Αναμφισβήτητα οι παρεμβάσεις και τα γεγονότα κοινωνικής αντίστασης που ξέσπασαν με αφορμή τη σύνοδο των ηγετών της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη του 2003 δεν εκδηλώθηκαν σαν κεραυνός εν αιθρία, καθώς όλη την προηγούμενη περίοδο με αφετηρία την μεγαλειώδη πορεία της 1ης Οκτώβρη 2002 είχαν αναπτυχθεί μεγάλες κινητοποιήσεις και μαχητικές δράσεις ενάντια στην κρατική τρομοκρατία, τον πόλεμο και τις συνόδους της ΕΕ που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα πριν από εκείνη της Θεσσαλονίκης.

Όμως τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη δεν αποτέλεσαν απλώς τη συνέχεια όσων προηγήθηκαν το προηγούμενο διάστημα στον ελλαδικό χώρο, αλλά επιπλέον αποτέλεσαν έναν ακόμα κρίκο στην μακρά αλυσίδα γεγονότων αντίστασης με διεθνή συμμετοχή και απήχηση, όπως αυτά που προκλήθηκαν, τηρουμένων των αναλογιών, σε προηγούμενες διεθνείς συνόδους των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών στο Σηάτλ, την Πράγα, τη Γένοβα.

Είναι στο διεθνικό χαρακτήρα της συνόδου των αφεντικών και της κρατικής καταστολής αφενός, και της κοινωνικής αντίστασης και της αλληλεγγύης αφετέρου, που βρίσκεται η ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο όσων διαδραματίστηκαν στην Θεσσαλονίκη, αλλά και όσων γεγονότων ακολούθησαν. Διότι η μάχη της Θεσσαλονίκης δεν σταμάτησε με το τέλος της συνόδου, τις συγκρούσεις και την καταστολή στους δρόμους της πόλης στις 21 Ιούνη, καθώς οι συλλήψεις και οι βασανισμοί δεκάδων διαδηλωτών και η παρατεινόμενη ομηρία των 7 ελλήνων και “ξένων” αγωνιστών που προφυλακίστηκαν έγιναν αφορμή να αναπτυχθεί ένας δυναμικός αγώνας αλληλεγγύης.

Ένας αγώνας, ο οποίος με αιχμή την απαίτηση της άμεσης απελευθέρωσης των 7 κρατούμενων, όχι μόνο κατέδειξε το διεθνές κατασταλτικό πλαίσιο της δίωξής τους με βάση το οποίο όσοι αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση και δραστηριοποιούνται ενάντια στις συνόδους των αφεντικών αντιμετωπίζονται ως “εγκληματίες” και “τρομοκράτες”, αλλά και ανέδειξε την κοινωνική δυναμική της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης ως αντίπαλο δέος στην επιβολή της βίας των θεσμών και των μηχανισμών εξουσίας.

Αν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη ενάντια στη σύνοδο των πολιτικών αφεντικών της Ευρώπης εκφράζουν μια ακόμα στιγμή κορύφωσης του περάσματος από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε πράξεις εξέγερσης ενάντια στην κυριαρχία και την παγκοσμιοποίησή της, ο αγώνας αλληλεγγύης στους συντρόφους που αιχμαλωτίστηκαν σε εκείνη τη στιγμή αποτέλεσε τη συνέχιση της σύγκρουσης και την διάχυσή της με άλλα μέσα.

Με την προσωρινή αποφυλάκιση των 7 μετά από πολυήμερη απεργία πείνας των πέντε από τους κρατούμενους, έκλεισε ήδη ένας κύκλος που ξεκίνησε από την πρώτη κιόλας νύχτα της σύλληψής τους, όταν εκατοντάδες αναρχικοί και αντιεξουσιαστές που παρέμεναν μέσα στο περικυκλωμένο από τους μπάτσους ΑΠΘ απαίτησαν την απελευθέρωση των συλληφθέντων και κάλεσαν τις πρώτες κινήσεις αλληλεγγύης - όπως την συγκέντρωση που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ την επομένη έξω από τα δικαστήρια της πόλης. Ένας κύκλος που έκλεισε με τους απεργούς πείνας να υψώνουν τις γροθιές τους μέσα από τα κελιά στο νοσοκομείο της Νίκαιας, τις μαυροκόκκινες σημαίες να ανεμίζουν πανηγυρικά στις καταλήψεις αλληλεγγύης στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Χανιά και την Ξάνθη, και χιλιάδες αγωνιστές να γιορτάζουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Όσον αφορά πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, κατά το πρώτο διάστημα μετά τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη, ένα χώρο συνεύρεσης και συλλογικοποίησης της αλληλεγγύης αποτέλεσε η "Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών και Αντιεξουσιαστών ενάντια στη σύνοδο της Ε.Ε. και για την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες" - ένα σχήμα που αποτέλεσε διεύρυνση της συνέλευσης αναρχικών και άμεση συνέχεια των ανοιχτών συνελεύσεων στον υπαίθριο χώρο του Μετεωροσκοπείου του ΑΠΘ τις ημέρες της συνόδου. Ήταν εκείνος ο αντιεξουσιαστικός συλλογικός χώρος στη Θεσσαλονίκη όπου εκφράστηκε ένας δυναμικός λόγος για την επιθετική δράση του μαύρου μπλοκ και για τα σκοπούμενα της καταστολής και καταγγέλθηκε η απροκάλυπτη συμβολή της ρεφορμιστικής αριστεράς τόσο στα αστυνομικά σχέδια απομόνωσης των αναρχικών, όσο και στην εναντίον τους ιδεολογική επίθεση του κράτους. Μια επίθεση που αποσκοπούσε, τόσο προκαταβολικά όσο και εκ των υστέρων, στην απαξίωση κι εγκληματοποίηση της μαχητικής αντίστασης και στη δημιουργία κλίματος συναίνεσης στην παραδειγματική τιμωρία των συλληφθέντων.

Απέναντι στη προοπτική της εσωστρέφειας, της περιχαράκωσης και της εναπόθεσης του αγώνα στις περιορισμένες δυνατότητες της κάθε ομαδοποίησης υπήρξαν άλλες πολύτιμες πρωτοβουλίες και συνελεύσεις συντρόφων (όπως εκείνες που κατέληξαν στην κατάληψη της ΕΣΗΕΑ και του Rock FM, σε παρεμβάσεις στους δρόμους και στον αποκλεισμό των σιδηροδρομικών γραμμών στους Αγ. Ανάργυρους). Καθοριστικό ρόλο έπαιξε επίσης η επιλογή πολλών συντρόφων να συμμετάσχουν στην ανοιχτή συνέλευση που κάλεσε η Αναρχική Πρωτοβουλία και να ανανεώσουν το έδαφος των συλλογικών απαντήσεων, συνδιοργανώνοντας την πορεία αλληλεγγύης στις 8 Νοέμβρη 2003. Η αναγκαιότητα των συλλογικών κινήσεων έγινε σύντομα επιτακτικότερη, μετά τη μεταγωγή των απεργών πείνας από τη Θεσσαλονίκη στις φυλακές Κορυδαλλού. Έτσι ακολούθησαν συναντήσεις από τις οποίες, σε πείσμα πολλές φορές επιφυλάξεων και δισταγμών, ξεπήδησαν κινήσεις όπως η μηχανοκίνητη πορεία προς τις φυλακές και το νοσοκομείο Νίκαιας η οποία κατέληξε έξω από την πρωθυπουργική κατοικία στο Κολωνάκι, και τέλος η κατάληψη της Πρυτανείας του Πανεπιστήμιου. Ένα εγχείρημα αυτοοργάνωσης και αντιπληροφόρησης που διήρκεσε όλη την τελευταία εβδομάδα της απεργίας πείνας και συσπείρωσε έναν ευρύτερο κόσμο ο οποίος συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών και της προοπτικής του. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτό το εγχείρημα απέκτησε μια δυναμική που ξεπέρασε τις αρχικές εκτιμήσεις όσων το ξεκίνησαν, έθεσε σε αμφισβήτηση παγιωμένα σχήματα και αντιλήψεις συντρόφων και με την εξωστρέφεια και το συλλογικό της πνεύμα αποτέλεσε ως κατάληψη την υπέρβαση ορισμένων εσωστρεφών κι αδιέξοδων καταστάσεων που είχαν εκδηλωθεί τον Ιούνη στη Θεσσαλονίκη.

Η ύπαρξη μιας ζωντανής εστίας αντίστασης στο κέντρο της πόλης, η διεύρυνση του αγώνα με την πραγματοποίηση τριών ακόμα καταλήψεων σε πανεπιστημιακά ιδρύματα στην Αθήνα (Πρυτανεία EMΠ, ΕΜΜΕ, Αρχιτεκτονική) σε συνδυασμό με αλλεπάλληλες καταλήψεις σε ΜΜΕ, δημαρχεία, κυβερνητικά και πανεπιστημιακά κτίρια σε πολλές ακόμα πόλεις ήταν καταλυτικές κινήσεις στη δημοσιοποίηση της απεργίας πείνας και συνέβαλαν στην αφύπνιση της κοινωνικής συνείδησης, ενώ κατέδειξαν τι επαπειλούνταν κρατώντας τους δρόμους της μαχητικής αντίστασης ανοιχτούς.

Είναι αυτονόητο ότι η εντεινόμενη κατασταλτική επίθεση στις κοινωνικές αντιστάσεις δεν εξαντλείται στο συγκεκριμένο μέτωπο το οποίο άλλωστε παραμένει ανοικτό, αφού οι 7 πρόκειται να δικαστούν με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, ενώ άλλοι είκοσι δύο από τους συλληφθέντες είναι επίσης υπόδικοι. Άλλωστε το κράτος επιχειρεί ήδη να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, με πρώτο βήμα το πόρισμα της εισαγγελικής απόφασης που χαρακτηρίζει “αναξιόπιστα” τα ντοκουμέντα της κακοποίησης και της παγίδευσης του S. Chapman από τις αστυνομικές αρχές.

Η παρεμπόδιση όμως των κατασταλτικών σχεδιασμών μέσα στη συγκεκριμένη αντιπαράθεση του αγώνα της κοινωνικής αλληλεγγύης με το κράτος είναι γεγονός εξαιρετικά σημαντικό για τη συνέχιση του αγώνα, εξαιτίας των όσων είχαν επενδύσει οι μηχανισμοί εξουσίας πάνω στην υπόθεση των συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης. Οι σχεδιασμοί αυτοί εντάσσονται στη στρατηγική της διεθνοποιημένης καταστολής και της μεθοδικής στόχευσής της στα μαχητικότερα κι ανατρεπτικά κομμάτια του ευρύτερου κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας που συναντιούνται και δρουν συγκρουσιακά στις διαδηλώσεις ενάντια στις διεθνείς συνόδους των αφεντικών. Κατασταλτικοί σχεδιασμοί οι οποίοι αποτελούν συνέχεια του πολέμου ενάντια στον "εσωτερικό εχθρό" που κλιμακώθηκε με τους πρώτους πυροβολισμούς κατά διαδηλωτών στο Γκέτερμποργκ -με την επιδοκιμασία από τους εκπροσώπους των κρατών μελών της Ε.Ε.- και τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα. Ενός πολέμου που αποκρυσταλλώνεται στους νέους τρομονόμους και οργανώνεται επιτελικά από τους διωκτικούς μηχανισμούς του ευρωπαϊκού υπερκράτους. Είναι ενδεικτικό ότι στην πρόσφατη έκθεση που κατέθεσε η Europol στο συμβούλιο της Ε.Ε., ο όρος "αναρχική τρομοκρατία" και η έννοια του προθάλαμου της "τρομοκρατίας" καλύπτουν όλες τις μορφές αναρχικής δράσης σε διεθνές επίπεδο, με επίκεντρο τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης και με εκτενή αναφορά στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης και στον υποτιθέμενο "πρωταγωνιστικό ρόλο" των συλληφθέντων μέσα σε αυτά.

Από αυτή την άποψη, το γεγονός ότι, ενώ διακυβεύονταν πολλά και το κράτος επιφύλασσε το χειρότερο για τους κοινωνικούς αγωνιστές, εξαναγκάστηκε τελικά να υπαναχωρήσει και να αποφυλακίσει τους 7 συντρόφους αποτελεί μια επιτυχή στιγμή του αγώνα, ιδιαίτερα σημαντική αφού αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως οι κατασταλτικοί σχεδιασμοί δεν είναι ακαταμάχητοι, και δημιουργεί μια παρακαταθήκη, σε τοπικό αλλά και διεθνές επίπεδο, για τη συνέχιση του αγώνα τόσο ενόψει των δικών των συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης όσο και ευρύτερα.

*