Εκείνο όμως που είναι λιγότερο διαδεδομένο είναι το γεγονός πως το Τείχος δεν αντιπροσωπεύει μόνο ένα νέο σύνορο του Ισραήλ που καταβροχθίζει ακόμα περισσότερα εδάφη, χωριά και φυσικούς πόρους των Παλαιστινίων, αλλά αντιπροσωπεύει επίσης ένα νέο συμβολικό σύνορο ανάμεσα στον "πολιτισμένο" κόσμο της Δύσης, προκεχωρημένο φυλάκιο της οποίας είναι το κράτος του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, και τη "βαρβαρότητα" της Ανατολής. Πέρα από την τεράστια γεωπολιτική αξία του ως ένα ακόμα εργαλείο για την εδραίωση ενός εξοντωτικού καθεστώτος απαρτχάιντ στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, το Τείχος έχει μια παγκόσμια συμβολική σημασία αποκαλύπτοντας ένα ευρύτερο καθεστώς απαρτχάιντ που επιβάλλεται σε βάρος των λαών ολόκληρης της μεσανατολικής περιφέρειας του καπιταλισμού.

Το Ισραήλ άλλωστε, από το 1948, υπήρξε πρωτοπόρο ως κρατικός σχηματισμός στην επιβολή εξοντωτικών μεθόδων και συνθηκών κυριαρχίας στο χώρο της Παλαιστίνης, μέθοδοι και συνθήκες οι οποίες σήμερα, ιδιαίτερα μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001, βρίσκουν ευρύτερη εφαρμογή στη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο. Και το Γκουαντανάμο άλλωστε, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με τεράστια συμβολική σημασία, πρότυπο για όλο τον "πολιτισμένο κόσμο", έχει τα δικά του πρότυπα στα ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμού και εξόντωσης που από χρόνια δημιούργησε το Ισραήλ στην έρημο Νεγκέβ για τους Παλαιστίνιους αγωνιστές.

Αυταπατώνται λοιπόν όσοι νομίζουν ότι η βαρβαρότητα του "πολιτισμένου" δυτικού κόσμου εξαντλείται επάνω στους πέραν των τειχών και των συνόρων ή μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αλλόδοξων "βαρβάρων".

Το Τείχος της Δυτικής Όχθης, το κολαστήριο του Γκουαντανάμο, οι δολοφονικές περίπολοι και οι επιδρομές των μισθοφόρων της Νέας Τάξης στη Βαγδάτη και την Καμπούλ δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου... Η βαρβαρότητα του κράτους και του κεφάλαιου εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς σε Δύση και Ανατολή και στο όνομα της ασφάλειας από τους "ασσασίνους" της Ανατολής και από τον "εσωτερικό εχθρό" της Δύσης υψώνονται όλο και νέα, oρατά και αόρατα, τείχη, η έννοια των λεγόμενων ανθρώπινων δικαιωμάτων και η αξία της ίδιας της ανθρώπινης ζωής συρρικνώνονται κι εξανεμίζονται, συνθήκες κοινωνικού ελέγχου και εγκλεισμού που προσομοιάζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαπλώνονται σε όλη την έκταση του πλανήτη, ενώ οι ένοπλες συμμορίες του συστήματος γίνονται διαρκώς επιθετικότερες και φονικότερες.

Στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που αναδύθηκε ζοφερό στα τέλη του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα, η Δυτική Όχθη, το Γκουαντανάμο, η Βαγδάτη και η Τσετσενία ακόμη, δεν είναι τόσο μακριά όσο δείχνουν οι χάρτες, και η φρίκη των κολασμένων μπροστά στα συρματοπλέγματα και τις κάνες των πολυβόλων προοιωνίζεται τον εφιάλτη που απλώνεται ήδη, όλο και περισσότερο, στην καρδιά των καπιταλιστικών μητροπόλεων.

Ο πόλεμος είναι παντού, και κάθε εφησυχασμός απέναντι στον εφιαλτικό τρομοπόλεμο που διεξάγουν οι κυρίαρχοι του κόσμου σε όσες περιοχές δεν ενσωματώθηκαν ακόμα στη νέα παγκόσμια τάξη, και τον επανεισάγουν στις δυτικές μητροπόλεις στο όνομα της ασφάλειας, είναι εγκληματικός.

Η ιντιφάντα απέναντι στους τοπικούς και παγκόσμιους κυρίαρχους, όπως και η αλληλεγγύη στους κολασμένους εντός και εκτός των Τειχών είναι ο μόνος δρόμος και οι αντιστάσεις, μικρές και μεγάλες, σε Δύση και Ανατολή κρατούν αυτόν το δρόμο ανοικτό.

*

*