Μια επίθεση η οποία διευρύνεται σε όλη την κοινωνία, με την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τις συνεχείς δολοφονίες εργατών στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, τη “θωράκιση” των συνόρων και τις μαζικές δολοφονίες μεταναστών, τον ασφυκτικότερο κοινωνικό έλεγχο με κάμερες παρακολούθησης και αστυνομοκρατία στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους, στο όνομα της νέας “Μεγάλης Ιδέας” των αφεντικών, της Ολυμπιάδας του 2004.

Κρατικοί μηχανισμοί, αστυνομία, δικαστικοί, μεθόδευσαν αλλεπάλληλες συλλήψεις φερόμενων μελών της Ε.Ο.17Ν, προανακριτικές και ανακριτικές διαδικασίες μέσα από ομηρίες, σωματικές και ψυχολογικές πιέσεις και νέου τύπου βασανιστήρια για απόσπαση και κατασκευή ομολογιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ομηρία του πολυτραυματία Σ.Ξηρού στον Ευαγγελισμό και η ανάκρισή του στην εντατική. Σε θεσμικό επίπεδο νομιμοποιούνται οι ειδικές συνθήκες κράτησης στα “λευκά” κελιά της δημοκρατίας σαν μέσο συνεχούς ανακριτικής διαδικασίας, ενώ παράλληλα το νομικό οπλοστάσιο του κράτους πλαισιώνεται με νέους τρομονόμους, διεθνείς τρομοσυμφωνίες (όπως αύτη που υπογράφηκε μετά τη σύνοδο της Θεσσαλονίκης μεταξύ Ε.Ε.-Η.Π.Α.) που συμπεριλαμβάνουν εκδόσεις υπόπτων για “τρομοκρατία”.

Στις 3 Μάρτη άνοιξαν οι διαδικασίες για το έκτατο στρατοδικείο του Κορυδαλλού, με ειδική σύνθεση της δικαστικής έδρας και απουσία ενόρκων με βάση τον τρομονόμο, και εξόφθαλμη αλλά ανεπιτυχή προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της δράσης της 17Ν. Επίσης, η δημοσιότητα της δίκης ήταν απόλυτα ελεγχόμενη με νόμο που πέρασε λίγες μέρες πριν την έναρξή της. Ξεπεράστηκε έτσι ακόμα και το πλαίσιο καταπίεσης και ελέγχου που έχουν επιβάλλει οι ίδιοι οι εξουσιαστές, η αστική νομιμότητα, καθώς αποδείχτηκε ελλιπές για τους στόχους που έθεσαν προκειμένου να δοθεί η “επίσημη” εκδοχή της μεταπολιτευτικής ιστορίας, να δικαστεί και να καταδικαστεί όχι μόνο η 17Ν, ο Ε.Λ.Α. και η πορεία του αντάρτικου πόλης στον ελλαδικό χώρο, αλλά και κάθε κοινωνικός αγώνας και η προοπτική του. Η πορεία της δίκης υπήρξε ακόμα πιο αποκαλυπτική των όσων προηγήθηκαν αυτής. Οι συνοπτικές διαδικασίες, τα παραληρήματα, οι ειρωνείες, οι συκοφαντίες, οι ψευδομάρτυρες, η ανακήρυξη του χαφιεδισμού και της ρουφιανιάς σε αξίες από τους δικαστές και την πολιτική αγωγή, δεν μπόρεσαν να διαστρεβλώσουν την ιστορία μιας οργάνωσης με κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους, όπως αυτή εκφράστηκε στις απολογίες όσων κατηγορούμενων τήρησαν αγωνιστική στάση αρνούμενοι να συνεργαστούν με τις αρχές. Η προσπάθεια των εξουσιαστών να παραχαράξουν την ιστορία της “μεταπολίτευσης” αποδείχθηκε ανίκανη να επιτύχει το σκοπό της, δηλαδή την κοινωνική καταδίκη αγωνιστικών διαδρομών.

Στη συνέχεια, κατά την όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στη στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ και την παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, με αφορμή την ελληνική προεδρία της Ε.Ε., το κράτος μεθόδευσε σειρά διώξεων, συλλήψεων και την πολύμηνη προφυλάκιση 7 διαδηλωτών που συνελήφθησαν στα γεγονότα αντίστασης ενάντια στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στις 21/6 στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα, ο Μιχάλης Τραϊκάπης και ο Δημήτηρης Φλιούρας εξακολουθούν να κρατούνται στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, ενώ οι πέντε που κρατούνται στις φυλακές Διαβατών έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας, διεκδικώντας την απελευθέρωσή τους: ο Suleiman Dakduk – Κάστρο από τις 21/9, οι Simon Chapman, Carlos Martinez και Fernando Perez από τις 5/10 και ο Σπύρος Τσίτσας από τις 8/10.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ - ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ