, να ισχυροποιούνται οι κατασταλτικοί θεσμοί, να καταστέλλονται οι λαϊκές διαμαρτυρίες, να ψηφίζονται αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και να λεηλατείται ο κόσμος. Ο πόλεμος στην Τσετσενία είναι ένας διάδρομος μεταφοράς δήμιων και σαδιστών που πολύ συχνά δεν μπορούν να επανέλθουν σε μια ειρηνική ζωή. Εθισμένοι στο φόβο και τις δολοφονίες, αδιάφοροι για την αξία της ζωής, στελεχώνουν τις τάξεις των ειδικών δυνάμεων και της ΟΜΟΝ, και καλλιεργούν το μικρόβιο του σωβινισμού στις συνειδήσεις των ανθρώπων που τους περιβάλλουν. Αυτός ο πόλεμος σπρώχνει 18χρονους φαντάρους με ελάχιστη εκπαίδευση μέσα στον εφιάλτη της ένοπλης σύγκρουσης. Σε πολλές ρωσικές πόλεις συμβαίνουν πράξεις τρομοκρατίας εξαιτίας του πολέμου. Είναι αφελές να πιστεύουμε πως αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μας. Μπορεί να χτυπήσει τον καθένα από εμάς, όπως χτύπησε τους ηθοποιούς και το κοινό στο θέατρο Nord-Ost, όπως χτυπά τα θύματα της βαρβαρότητας της αστυνομίας και της ΟΜΟΝ που επέστρεψε από την Τσετσενία. Αυτή τη στιγμή, στη Ρωσία, δεν δέχονται επίθεση μόνο οι ειρηνικές διαδηλώσεις, αλλά και νόμιμες συναυλίες.

Δεν γιορτάζουμε την 23η Φεβρουαρίου, γιατί για εμάς δεν υπάρχει τίποτα να γιορταστεί στην επέτειο της εθνοκάθαρσης των Τσετσένων. Επιπλέον δεν γιορτάζουμε στις 23 Φλεβάρη, γιατί δεν αναγνωρίζουμε καμία πατρίδα (Ρωσική, Τσετσένικη ή οποιαδήποτε άλλη) που να αξίζει να την υπερασπιστείς με μέσα όπως η κατοχή, οι απαγωγές, τα στρατόπεδα, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες, οι στημένες εκλογές, η ρατσιστική προπαγάνδα ή οι βομβιστικές επιθέσεις ενάντια σε ειρηνικούς ανθρώπους κάθε εθνικότητας. Είμαστε ανταγωνιστικοί προς τους πατριώτες κάθε χώρας.

Κανένας πολιτικός, ποτέ, δεν μπορεί να βρει λύση στη σύγκρουση, αφού η κατάργηση του σωβινισμού θα σήμαινε το τέλος της εξουσίας τους. Θυμηθείτε ότι ο Πούτιν έγινε πρόεδρος εξαιτίας της μιλιταριστικής υστερίας. Μόνο οι κάτοικοι της Ρωσίας και της Τσετσενίας μπορούν να επιλύσουν τη σύγκρουση, παίρνοντας τη ζωή στα χέρια τους. Αυτή η λύση δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένη από τη χειραφέτηση των ανθρώπων από το κράτος, το κεφάλαιο, τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Οι άνθρωποι, ενωμένοι ενάντια στους πολιτικούς και πάνω από τα σύνορα, είναι δυνατότεροι από ιδέες όπως η "ενότητα της Ρωσίας", η "ανεξάρτητη Ichkeria" ή οποιαδήποτε μορφή θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.

Ποτέ δεν πρέπει να σιωπούμε στις 23 Φλεβάρη. Θα αγωνιζόμαστε διαρκώς, όσο υπάρχει ακόμα και ένας εθνικιστής, πατριώτης, πολιτικός, καπιταλιστής που αποφασίζει πώς θα έπρεπε να ζούμε εμείς! Καλούμε τους αναρχικούς και όσους υπερασπίζονται την ελεύθερη κοινωνία να οργανώσουν δράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, τις μέρες γύρω από την 23η Φλεβάρη 2004, για να τιμήσουμε την 60ή επέτειο από το διωγμό των Τσετσένων και να διαμαρτυρηθούμε για τη συνεχιζόμενη σφαγή των ειρηνικών κατοίκων της Ρωσίας και της Τσετσενίας.

*