Στο παγκόσμιο κλίμα της "αντι"τρομοκρατικής εκστρατείας, όπως αυτό διαμορφώνεται μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001 (στρατιωτικές επιδρομές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Γκουαντανάμο), εντάσσεται και η ελληνική εκδοχή της με σημείο αναφοράς την 29η Ιούνη 2002 και την έκρηξη στον Πειραιά.

Έτσι ανοίγει για το ελληνικό κράτος ένας νέος κύκλος σφοδρής κατασταλτικής και ιδεολογικής επίθεσης με αιχμή την "ασφάλεια" και την εγκληματοποίηση της αντίστασης, ενώ παράλληλα τίθεται ακόμη μια φορά από τους εξουσιαστές το ψευδοδίλημμα "ή με τη δημοκρατία ή με την τρομοκρατία", χαρακτηρίζοντας "τρομοκράτες" όσους αντιστέκονται στο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό καθεστώς της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της τρομοκράτησης της κοινωνίας.

Κρατικοί μηχανισμοί, αστυνομία, δικαστικοί μεθόδευσαν αλλεπάλληλες συλλήψεις φερόμενων ως μελών της Ε.Ο.17Ν, προανακριτικές και ανακριτικές διαδικασίες μέσα από ομηρίες, σωματικές και ψυχολογικές πιέσεις και νέου τύπου βασανιστήρια για απόσπαση και κατασκευή ομολογιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ομηρία του πολυτραυματία Σ.Ξηρού στον Ευαγγελισμό και η ανάκρισή του στην εντατική. Σε θεσμικό επίπεδο νομιμοποιούνται οι ειδικές συνθήκες κράτησης στα "λευκά" κελιά της δημοκρατίας -να σημειώσουμε εδώ τη δημιουργία 16 ακόμα "λευκών" κελιών και στις φυλακές της Λάρισας- σαν μέσο συνεχούς ανακριτικής διαδικασίας, ενώ παράλληλα το νομικό οπλοστάσιο του κράτους πλαισιώνεται με νέους τρομονόμους, διεθνείς τρομοσυμφωνίες (όπως αυτή που υπογράφηκε μετά τη σύνοδο της Θεσσαλονίκης μεταξύ Ε.Ε.-Η.Π.Α.) που συμπεριλαμβάνουν εκδόσεις υπόπτων για "τρομοκρατία".

Το κράτος δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες για να ολοκληρώσει και να εισάγει νομικά, θεσμικά, και κατασταλτικά μια νέα αναβαθμισμένη διαδικασία μεταχείρισης, δίωξης, ομηρίας, δίκης και καταδίκης. Το "δημοκρατικό" του προσωπείο καταρρέει στην προσπάθεια των κυρίαρχων να επιβληθούν ολοκληρωτικά.

Παράλληλα, στο διάστημα από την 29η Ιούνη 2002 μέχρι το τέλος της προδικασίας, στήθηκε ένα ολόκληρο σκηνικό από Μ.Μ.Ε., κόμματα και κάθε λογής παράγοντα της κρατικής μηχανής, με στόχο την απαξίωση και την κοινωνική καταδίκη της 17Ν και της πολιτικής επαναστατικής βίας, με σωρεία συκοφαντιών και παραπληροφόρησης ενάντια σε πρόσωπα και αγωνιστικές επιλογές. Ουσιαστικά, η επίθεση αύτη στρέφεται ενάντια σε κάθε ανατρεπτική λογική και επιλογή ταξικού-κοινωνικού αγώνα απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς εξουσίας. Η κλιμάκωση της προπαγάνδας και της τρομολαγνείας έθεσε ως απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε "δημόσια" τοποθέτηση τη δήλωση νομιμοφροσύνης στην αστική δημοκρατία. Αυτή η ιδεολογική εκστρατεία του κράτους είχε ακόμα στόχο να αποσπάσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση για να προχωρήσει σε προαποφασισμένες καταδίκες, καθώς έννοιες όπως δικαιοσύνη και δίκαιο διακυβεύονται, κερδίζονται ή χάνονται με κοινωνικά και ταξικά κριτήρια και όχι μέσα σε δικαστικές αίθουσες.

Η ετυμηγορία των δικαστών στοχεύει στην εξοντωτική καταδίκη αγωνιστών. Η αθωωτική απόφαση για τέσσερις κατηγορούμενους που διώχθηκαν και κρατήθηκαν όμηροι σε ειδικές συνθήκες, η οποία προβάλλεται από το κράτος σαν απόδειξη "δίκαιης" δίκης δε μπορεί να νομιμοποιήσει κοινωνικά το έκτακτο στρατοδικείο του Κορυδαλλού και τις προειλημμένες καταδικαστικές αποφάσεις.

Τη συνθήκη της απόλυτης τρομολαγνείας που προωθούσε το κράτος το διάστημα πριν την έναρξη της δίκης ανέτρεψαν δυναμικές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης, όπως η πορεία της 1ης Οκτώβρη 2002, την οποία ακολούθησαν κατασταλτικές μεθοδεύσεις (προσαγωγές και παρακολουθήσεις), μηχανοκίνητες πορείες προς τις φυλακές και η πορεία της 1ης Φλεβάρη στις φυλακές Κορυδαλλού από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές.

Στη συνέχεια, κατά την όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στη στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ και την παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, με αφορμή την ελληνική προεδρία της Ε.Ε., το κράτος μεθόδευσε σειρά διώξεων, συλλήψεων και την πολύμηνη προφυλάκιση 7 διαδηλωτών που συνελήφθησαν στα γεγονότα αντίστασης ενάντια στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στις 21/6 στη Θεσσαλονίκη. Ύστερα από πολυήμερη απεργία πείνας και με ένα δυναμικό και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, οι πέντε αγωνιστές Suleiman Dakduk - Κάστρο, Simon Chapman, Carlos Martinez, Fernando Perez και Σπύρος Τσίτσας, καθώς επίσης και ο Μιχάλης Τραϊκάπης και Δημήτρης Φλιούρας που κρατούνταν στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, αποφυλακίστηκαν και σήμερα βρίσκονται σε κατάσταση ομηρίας μέχρι τη δίκη τους, όπως επίσης και οι υπόλοιποι 22 διαδηλωτές που είχαν συλληφθεί στη Θεσσαλονίκη.

Στη δεδομένη στιγμή με την ολοκλήρωση της δίκης, όπου αποσιωπάται το έγκλημα που διαπράττεται στον Κορυδαλλό, έχοντας αντίκτυπο και προεκτάσεις σε ολόκληρη την κοινωνία και τις αντιστάσεις της, αλλά και απέναντι στο διαρκές έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος της ελευθερίας, οφείλουμε να δώσουμε την απάντηση από τη θέση μας ως αγωνιζόμενοι για

-ΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

-ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

*